​Net over de grens met het departement Allier, op een kwartier rijden met de auto vanaf de camping,  ligt de stad Montluçon. Het is een redelijk grote stad met eigenlijk alles wat je nodig hebt. Grote supermarkten, weekmarkten op verschillende plaatsen, leuke oude winkelstraatjes, een kasteel, wandelparken, etc. 

​De geschiedenis van de stad stamt al vanuit de middeleeuwen. De eerste vermeldingen van de stad dateren uit de 11e eeuw. Rondom een kasteel op een smalle rots ontstond een plaats waar veel mensen naar toe trokken om bij elkaar bescherming te zoeken. De naam van de plaats was toen nog Mont Lucii. Een gestage groei maakte van de plaats een echte stad. Tijdens de industriële revolutie kwam de stad pas echt tot bloei. Omdat er vanuit de omgeving veel steenkool kwam bracht dat de stad veel industriele welvaart. Het hoogste inwonersaantal werd gehaald in 1950 met een inwonersaantal van 50.000. Tegenwoordig is dat bijna 40.000. 

​Vandaag de dag is Montluçon een leuke stad om eens te bezoeken. Globaal gezien kan de stad worden opgedeeld in twee delen. Op de rechteroever van de rivier de Cher ligt de oude stad, met haar steile en smalle straatjes en oude gebouwen uit de vijftiende en zestiende eeuw. In dit oude gedeelte van de stad kunt u gerust urenlang rondlopen zonder uitgekeken te raken. Interessante bezienswaardigheden zijn onder meer de Notre-Dame van Montluçon uit de veertiende eeuw en het stadhuis. Ook het oude kasteel, welke gezien kan worden als de oorsprong van de stad is absoluut een bezoekje waard. Op de linkeroever van de rivier de Cher ligt het industriële gedeelte van de stad. Een bezoekje aan deze plaats is meer dan de moeite waard. 

​We hebben nog een project waar over gepuzzeld moet worden. De grote dakdelen moeten ook nog een keer op de pipowagen geplaats worden. Dit wordt echt nog wel een huzarenstukje. De delen zijn groot en zwaar en we zullen het ook met z’n tweeën moeten doen. We zijn er al achter dat dit geen optie is. Als alles volgens planning was gegaan zouden er af en toe wat hulptroepen uit Nederland komen maar dat is even niet mogelijk. Dus puzzelen we verder. Het plan is nu om een rek te maken dat op de aanhanger komt te staan en waar we de dakdelen schuin tegenaan kunnen laten zakken. Dit kan dan in de werkplaats waar de delen gemaakt worden. We rijden dan de aanhanger naar buiten en parkeren hem vlakbij de pipowagen en met een lier tillen we het dakdeel omhoog over het rek en zo komt hij dan bovenop de pipowagen terecht. Een goed plan maar nu moeten we goed gaan meten hoe we uitkomen in de hoogte van de pipowagen en of we wel met de aanhanger de werkplaats inkomen. Dus we puzzelen verder.

​Het campingterrein is er ook weer helemaal klaar voor. Wanneer de camping open mag (en dat is nog lang niet duidelijk) zijn we er helemaal klaar voor. Het terrein dat nogal te lijden heeft gehad van de koeien van de buurman die uitgebroken waren terwijl het terrein toen helemaal drassig was van de vele regen in het najaar is door dezelfde buurman redelijk geëgaliseerd. Inmiddels is het al talloze keren gemaaid door Annette met de “Gele Super” maaier. Dus laat het vakantieseizoen maar komen. Wij verheugen ons al erg op het komende seizoen. Gasten die kunnen genieten van al het moois dat de natuur hier in Les Trois Taillants te bieden heeft. Rust, ruimte, kampvuur in de avond met z’n allen, ongelooflijke sterrenhemel en een enorme nachtelijke stilte. Zodra alle regelgeving het toelaat geven wij zo snel mogelijk aan wanneer er weer gekampeerd mag worden. 

​Ook in de werkplaats is nog wel iets gebeurd. Niet veel spectaculairs maar toch…… Het tweede deel van het dak van de pipowagen is compleet. Het ziet er natuurlijk exact hetzelfde uit als deel 1 en het heeft natuurlijk ook net zoveel tijd gekost om het te maken. Maar we vorderen dan toch nog steeds. Het derde deel is niet zo moeilijk maar dan moet er toch echt materiaal gekocht om het dak waterdicht te maken. Dat moet eerst nog gebeuren. Er zijn inmiddels wel berichten dat de Brico weer open is sinds afgelopen donderdag dus we gaan plannen maken om extra materiaal te gaan halen. Maar ook moet de steun voor op de aanhanger om de dakdelen op de wagen te zetten ook nog gemaakt. En om de delen op de pipowagen te kunnen plaatsen moet de kar zelf eerst nog naar buiten gereden en dus moeten we wachten op goed droog weer. Ik denk dus dat we nog een poosje geduld moeten hebben. 

​In de tuin is ook nog wat gebeurd. We hebben pompoenen uitgepoot. De pitjes uit de pompoen uit de winkel hebben we gezaaid en de meeste zijn opgekomen. De jonge plantjes hebben we hier en daar in de tuin gezet. Dat doen we ook een beetje in de hoop dat de pompoen planten het onkruid wat er normaal groeit een beetje in toom kunnen houden. Maar uiteindelijk willen we natuurlijk gewoon heel veel pompoensoep gaan eten. Dat is lekker. Nu maar hopen dat de boel een beetje wil groeien. 

​De laatste dagen komen er steeds nieuwe plannen van verschillende bureaus die voorstellen moeten doen voor het voorzichtig heropenen van het toerisme in Frankrijk. Wat voorlopig de tendens is…….vanaf half of eind mei zullen er wel wat campings open kunnen, ook de verhuur van gîtes en chambres zal wel weer kunnen maar………de landsgrenzen zullen voorlopig nog dicht blijven. Dus de gasten die we eventueel kunnen ontvangen zullen dus Frans zijn. Buitenlandse toeristen zullen zeker nog een poos moeten wachten voor ze Frankrijk in mogen. 

​Wanneer je tegenwoordig een vakantie zoekt ga je op internet naar Booking, AirBnB, Natuurhuisje, Micazu, Bellevilla en noem de andere 100 ook maar op. Wat is er nu met deze platforms op het internet aan de hand. Eigenlijk zijn ze allemaal hetzelfde. Ze proberen geld te verdienen aan de huurder en verhuurder van een accommodatie. Het is een verdienmodule. Niets meer en niets minder. De verhuurder betaald gemiddeld een commissie tussen de 10 en de 20 procent aan het platform. Dit moet natuurlijk opgebracht worden door diegene die iets huurt.

​Maar wat is er de laatste jaren gebeurd. Deze boeking-websites doen enorme goede zaken. Dit komt omdat wij mensen meestal de gemakkelijkste weg zoeken. Als huurder heb je alle mogelijkheden bij elkaar op één website en je kunt gemakkelijk reserveren en betalen. Als verhuurder zorg je voor je accommodatie, je maakt wat foto’s en plaatst het op één van de boeking-websites. Dan is het gewoon afwachten omdat een aantal dingen automatisch geregeld worden vanaf deze websites. Je betaald alleen als verhuurder je commissie per boeking om op de website vermeld te staan.

Het loopt inmiddels uit de hand. Deze boeking-websites zijn een eigen leven gaan leiden en daarmee laten ze eigenlijk wereldwijd de boodschap zien dat je alleen nog maar een vakantie kan boeken via hun websites. Het loopt tegenwoordig zo uit de hand dat ze eigenlijk een monopoly hebben wat betreft het toerisme. Ze hebben de huurder en verhuurder zich zo aan hun gekoppeld dat iedereen denkt dat het boeken van een vakantie niet meer anders kan.

​Wat er nu gebeurd is dat deze platforms bepalen wat de huurder moet doen maar wat nog erger is, ze bepalen inmiddels ook wat de verhuurder moet doen. Het is gewoon totaal uit de hand gelopen. En wie is degene die er het meest aan verdiend……….de boeking-websites. En waarom ik me nu niet meer echt stil kan houden is het feit dat Booking nu een claim in Nederland heeft neergelegd voor financiële hulp vanwege de crisis. De directeur van Booking (met een inkomen van 20 miljoen per jaar) plaats een claim van enkele miljoenen omdat ze het zo moeilijk hebben in deze periode. Ik heb hier werkelijk geen woorden voor. Ik heb niet de gedachten dat Booking het nu zo moeilijk heeft maar het zijn de verhuurders die het moeilijk hebben. Die hebben de hulp heel hard nodig. In mijn ogen word het de hoogste tijd om het anders te gaan doen. 

​Wat wij altijd al gedaan hebben is de prijs handhaven die wij nodig hebben voor de verhuur. Wanneer wij adverteren bij een platform komt hun commissie bovenop onze prijs. Dus onze prijs op de verschillende platforms in anders dan op onze eigen website, zeker 10% goedkoper ten opzichte van de bookingsplatforms. Dus wanneer je in de komende tijd een vakantieplekje zoekt ga dan direct naar de website van de plek die je wilt bezoeken. Het kost misschien wat meer tijd om te zoeken op internet maar je hebt een goedkopere prijs en je hebt direct contact met de eigenaar. Daarbij geef je dus ook meer steun aan de verhuurder zelf en die hebben dat ook zeker nodig in deze tijden. 

​Ter aanvulling wil ik ook graag melden dat er ook platforms zijn die het anders doen en zorgen voor directe boekingen en direct contact met de eigenaar. Dit staat ook duidelijk vermeld op de deze websites dus dat is natuurlijk beter. Deze platforms dragen de verhuurders ook een warm hart toe en doen hun werk in het belang van de huurder en verhuurder en zeker niet om het verdienen van geld. Deze platforms hebben een totaal andere insteek. Deze platforms zijn een mooi voorbeeld van hoe het zou moeten. Laten we met elkaar zorgen dat de kleinere accommodaties kunnen blijven bestaan en laten we dan dus boeken via die wegen die niet bezaaid zijn met zichzelf verrijkende en geld-graaiende websites. Dit past niet meer in een wereld die wat eerlijker zou moeten worden.

Aan het einde van de werkdag……Annette doet haar laatste rondje op de grasmaaier en ik doe het licht uit in de werkplaats. Ineens staat de grasmaaier stil en Annette wijst naar iets in de hortensia’s. Ik loop er maar even naar toe……..wat ik moet zien is mij niet duidelijk maar als eerst denk ik een kop van een fazanten-hen uit de planten te zien steken. Ook wel bijzonder natuurlijk maar het is echt helemaal iets anders. 

Voor het eerst in mijn leven zie ik zo’n enorme vlinder. Hij zit daar op zijn gemak en is niet van plan om te bewegen. Daar gaan we dan natuurlijk gebruik van maken. Meteen wat foto’s maken. Wanneer we nu goed kijken is wel één kant van zijn vleugel beschadigd. Zou hij daarom niet meer zo goed kunnen vliegen?

Het is echt een enorm slagschip van een vlinder. Ik heb mijn duimstok er even bij gehouden en naar de twee vleugelpunten meet hij gewoon 16 cm. Enorm!!!! Maar nu rijst natuurlijk meteen de volgende vraag. Wat is het in hemelsnaam voor vlinder. Dat gaan we dan tijdens de pastis op het bankje voor het huis maar eens op het gemak uitzoeken. Google zal ongetwijfeld antwoord weten. 

​Na wat zoeken blijkt het de “Grote Nachtpauwoog” te zijn. De grootste vlinder die in Europa te vinden is. En daarbij is hij dus ook behoorlijk zeldzaam. We hebben dus gewoon enorm geluk dat deze vlinder hier bij ons in de hortensia’s verblijft. Maar nu we eens goed zoeken op internet hadden we al wel een klein vermoeden kunnen hebben. Want afgelopen zomer hadden gasten bij ons op de camping een giga-rups gevonden. Dit blijkt dus het eerste leven van de Nachtpauwoog is. Na het verpoppen komt deze vlinder dus tevoorschijn.

​Dit is wat we over hem konden vinden op internet: De noordgrens van zijn grote verspreidingsgebied loopt door Centraal Europa. Alles is groot aan de grote nachtpauwoog. De wijfjes, die alleen te herkennen zijn aan het in vergelijking met de mannetjes dikkere achterlijf en aan het ontbreken van de enorme, veervormige antennes, halen een vleugelspanwijdte van wel 16 cm. De eitjes zijn bijna 3 mm groot, de prachtig oranje rups met blauwe pukkels wordt zo'n 10 cm lang en de cocon is een groot, peervormig spinsel waarin de grote, bruine pop zich (soms wel drie jaar) bevindt. In het voorjaar vliegen de vlinders vooral in de buurt van boomgaarden want de rupsen leven van het loof van kersen, peren, pruimen enzovoorts. En dat is dan jammer, want de mens wil zijn fruit graag beschermen en doet dat door het gebruik van chemicaliën. Vele rupsen zijn daarvan het slachtoffer en hun aantal is de laatste jaren sterk gedaald. Het schijnt dat sommige landen overwegen om hem als een bedreigde diersoort te gaan beschermen.

​Deze week hebben we van onze president Emmanuel Macron te horen gekregen dat de quarantaine voorlopig nog wel tot 11 mei gaat duren. Daarna gaat er misschien langzaam gekeken worden wat er dan weer open kan en wat voor bewegingen er dan weer mogen komen. We zijn bang dat het allemaal nog wel even op zich laat wachten voor er weer gasten op de camping mogen komen. Voorlopig is alles leeg, stil en verlaten. Ik denk dat we nog wel een goed plan moeten gaan maken hoe we dit jaar door moeten komen. Het zal zeker niet makkelijk worden maar we gaan er het beste van maken. Zolang de camping dicht is zullen we wat meer bekendheid moeten geven aan onze werkplaats. Inmiddels zijn we daar ook volop mee bezig. De website van “Atelier du Bois” is sinds vorige week ook officieel geregistreerd. Zo komen we iedere keer toch weer een stapje verder. Ook zijn er inmiddels wat offerte-aanvragen en dat geeft toch weer wat moed voor de toekomst. "ATELIER DU BOIS" MAAKT HET VOOR U.

​Omdat we nu toch wat beperkt zijn in onze bewegingsvrijheid let je eigenlijk misschien nog wel meer dan anders op de natuur om je heen. Het lijkt ook wel of de natuur nog uitbundiger is dan andere jaren. Maar dat komt misschien alleen maar omdat je er nu meer op let. Via Facebook ben ik uitgedaagd om 10 dagen lang een mooie foto van moeder natuur te plaatsen. Deze uitdaging heb ik aangenomen en ik ben vandaag (zondag 18 april) bij dag 10. Ik plaats natuurlijk iedere dag al een mooie natuurfoto (deze staat dan op Instagram, en op de website) maar speciaal voor deze gelegenheid probeer ik nog beter mijn best te doen om bijzondere foto’s te maken. Het is uiteindelijk best een mooie serie geworden en ik wil ze toch graag nog een keertje laten zien. Al is het alleen maar om de gedachten even op iets anders te zetten. Zo uitbundig als dat de natuur nu is……daar kunnen wij alleen maar een voorbeeld aan nemen. 

​We zijn natuurlijk gewoon aan het werk zoals iedere andere week maar het gaat toch niet van harte allemaal. Het “in quarantaine” zitten gaat toch wel zwaar wegen. Maar ik denk dat iedereen dit herkent. We maken er natuurlijk het beste van met z’n allen maar het is uiteindelijk niet makkelijk. Juist nu zou je bij je kinderen en kleinkinderen willen kijken en bij je ouders en dat gaat dus gewoonweg niet. Het zal allemaal nog wel even duren voor het wel weer kan.

​In de tussentijd werken we toch gewoon maar in de werkplaats en op het erf en het terrein van de camping. In de werkplaats breken we ons hoofd over het interieur van de nieuwe pipowagen. Hoe gaan we dat nu eens praktisch indelen. Daar hadden we natuurlijk wel een plan voor maar hoe breng je dat nu in de praktijk met de spullen die je zelf al hebt. We kregen namelijk een mooie uitschuif-bedbank en die willen we graag in de pipowagen gaan gebruiken. Maar eigenlijk is de bank iets te diep. En wanneer het geheel uitgeschoven wordt is het dus ook te groot. We puzzelen dus net zo lang tot de bank iets ondieper is geworden en uiteindelijk het uitschuif gedeelte ook weer netjes past. We hebben nu dus wel de mogelijkheid om een extra slaapgelegenheid aan te bieden in de nieuwe pipowagen. 

​Dan hebben we nog een puzzeltje. De keuken. We hebben veel tweedehands keukenspullen op zolder liggen. En hoe gaan we daarvan nu eens een mooi klein pipowagen-keukentje knutselen. Alles wordt bekeken en gekeurd. Uiteindelijk hebben we een idee hoe we het gaan indelen met de onderdelen die we tot onze beschikking hebben. Daarbij dan nog de aanvulling van een beetje ambachtswerk van ons zelf…..et voilà. Een keukenblad uit Vlaardingen, keukenkastjes uit Rozenburg en een koelkast uit Hellevoetsluis. En dit alles komt dan weer bij elkaar in Frankrijk. De wereld is echt niet zo groot als we denken. 

Ook nog even een tegenvaller. De bermmaaier die bij ons heel lang voor mooie kort gemaaide bermen heeft gezorgd heeft een groot probleem met de motor. We waren het gras aan het maaien bij het huis van de buren. Die kunnen niet naar Les Trois Taillants komen dus zullen wij het gras een beetje in toom moeten houden. Maar tijdens het maaien stopt de “debroussailleuse” met draaien. Dit bleek dus ook gewoon de laatste stuiptrekking te zijn. Na een middag sleutelen en de ochtend daarna proberen om er weer leven in te krijgen moeten we toch tot de conclusie komen dat hij het echt niet meer gaat doen. Maar na meer dan 10 jaar trouwe dienst zijn we niet boos op haar. Maar dat betekent wel dat we een nieuwe moeten kopen. Via internet lukt dat natuurlijk wel en na anderhalve week arriveert de nieuwe maaier. Meteen aan het werk dan maar en we gaan dan ook weer verder met het maaien van de tuin van de buren maar onze eigen oprit wordt natuurlijk ook weer netjes.

​Het is weer de tijd van het jaar dat je het typische geluid over de weilanden hoort galmen. Soms drie keer of soms vier keer achter elkaar. Hoep, hoep, hoep. Het is echt iets dat bij het voorjaar hoort. De hop laat zijn geluid weer horen. 

Het heeft voor ons best wel even geduurd voor we wisten wat voor een vogel het was. Maar zodra je kennis hebt gemaakt met deze “vreemde” vogel blijft hij voorgoed in je geheugen zitten. Zijn roodbruine kleur van het verenpak, zijn vleugels en zijn staart met brede zwart-witte strepen, zijn lange dunne snavel. Maar wat natuurlijk het meest opvalt is zijn zwart-gepunte kuif. Soms plat naar achteren maar soms ook mooi recht omhoog. Het is een prachtige vogel maar ondanks zijn schone uiterlijk is het een behoorlijke stinkerd. Deze stank verspreiden ze zelf maar ook de ophoping van mestafval in het nest zorgt voor stank. Dit is daarmee wel hun afweersysteem.

​Wanneer wij hem zien is hij meestal aan het zoeken naar eten. Dat doet hij in de grasvelden. Hij is dan op zoek naar wormen, slakken, spinnen en andere insecten. Ook een hagedis komt wel eens voor op het menu van de hop. Het is dan echt een bijzondere vogel om hem bezig te zien zijn dagelijkse kostje bij elkaar te zoeken. 

​In Nederland komt deze vogel haast niet meer voor maar hier in de rustige gebieden van Frankrijk word hij vaak waargenomen. Zijn roepgeluid is niet heel hard maar het geluid draagt wel heel ver over de weilanden. Zijn naam, die hij kreeg vanwege zijn geluid dat hij voorbrengt, is niet alleen in het Nederlands overgenomen. Vanwege zijn hoep, hoep, hoep heet hij dus “Hop” en in het Frans noemen ze deze vogel een “Huppe” [huub]

​Het is nu tijdens de quarantaine tijd echt een periode van terugkijken en zien hoe het was. Dat doen wij ook regelmatig in de nieuwsbrief en we zijn inmiddels aanbeland bij het restaureren van de voorkant van het dak. In het voorjaar van 2008 is de spanten-constructie van het huis helemaal compleet gemaakt met 2 stuks nieuwe spanten en nu wordt het dus tijd om het dak zelf aan te pakken. De hele zomervakantie is hiervoor ingepland. 

​Het halve dak gaat er compleet af en wordt vervangen door een nieuwe houten constructie en dan gaan de pannen er weer netjes op. Dit is even snel gezegd wat de plannen waren. Het hele verhaal is nog steeds na te lezen op onze website van Les Trois Taillants. Met veel hulp van onze kinderen en vrienden is het dak weer dicht gekomen maar het was wel een hele klus om het op tijd voor elkaar te krijgen. Maar laten we nog eens even nagenieten van het vele werk wat toen is verricht en we kunnen tot op de dag van vandaag aankijken tegen het eindresultaat. 

​Ondanks het confinement moeten tradities natuurlijk gewoon door kunnen gaan. Misschien dan wel op een manier die we niet helemaal gewend zijn maar het eieren zoeken op paasochtend is wel een traditie die we niet uit de weg gaan. We bedenken gewoon een manier om dit via internet te doen. Ver bij elkaar vandaan maar toch even samen om te zoeken naar de eieren die de Franse paashaas heeft verstopt. Nu is er van origine geen echte paashaas in Frankrijk. Maar daar lees je later meer over. 

​Je kunt vanaf 10.00 uur in de ochtend op de website van camping “Au Bout du Monde” eieren zoeken. Dit doen we met een aantal foto’s die vol gestopt zijn met allerlei verschillende eieren. Per foto kan je ze opzoeken. Wanneer je twijfelt of je ze allemaal wel hebt gevonden kan je dat controleren aan de hand van de oplossingen onderaan de pagina. Maar eerst goed kijken en goed zoeken natuurlijk. 

​Het Paasfeest (in het frans Pâques) wordt in Frankrijk op dezelfde manier gevierd als in Nederland. Een feest met familie en gezellig met elkaar eten. Dat zal  dit jaar allemaal wel even anders zijn. Gelukkig bedenken we allemaal op onze eigen manier hier een oplossing voor. 

​Van oudsher werd er voor het Paasfeest een periode van vasten aangehouden. Dus een periode van weinig eten en dus ook geen eieren. Hierdoor kwam het dat er in de boerengezinnen een overschot ontstond aan eieren. Want juist in deze periode beginnen de kippen weer volop eieren te leggen.

​Om de eieren die niet gegeten werden te kunnen bewaren werden ze gekookt. En om ze dan dus te kunnen onderscheiden van de verse eieren werden de gekookte eieren gemerkt. Meestal waren er zoveel dat deze eieren verkocht moesten worden. En wie dan de mooiste merktekens op de eieren had staan verkocht de meeste. De rijken vonden het dan leuk om hun tafel te versieren met deze gemerkte en dus mooi versierde eieren. Zo is de traditie ontstaan van het eieren schilderen. 

​Nu wil wel het geval dat er in Frankrijk een andere manier is bedacht om de eieren verstopt te krijgen en dat de kinderen dus deze eieren moeten gaan zoeken. In Nederland is de paashaas dé persoon die daar zorg voor draagt, in Frankrijk is dat anders.

​Wij wensen iedereen vanuit Frankrijk een mooi Paasfeest. Probeer zoveel mogelijk in gedachten bij elkaar te zijn. Dat is ook samenzijn.

​Ook al gaat het allemaal niet hard en zijn we eigenlijk niet vooruit te branden, we doen natuurlijk iedere dag wel wat. En omdat het deze periode zulk mooi weer is geworden krijg je dus wel zin om de winterbanden te verwisselen naar gewone. Dat pakken we deze week dus maar als eerste aan. We kunnen dan de wielkasten ook weer eens een beetje uitkrabben. Enorme dikke plakken opgedroogd blubber en koeienpoep opgespaard tijdens de winter. U merkt wel dat we de auto niet al te vaak wassen. Klopt helemaal. Misschien één keer en als het meezit twee keer in het jaar. 

​In de werkplaats wacht ons het dak van de nieuwe pipowagen. We hadden al een klein begin gemaakt en het wordt tijd om er een compleet dak-deel van te maken. We willen hem zo compleet mogelijk maken zodat het helemaal geschilderd en klaar is wanneer het op de wagen wordt gelegd. We maken dus de kop van het dak ook netjes dicht met kraaldeeltjes. We kunnen er nu makkelijk bij zonder dat we op een laddertje staan te klooien. En voor dat alles definitief op zijn plek komt te zitten wordt het natuurlijk netjes geschilderd. Dit doen we nog even binnen op de tafel omdat het in de avond best nog wel koud is in de werkplaats. 

​Nu de kop dicht is kunnen we de dak-latjes aan gaan brengen. Die waren al geschilderd en wanneer je nu dus aan de binnenkant kijkt wordt je al heel blij. Het dak is helemaal netjes kant en klaar geschilderd. Precies zoals wij het willen. Iedere keer wanneer we weer een stukje verder zijn met het dichtmaken van het dak kijken we even vanaf de onderkant. We raken er niet op uit gekeken. Het wordt steeds mooier. 

​Nadat het hele dak dicht is kan er plastic overheen gespannen worden. Dan gaan de buiten-spantjes er overheen en wordt het geheel een stuk sterker. Je ziet nu de ruimte ontstaan waar de isolatie straks tussen komt te liggen. Dan moet er nog dak-folie overheen en als alles op de wagen ligt gaan hier de metalen golfplaten overheen. Maar dat is pas voor later natuurlijk. Eerst moeten de andere dak-delen nog gemaakt worden. 

​Met veel moeite krijgen we het deel recht overeind en parkeren hem even voor de zaagmachine. We komen er wel achter dat hij veel te zwaar is om hem samen te kunnen tillen. We zullen een slimme manier moeten bedenken om het deel op de hoge pipowagen te kunnen krijgen. De ideeën komen wel en we zullen even rustig moeten nadenken hoe we dit allemaal gaan aanpakken.

​Deze week laten we iemand aan het woord die al vanaf het allereerste begin ons landgoed aandoet om regelmatig een kijkje te nemen en tegenwoordig een weekje vakantie te houden. Jantina is al meer dan 50 jaar vriendinnen met Annette en het is dan misschien niet helemaal een objectieve recensie maar Jantina wil graag in de nieuwsbrief vertellen hoe leuk zij het hier heeft. De eerste jaren kwam zij samen met Jan even langs op weg naar Spanje. Even kijken hoe de werkzaamheden vorderden. Zo kwamen zij op het idee om ervoor te gaan zorgen dat er mooie goten aan het huis en de schuur kwamen zodra het nieuwe dak op het huis zat. Dit is allemaal geregeld. Jantina, Jan, Marjo (de zus van Jantina) en Tuti de zinkwerker zijn een weekendje geweest. Dit was reuze gezellig en van dit verblijf hebben we een apart verhaal gemaakt. Dat is te vinden in de geschiedenis verhalen van Les Trois Taillants. Klik op de knop om op de juiste pagina te komen en beleef het hele verhaal nog een keer. 

​Tegenwoordig komt Jantina regelmatig om een weekje in de gîte te verblijven. Dit is de nieuwste recensie van het afgelopen jaar die zij schreef. 

​Het blijft vreemd om eigenlijk met je eigen manier van leven door te gaan en alleen via de media te zien hoe het gaat in Frankrijk en de rest van de wereld. Wij leven ons leven waar we voor gekozen hebben en dat is deze dagen eigenlijk niet anders dan hiervoor. Het enige verschil is het feit dat je wat moeilijker aan boodschappen kan komen. Het grootste verschil is dat we niet zo goed aan materialen kunnen komen om verder te gaan met ons werk. We kunnen nog wel even vooruit met de pipowagen maar op een gegeven moment moeten we toch echt metalen golfplaten, isolatie- en dakfolie hebben. 

​Heel Frankrijk is nog wel in afwachting van de boodschap van president Macron. Er is inmiddels wel bekend gemaakt dat het “confinement” verlengd gaat worden maar er is nog niet bekend voor hoelang. Volgens de laatste berichten gaan we dat horen met een TV speech van Macron komende maandagavond. Ik ben heel benieuwd. We zijn zeker nieuwsgierig wat voor gevolgen het allemaal gaat hebben voor het vakantieseizoen. Mogen, kunnen en willen mensen nog wel op vakantie? Het maakt het allemaal heel onzeker en we zullen de hand dus zeer op de knip moeten houden. We gaan het allemaal meemaken want misschien is er na de “lockdown” wel weer ineens een hoos aan mensen die er alsnog even tussenuit willen en een vakantieplekje gaan zoeken op het laatste moment. Het zal allemaal gaan zoals het zal moeten gaan. Gelukkig hebben we als mensen hier geen invloed op. Misschien is dat juist wat we hiervan moeten leren. Laten komen zoals het komt en het nemen zoals het komt. Niets onder controle kunnen hebben. Het gewoon laten gebeuren. 

We moeten natuurlijk melden dat onze openingstijden veranderen. We kunnen er eigenlijk zeer kort over zijn. “We weten het niet”. Dat is misschien een beetje kort door de bocht maar erg ver bij de waarheid vandaan is het niet. Voorlopig moeten campings, gîtes en vakantieverblijven officieel dicht blijven tot eind april. Natuurlijk hopen we van harte dat alles dan weer op gang gaat komen. Dat de wereld weer verder gaat met draaien. Het lijkt namelijk wel of hij nu stilstaat. Zoals het er nu vooralsnog uitziet openen we de deuren op 1 mei en gaan van start met het vakantie-seizoen 2020. In ieder geval blijven we dan open tot eind oktober en dan kan het nog steeds mooi weer zijn in de Creuse. Ik hoop van harte u te mogen verwelkomen in Les Trois Taillants op ons plekje “Au Bout du Monde”.  Mocht het allemaal anders worden dan houden we u natuurlijk op de hoogte van de situatie. 

​Leven in quarantaine is raar. Maar zeker om je boodschappen te doen is ook raar. ID-kaart mee, reisdocument mee en een mondkapje. Het is een vreemde gewaarwording. Maar die mondkapjes is inmiddels wel een bijzonderheid geworden. In heel Frankrijk zijn deze kapjes bijna niet meer te krijgen. De staat heeft enorme hoeveelheden besteld in China maar de levering laat nogal te wensen over. Dus is er een enorm tekort aan mondkapjes. Er bereikte ons via de krant nu zelfs het bericht dat het ziekenhuispersoneel in Montluçon niet meer naar huis mag om de besmetting van familieleden tegen te gaan. De gemeente heeft de scholen nu beschikbaar gesteld om het zorgpersoneel een plaats te geven om te overnachten. Maar vanwege het tekort aan mondkapjes is het zorgpersoneel nu mondkapjes aan het naaien voor hun collega’s. Vandaar dat er een dringende oproep via Facebook werd geplaatst. 

​Er is inmiddels een groep in het leven geroepen op Facebook. Les Couturières du 23. Het is de bedoeling een netwerk over het hele departement te maken van mensen die mondkapjes maken voor iedereen die dat nodig heeft. Er wordt natuurlijk bij verteld dat het geen medische kapjes zijn maar voor winkelpersoneel, apotheken, wijkverpleegsters, agenten is het een prima oplossing. Dus de voorraad van de stoffen van Annette werd opgezocht en de productie van mondkapjes gaat van start. 

​Via YouTube wordt uitgelegd hoe de kapjes gemaakt moeten worden dus je kan alles goed bekijken. Elastiek is er niet dus dat moet vervangen worden door bandjes te maken van stof. Het is best wel een hoop werk maar de machine en Annette gaan geduldig door. 

​Uiteindelijk is de opzet om zoveel mogelijk mensen te mobiliseren over het hele departement. Dan kunnen de mensen die de kapjes nodig hebben bereikt worden met zo min mogelijk kilometers te maken. Want het transport is natuurlijk ook nog een probleem. Zo min mogelijk reizen en zoveel mogelijk mensen bereiken. 

​Ondanks dat het openbare leven toch helemaal stil staat gaat de natuur gewoon zijn gang en het is prachtig weer. Het weiland staat helemaal vol met paardenbloemen. En wat moet er dan gebeuren als het gras geel ziet van de bloemen? Paardenbloemensiroop maken!!!!!

​We gaan zorgen dat we weer een pan vol hebben met paardenbloem koppen. We laten zien hoe je deze siroop zelf kan maken. 

​Om te beginnen heb je dan natuurlijk de bloemen van de paardenbloem nodig. En om precies te zijn moet je er 400 bij elkaar hebben. Dit lijkt veel maar als je gaat plukken is dat zo gebeurd. Wel even goed kijken dat er niet al te veel beestjes in de knoppen zitten. Dan gaat er 2 liter water in een pan met de bloemen en daarbij twee verse citroenen die in schijven zijn gesneden.

​Dit moet dan gekookt worden en daarna laat je het afkoelen. Het moet dan ook nog zo’n 24 uur staan. Het gaat er natuurlijk om dat alle stoffen uit de bloemknoppen in het vocht trekken zodat de smaak in het water zit. 

Het gezeefde vocht kan je nu weer koken. Per liter vocht moet er dan 500 gram suiker bij. Wij doen dat een stuk minder maar dat heeft dan tot effect dat de siroop minder stroperig wordt. De kokende siroop kan dan in heel goed gereinigde potjes over geschept worden. De potjes moeten meteen goed dicht en ondersteboven afkoelen. Wanneer dit dan is afgekoeld zijn de deksels helemaal vacuüm getrokken.

​Wij doen de siroop door de kwark bij het ontbijt maar je kan het natuurlijk voor van alles gebruiken waar je andere siroop ook voor gebruikt. 

​Ook gaan we natuurlijk door met het nieuwe dak van de pipowagen. Tussen alle bedrijven door van grasmaaien en mondkapjes maken, boodschappen doen en Chef uitlaten gaat de fabricage van het dak langzaam maar gestaag door. De planken voor de bodemconstructie moeten geschaafd en aan elkaar gelijmd worden. Daarna afgewerkt en als laatste moet de boel natuurlijk weer in de verf/beits. 

​We pakken de verfrolletjes en schuurpapier weer op. Gelukkig is het prachtig weer en kan alles lekker buiten in de zon gedaan worden. De volgende dag hetzelfde ritueel om er een tweede laag op te krijgen en dan kan er een begin gemaakt worden met het in elkaar zetten van het eerste dak-gedeelte. 

​Eerst komen de spanten op de bodemconstructie. Het is wel leuk om te zien dat de vorm van het dak dan ineens goed zichtbaar is. Na al het werk van lakken en schuren kan je dan ineens wat op gaan bouwen. Dat geeft de mens weer moed.

Het departement Creuse heeft heel veel verrassingen voor u in petto als je een klein beetje zoekt. Hier is het massa-toerisme nog niet aanwezig en is het juist heel leuk om zelf heel veel nieuwe dingen te ontdekken. Ons uitzicht vanaf de camping bestaat uit twee heuvels. Eén ervan is de Toulx Saint Croix. Het hoogste punt van het departement met een prachtig 11e eeuwse kapel en een oude uitkijktoren waar u een uitzicht heeft over wel 5 verschillende departementen. De andere heuvel is de Barlot. Op de top hiervan liggen grote rotsformaties. Deze “Pierres Jaumâtres” is een legende opzich. Niemand kan je namelijk precies vertellen hoe dit nu zo is gekomen. Maar het is een mytische plek.

​Onderaan deze heuvel is er in het bos een klimpark gemaakt waar je even helemaal los kan gaan met klimmen, klauteren en tokkelen. Dan is er nog in de hoofdstad Gueret een prachtig wolvenpark waar je vanaf een grote loopbrug het leven van de wolven kan bekijken. Daar vlakbij is een gigantisch labyrinth waar je met goed nadenken toch de uitgang kan vinden. Maar gewoon een rondrit door het departement is al een feest op zichzelf. De natuur en de rust zijn hier in de Creuse zo geweldig.

​De laatste tijd wordt iedereen een beetje nostalgisch. Ook alle sociale media staat bol van oude foto’s, oude muziek. Dan kunnen wij ook niet achter blijven en gaan we dus door met de geschiedenis van ons leven in Les Trois Taillants. 

​De vorige keer heeft u kunnen zien hoe de nieuwe spanten gemaakt zijn en hoe het plan tot stand kwam om eerst het dak te maken en dan het huis eronder af te maken. Die spanten zijn toen in twee keer naar Frankrijk gebracht. Dat was een mooie gelegenheid om de ouders van Annette een keer kennis te laten maken met onze plek. Deze mensen leven inmiddels niet meer dus we zijn heel blij met deze herinnering. 

​In het voorjaar van 2008 hebben we de spanten neer kunnen zetten en dus een begin kunnen maken met het vernieuwen van het dak. Samen met Jos zijn we enthousiast aan de slag gegaan en met de hulp van boer Nore en zijn zoon hebben we de spant constructie neer kunnen zetten. Het was een hele operatie maar toen we weer naar huis gingen konden we de vorm van het nieuwe dak al goed zien.