​De basisschool in Nouhant krijgt een week lang bezoek van twee artiesten uit Parijs. Het is de bedoeling dat zij samen met de leerlingen van de school een mooie grote muurschildering gaan maken bij de school. Dit alles valt onder de landelijke artistieke educatie die Frankrijk ondersteunt. Na overleg met de secretaris van het gemeentehuis, de directrice van de bibliotheek in Chambon sur Voueize en de organisatie van Creuse Confluence gaan deze twee artiesten (Timothée en Clément) een week lang verblijven op “Au Bout du Monde” in de woonwagen “Cabane”. 

​De eerste dag zijn de artiesten samen met de leerlingen door het dorp gelopen en hebben de kinderen getekend wat ze opviel of wat ze erg belangrijk vonden in hun dorp. Hier hebben ze allemaal een eigen schildering van gemaakt op een groot vel papier. Later hebben ze samen met de artiesten daar een hele grote collage van gemaakt en de kleuren bepaald. Toen kon het grote schilderwerk beginnen. 

​Trots konden de leerlingen samen met de artiesten het kunstwerk op vrijdagmiddag onthullen en daar waren wij natuurlijk ook bij. Geweldig om te zien hoe trots de leerlingen zijn met het resultaat. En wij waren zelf ook een beetje trots dat we een kleine bijdrage konden leveren aan de gemeenschap van Nouhant door Timothée en Clément een onderdak te kunnen bieden tijdens deze artistieke week. 

​Sinds een paar jaren is het de gewoonte dat er in de maand mei een rommelmarkt is in Nouhant. Deze wordt georganiseerd door het feest commité. De naam van dit commité heeft de naam “Nouenfête”. Het heeft een dubbele betekenis. “Nouhant fête” (Nouhant feest) en “Nous en fête” (wij zijn aan het feesten). Dat vind ik wel grappig verzonnen. De markt wordt ieder jaar wel groter. Je merkt dat er steeds meer verkopers komen naar de markt in onze gemeente. Dit jaar was het zo vol dat de organisatie moest stoppen met het uitgeven van de plaatsen voor de kramen. Nouhant was vol. En dat was goed te merken. Het was goed druk. Er werd behoorlijk wat verhandeld en ook wij waren van de partij om oude spulletjes te kopen voor onze antiekwinkel. 

​Het laatste weekend werd het slaperige Nouhant opgeschrikt door een mini wielerronde. Ons dorp had deze maand echt geen tijd om in slaap te vallen. Onze buurman kon in ieder geval een mooie prijs uitreiken aan één van de jonge fietsers die met de wedstrijd meededen. En meteen op de achtergrond was de nieuwe muurschildering van de school goed zichtbaar. Er kan toch zomaar veel gebeuren in zo’n kleine gemeenschap in een maand tijd. 

Bij het sanitair van de camping is een houten bordes dat de afvoerbuis moet beschermen die naar de septic tank loopt. Vanwege het feit dat deze afvoer een natuurlijke afloop moet hebben om alles af te voeren kan de buis niet dieper de grond in. Ooit hebben we toen gekozen om er een houten bordes overheen te maken om alles goed te beschermen. Maar dat was ongeveer 9 jaar geleden. 

​U raadt het al……het houten bordes was aan de beurt voor een grote en complete onderhoudsbeurt. De houten delen van het bordes hebben natuurlijk niet het eeuwige leven en moesten nodig vervangen worden. Daarbij waren ook een aantal draagbalken die wel wat versteviging konden gebruiken. Dus gaan we aan de slag om er weer wat moois van te maken. Het is belangrijk dat de campinggasten veilig kunnen lopen over het bordes en dat de afvoerbuis goed beschermd blijft. We hebben ons best er weer op gedaan. 

​Het vakantie seizoen gaat weer beginnen en dan is het wel van belang dat het zwembad weer klaar staat voor de gasten. We hebben alles weer neergezet en klaargemaakt. De plek is weer mooi glad gemaakt, aangeharkt en we hebben er weer een nieuwe laag zaagsel op gelegd. Alles om de bodem van het zwembad te beschermen tegen steentjes die te allen tijde uit de grond komen. Ook komt er dan nog een vilt laag en een dik plastic zeil te liggen. Dan is het eindelijk zover om het zwembad zelf neer te zetten. Dit jaar kregen we gelukkig hulp van Ab en Jasmijn om dit allemaal weer voor elkaar te krijgen. 

​Nu het zwembad weer gevuld is moeten we het water tijd geven om schoon te worden. Het oude zandfilter is vervangen door een nieuw exemplaar. Dit zandfilter doet heel goed zijn best om het water mooi schoon te maken. Inmiddels kan er ook weer wat chloor bij om alles te desinfecteren. Het is altijd best een heel gedoe om het water goed te krijgen. Inmiddels zwemmen we al regelmatig in het zwembad alleen de temperatuur wil nog niet erg omhoog. Gelukkig is het de laatste week van de afgelopen maand lekker warm geworden en is het water steeds beter geworden om in te zwemmen. Er kan dus weer volop gezwommen worden in de zomervakantie.

​Het is al weer een tijdje geleden dat ik iets liet zien van het “Atelier du Bois”. Het is ook niet zo erg opzienbarend maar zoals de titel al zegt…..het is zeker de moeite waard. Het is zeker niet het officiële gezegde maar het is wel zeker de waarheid. De opdracht was het maken van twee kleine luikjes voor een oude schuur. Uiteindelijk worden het twee hele kleine kozijntjes met een luikje erin voor de eventuele beluchting maar ook een goede manier om de boel op slot te kunnen doen. En omdat de schuur al voorzien is van goede “Atelier du Bois” deuren met sluitingen blijven we wel in deze stoere en authentieke uitstraling. 

​Zoals eigenlijk alles in het atelier worden ook deze luikjes gemaakt van Douglas grenen. Het is even een kwestie van goed bepalen hoe we alles moeten maken. Op ware grootte maken we een tekening. Daarna kunnen we aan de slag.

​Het plaatsen van de luikjes is eigenlijk het sluitstuk van de hele renovatie van de schuur. Voor het atelier begon het met het maken van de meest uitgebreide schuurdeuren ooit gemaakt in het atelier. Daarna een wat kleinere schuurdeur en een schuurdeur met glas erin. Terwijl ik de luiken aan het plaatsen ben is de stukadoor net klaar met het opnieuw afwerken van de buitenkant van de schuur. Het zijn dus de laatste dingen die de hele renovatie compleet maken. 

​Ook heb ik in het atelier nog een klus gedaan die wel heel mooi was maar ook verdrietig. In de vorige nieuwsbrief heb ik verteld dat we Chef onze hond hebben moeten laten inslapen. Ik kon het niet laten om een mooi eikenhouten kruis voor hem te maken om bij zijn laatste rustplaats neer te zetten. Ik vond dat wel het minste wat ik kon doen voor hem. Voor al het plezier dat hij ons heeft gebracht en zijn onvoorwaardelijke trouw die hij iedere dag liet zien. Ik heb geprobeerd om er iets moois van te maken. 

​Wanneer de lente komt en onze oude kastanjeboom weer uit gaat lopen kan je eigenlijk niet wachten op het moment dat deze oude knoest weer in volle bloei komt te staan. Dat is zo’n prachtig gezicht. Het is dan echt onmogelijk om daar niet blij van te worden. De grote torens van wit/roze bloemen versieren de boom helemaal. Wanneer je dan ook onder de boom doorloopt gonst het aan alle kanten. Je ziet nergens iets vliegen maar het is een immens gegons van vliegende insecten die op zoek zijn naar wat nectar. 

​Vlak naast de camping is er een weiland dat vaak gebruikt wordt om graan te laten groeien. Nu in dit voorjaar is er gekozen om eerst gras te oogsten voor de koeien. Het gras dat normaal groeit is natuurlijk niet zo heel spannend om naar te kijken maar dit jaar is het anders. Met veel aandacht heb ik naar het weiland gekeken……het is helemaal vol met klaprozen. Het is natuurlijk een waanzinnig gezicht en ik was eigenlijk erg benieuwd of onze buurman boer dit met opzet gedaan heeft vanwege de biodiversiteit of zoiets. Ik sprak hem nog tijdens de onthulling van de muurschildering op school maar het is dus helemaal buiten de bedoeling van hem om gegaan. Het is dus een prachtige speling van de natuur zelf. Laten we daar vooral zelf maar niks meer aan doen. Inmiddels is het gras gemaaid en de koeien zullen dus hooi gaan eten met een klaprozensmaakje. Hopen dat ze daar niet “high” van gaan worden. 

​We proberen hier bij ons huisje in Frankrijk ook wel eens wat bloemen te laten bloeien. Dat is echt wel een dingetje om hier in de arme grond iets te laten groeien buiten de brandnetels en de bramen om. Maar soms lukt het. We hebben dit voorjaar echt een explosie van irissen. En dit zijn niet zomaar normale irissen maar een extra grote met een dubbele kleur. We hebben ze twee jaar geleden gekregen van een klant van het atelier (waar we deze maand de luiken hebben geplaatst). Ze doen het heel goed en geven een geweldige bloemenpracht waar je iedere dag van kan genieten. Wat kan het voorjaar toch mooi zijn. 

​Wat we vorig jaar hadden is dit jaar weer gelukt. Een koolmezen echtpaar heeft weer de oude waterpomp van de watertank gekozen tot kraamkamer van hun nieuwe kroost. Het is een prachtig gezicht om te kijken naar hun drukte van het aandragen van massa’s insecten om de kleine koolmezen groot en dik te laten worden. Af en toe kan je dus goed zien hoe de kleintjes groeien in het nest. Maar we proberen om de vogeltjes zo veel mogelijk met rust te laten. Ik heb er natuurlijk wel wat foto’s en video’s van gemaakt om aan u te laten zien. Dan kunnen we er allemaal van genieten. 

​En dan is er nog de kikkervijver. De dagen dat ik daar aan het maaien ben geweest is het geweldig om alleen maar eens rustig om je heen te kijken en te zien wat er allemaal rondloopt. Om te beginnen de kikkers zelf. Het worden al flinke dikke groene kikkers en er zijn er tientallen. Wanneer je dan naar beneden naar het water loopt springen ze allemaal snel het water in. Ik heb geprobeerd om dit op video te zetten. Nu hoor je dan wel een hoop geplons maar om de kikkers te zien springen moet je echt wel goed kijken. 

​Maar niet alleen de kikkers springen door het met kroos bedekte water van de vijver, ook spotte ik een slak. En dit verbaasde me wel. Zouden slakken ook kunne zwemmen of is deze slak toevallig in het water gevallen en met erg veel moeite er weer uit geklommen? Ik weet het niet maar dat hij met zijn huisje onder het eendenkroos geweest is……dat is wel duidelijk. Ik vond het een bijzonder gezicht. 

​En dan een eindje verder zat er een groot vliegend hert op een oude omgevallen stam van een boom. Deze ongelooflijke imposante insecten zijn zo prachtig om te zien. Ik kon het gewoon niet laten om hier wat foto’s van te maken. Daarna heb ik hem of haar weer snel met rust gelaten om verder te gaan met het maaiwerk dat nog gedaan moet worden. Ook dat is het voorjaar. Maaien, maaien en nog maar eens een keer maaien. 

​Het is zeker een jaarlijks terugkerend acrobaten nummer in het circus van “Au Bout du Monde”. Ieder jaar moeten we het dak op om de schoorsteen goed schoon te maken. Zeker ook om het rookkanaal van bovenaf schoon te borstelen maar ook om de hoed van de schoorsteen eraf te halen en schoon te maken. En dat doen we dan ook als eerste. De hoed is voorzien van een dubbele mantel met vonkenvangers en dat gaas komt altijd redelijk snel vol te zitten met roetresten. Dat zorgt ervoor dat de hoed verstopt raakt en slecht gaat doorwaaien. Maar hoe maak je dat gaas netjes schoon? Daar hebben we een lekkere grote dak brander voor. 

​Dat branden doen we natuurlijk niet op het dak. Dat gebeurt bij de vuurplaats waar we normaal kampvuur maken. Door de grote vlam verbrand al het roet dat in alle gaatjes en holletjes zit. De hoed wordt weer helemaal netjes schoon. Daarna kunnen we ook met de borstel de binnenkant van het rookkanaal borstelen. Al het roet valt dan naar beneden en wanneer we binnen dan de buis van het kanaal open maken kunnen we alle losse roetdeeltje hier uitzuigen. De officiële schoorsteenveger heeft ons ooit een compliment gegeven over het roet dat in de schoorsteen zit. Wanneer het los geveegd wordt en naar beneden valt is het droog en een beetje zanderig. Dat wil zeggen dat we altijd erg goed gedroogd hout stoken. Ik was wel trots om zijn compliment.

​Nadat we het rookkanaal weer netjes compleet dicht hadden gemaakt nadat het goed schoon was hebben we dit jaar de kachel zelf ook nog eens een goede schoonmaakbeurt gegeven. Alle stalen onderdelen hebben we eruit gehaald en schoongeborsteld. Alle as eruit gezogen en de ruitjes schoongepoetst. We hadden met onszelf afgesproken dat we dit jaar de kachel niet meer hoefde te stoken. Maar dat is niet gelukt. Deze maand hebben we nog wel wat kille avonden gehad dus is de kachel wel weer gebruikt waar hij voor dient. Voor het maken van warmte en niet om er mooi bij te staan als decoratie. 

​En toen ineens was het afgelopen. Chef onze trouwe hond heeft een vol leven gehad. Het begon in het asiel in Montluçon waar hij als pup is afgegeven. Na 3,5 jaar bij de S.P.A. was het zover dat wij onze keuze op hem lieten vallen en hij zijn nieuwe leven begon in Les Trois Taillants. We hebben hier kilometers gelopen en onze eigen omgeving kunnen ontdekken tijdens de uren van het uitlaten. Hij stal de harten van ons, onze kinderen en kleinkinderen en onze gasten. Er was echt niemand die hij oversloeg met zijn vriendelijkheid. Soms een beetje lomp maar altijd lief. Dit kwam de afgelopen week tot een eind na een leven van bijna 13,5 jaar. Onze oude baas laat een grote leegte achter maar vooral laat hij de liefde die hij voor iedereen had bij ons achter. Het was een bewogen, vol en machtig leven wat hij heeft geleefd. Wij kijken trots terug op wat hij altijd teweeg kon brengen bij mensen. 

​In 2016 kwam Chef bij ons vanuit het asiel. Hij moest wel even wennen aan alle vrijheid die hij toen ineens had. Maar het duurde zeker niet heel lang. We hebben veel avonturen beleefd met hem. Zijn moeder als een schapendrijfster (Border Collie) en zijn vader als een echte jachthond (Braque Blue d’Auvergne) had hij het niet altijd gemakkelijk met zijn instincten. Soms wist hij het niet meer helemaal maar altijd was hij lief en geduldig met iedereen die zijn pad kruiste. Hij kon geen vlieg kwaad doen wanneer hij de familieman uithing. Maar wanneer zijn jachtknopje aanging tijdens onze wandelingen was hij echt de “man op jacht” en was er geen uit-knop meer te vinden. 

​In de tijden dat hij echt nog zo actief was hebben we regelmatig bij de dierenarts gezeten om alles weer aan elkaar te laten naaien. Wanneer je gewoon doorrent en geen rekening houdt met prikkeldraad of wanneer je meerdere keren een gevecht aangaat met bevers, dan hou je best wel veel rafels aan je oren over en allerlei littekens van dichtgenaaide huid. Maar wat hij nooit is kwijtgeraakt is zijn ongekende eigenwijze manier van het leven van zijn hondenleven. 

​De laatste jaren werden wel steeds moeilijker voor Chef. De achterpoten werden stram en stijf. Door een trauma dat hij opliep in zijn pup leven had hij veel zenuwpijnen en dat zorgde ervoor dat hij altijd aan zijn staart knaagde. Hij moest het altijd met wat kale plekken doen. Soms ging het beter, soms was het lastig. Maar wat Chef het meest lastig vond was de dementie die hem te pakken kreeg. De verlatingsangst van vroeger kwam in het kwadraat bij hem terug. Uiteindelijk moest hij altijd een hand voelen op zijn kop of lijf. Door steeds slechter zicht en gehoor werd alles voor hem een bedreiging. 

​Gelukkig hebben we heel rustig afscheid kunnen nemen terwijl hij heel rustig in zijn eigen mand kon liggen. Op zijn vertrouwde kussentje heeft hij voor de laatste keer zijn kop neer kunnen leggen. Het is heel goed geweest. We hebben van elkaar kunnen genieten en dat hebben we met volle teugen gedaan. Nu is het tijd om verder te gaan. 

​Het is het einde van een lange werkdag. Annette doet haar laatste rondje op de grasmaaier en ik doe het licht uit in de werkplaats. Ineens staat de grasmaaier stil en Annette wijst naar iets in de hortensia’s. Ik loop er maar even naar toe. Wat ik moet zien is mij niet duidelijk maar als eerst denk ik een kop van een fazanten-hen uit de planten te zien steken. Ook wel bijzonder natuurlijk, maar het is echt totaal iets anders. 

​Voor het eerst in mijn leven zie ik zo’n enorme vlinder. Hij zit daar op zijn gemak en is niet van plan om te bewegen. Daar gaan we dan natuurlijk gebruik van maken. Meteen wat foto’s maken. Wan-neer we nu goed kijken is wel één kant van zijn vleugel beschadigd. Zou hij daarom niet meer zo goed kunnen vliegen?

​Het is echt een enorm slagschip van een vlinder. Ik heb mijn duimstok er even bij gehouden en naar de twee vleugelpunten meet hij gewoon 16 cm. Enorm!!!! Maar nu rijst natuurlijk meteen de volgende vraag. Wat is het in hemelsnaam voor vlinder? Dat gaan we dan tijdens de pastis op het bankje voor het huis maar eens op het gemak uitzoeken. “Google Lens” zal ongetwijfeld het ant-woord weten. 

​Na wat zoeken blijkt het de “Grote Nachtpauwoog” te zijn. De grootste vlinder die in Europa te vinden is. En daarbij is hij dus ook behoorlijk zeldzaam. We hebben dus gewoon enorm geluk dat deze vlinder hier bij ons in de hortensia’s verblijft. Nu we eens goed zoeken op internet hadden komen we er achter dat we aan hadden kunnen zien komen. Afgelopen zomer hadden gasten bij ons op de camping namelijk een giga rups gevonden. Nu blijkt dus dat dat het eerste teken van leven van onze Nachtpauwoog was. Als deze giga rups gaat verpoppen komt er dus ook een giga vlinder tevoorschijn.

​Dit is wat we over hem konden vinden op internet: De noordgrens van zijn grote verspreidingsge-bied loopt door Centraal Europa. Alles is groot aan de grote nachtpauwoog. De wijfjes, die alleen te herkennen zijn aan het in vergelijking met de mannetjes dikkere achterlijf en aan het ontbreken van de enorme, veervormige antennes, halen een vleugelspanwijdte van wel 16 cm. De eitjes zijn bijna 3 mm groot, de prachtig oranje rups met blauwe pukkels wordt zo'n 10 cm lang en de cocon is een groot, peervormig spinsel waarin de grote, bruine pop zich (soms wel drie jaar) bevindt. In het voorjaar vliegen de vlinders vooral in de buurt van boomgaarden want de rupsen leven van het loof van kersen, peren, pruimen enzovoorts. Nu is het ook gelijk duidelijk waarom deze vlinder zo zeld-zaam is. De mens wil zijn fruit graag beschermen en doet dat door het gebruik van chemicaliën. Veel rupsen zijn daarvan het slachtoffer en daardoor is het aantal Grote Nachtpauwogen de laatste jaren sterk gedaald. Het schijnt dat sommige landen overwegen om hem als een bedreigde dier-soort te gaan classificeren, om op die manier de vlinder beter te kunnen beschermen.

​Wanneer je hier op “Au Bout du Monde” goed rond kijkt zie je toch behoorlijk wat verschillende vruchtbomen. We gaan ze zo even nalopen, maar eerst iets anders. Het mooie van de meeste vruchtbomen is namelijk het feit dat er meestal eerst bloemen inkomen. En dat is zeker in het voorjaar toch een geweldig gezicht. Iedereen snakt weer naar wat mooie kleuren in de natuur na een kale en sombere winter. Het is prachtig om te zien hoe alles weer tot leven komt. Alles leek dood in de winter maar dat is zeker niet het geval. Alles wachtte gewoon op betere temperaturen om zich weer in volle glorie te laten zien. 

​En dat geldt al helemaal voor alle vruchtbomen. Als allereerste is onze mirabellen struik van de partij. De prachtige kleine bloemetjes versieren de kale takken. Een feest om te zien en je hoeft er zelf niet eens de slingers voor op te hangen. Nu de vruchtbomen beginnen te bloeien merk je ook meteen dat de vliegende insecten wakker zijn geworden. Alle bloemetjes worden met een bezoekje vereerd. 

​Dan zie je hier in de omgeving overal de bomen zich tooien in witte rosachtige bloemen. Dit zijn de kersenbomen. Dit zijn geen kersenbomen waarvan je later in de winkel de kersen kunt kopen. Het zijn namelijk wilde kersen. Ze zijn knap zurig maar worden wel gebruikt in ons eten. Het heten volgens mij dan “griotte” hier in Frankrijk en in Nederland noemen ze dat “morellen”. Voor gebruik zijn dan altijd wel goed behandeld met suiker. 

​Dan hebben we nog wat appelbomen die ook flink in de bloei staan. Deze bomen zijn al behoorlijk oud maar geven ons in de herfst altijd emmers vol appels. Naast deze ouwetjes zijn er ook nog nieuwkomers. Vanuit Nederland zijn er hier drie “giezewildeman” perenbomen. Deze bomen zijn geplant door Henk in nagedachtenis aan zijn vrouw Anneke. Zij kwamen vaak en veel helpen om ons plekje hier in Frankrijk bewoonbaar te krijgen en eigenlijk had Anneke op de plek waar nu de bomen staan haar toekomstige vakantieplek gepland. Het mocht alleen niet meer zo zijn maar de bomen staan er nu wel en doen het goed. 

​Bij de ingang van ons huis staat een hele oude kweepeerboom. Eigenlijk is hij al jaren geleden omgevallen maar hij doet het nog steeds. Ieder jaar geven de paar takken die nog half op de stenen afscheidingsmuur liggen veel bloemen en in de herfst hebben we altijd veel een grote hoeveelheid kweeperen. Het is een oud peren ras. De peren hebben een soort fluwelen schil en ze smaken goed zoet met een sterk aroma. Ze zijn goed om te stoven. 

​Het grasmaaien is al weer in volle gang. Het gras groeit als een gek ondanks de koudere nachten. En met het gras groeien natuurlijk ook de paardenbloemen. Die doen nog steeds een wedstrijd om boven het groene gras uit te komen. En voordat er echt gemaaid gaat worden, gaan we eerst nog paardenbloemen plukken om er een pannetje siroop van te maken. Want na het maaien zijn de “pissenlits”, zoals ze hier in Frankrijk worden genoemd, natuurlijk weer verdwenen.

​We koken de knoppen van de paardenbloem in een pan samen met wat citroenen. Wanneer je een pan hebt vol met de mooie gele bloemen is dat altijd zo’n geweldig gezicht. Het is net of je het voorjaar naar binnen haalt. Je wordt er vanzelf vrolijk van als je in de pan kijkt. 

​Na het koken is er een soort soep over van de bloemknoppen. Die knoppen moeten er dan uitgezeefd worden door een doek. De smaak van de siroop wordt dus voor het grootste gedeelte bepaald door het stuifmeel van de bloemen. En door de citroenen krijgt het ook nog een beetje een frisse smaak. En dan moet het vocht dat over is gebleven opgekookt worden tot siroop. 

​Dan komt het karwei waar je vuurvaste handen voor nodig hebt. De glazen potjes moeten gevuld worden met de kokende siroop. Snel de dekseltjes erop en ondersteboven wegzetten en wachten tot de boel is afgekoeld. En daarna kunnen we lekker smullen van wat moeder natuur ons heeft gegeven.

​Dan is er nog het volgende waar je jezelf over kan verbazen. De ene dag wordt het gras gemaaid en dan dus ook de paardenbloemen en de volgende dag bloeien er al weer nieuwe gele bloemen. En de dag daarna staat het grasveld weer helemaal vol. We hebben dus nog maar een pannetje op het vuur gezet.

​Sinds kort is de stilte op Camping “Au Bout du Monde” toch even verdwenen. Want wat is het geval? De herrie blijkt uit de vijvers, meertjes en onze eigen bron te komen. In deze maand is het de beurt aan de kikkers om eens even helemaal uit hun bol te gaan en gewoon zoveel herrie te maken als ze willen. En dat is best veel kan ik u vertellen. Door deze herrie word je wel iedere keer naar deze waterpoelen getrokken terwijl ik Chef uitlaat. Iedere keer ga je toch even kijken hoeveel kikkers er deze keer weer zoveel geluid kunnen produceren. Maar wanneer je dan voorzichtig naar het water loopt zonder al te veel geluid te maken stopt alle kikker-herrie en zijn ze niet meer te vinden. Ook na wat wachten zijn ze niet meer thuis. Ze gaan pas weer verder met hun muziekles wanneer je weer op gepaste afstand bent. Dit is dan wel een beetje jammer. 

​Maar na wat proberen en volhouden is het mij toch gelukt om verschillende exemplaren op de foto en zelfs op de video te krijgen. Ondanks dat het best wel veel tijd gekost heeft is het maar een korte film geworden. Toch is het wel leuk om er naar te kijken. Zoveel kikkers die zich zo uitsloven kom je niet iedere dag tegen.