​Hier in Frankrijk wonen we in een dorp dat je nauwelijks een dorp kan noemen. Er wonen een paar gezinnen en echtparen. De afstanden zijn behoorlijk en je moet elkaar dus echt opzoeken om elkaar te ontmoeten. Wanneer ik Chef de hond uitlaat kom ik af en toe Joël (de boer van de hoek) tegen. Hij woont hier al heel lang en weet dus ook veel over iedereen. Dus er is genoeg gespreksstof voor deze ontmoetingen. Daarnaast hebben we ook onze Belgische vriend Pascal die zorgt voor al het laatste nieuws vanuit de omgeving. Het is niet voor niets zo rustig hier.

​Maar dan is er één keer per jaar het dorps-diner. Meestal ergens in september zodat iedereen de drukke oogsttijd achter de rug heeft en iets meer tijd kan vrijmaken voor dit diner. We noemen het dan een “dorps”-diner maar het is voor iedereen die vanuit de omgeving deel uitmaakt van de samenleving van ons dorp. In zo’n kleine gemeenschap heb je natuurlijk iedereen nodig. Om elkaar te kunnen helpen wanneer het nodig is en die momenten dat je elkaar net even nodig hebt. Daarom is het dus zo belangrijk om tijdens zo’n diner elkaar weer eens even goed te kunnen spreken. 

​Iedereen die dus ook echt deel uitmaakt van deze kleine samenleving komt dan bij elkaar om te vieren dat we hier met elkaar deel uit mogen maken van dit kleine dorp en zijn omgeving. En dat gaat dan zeker op de echte Franse manier. Een goed aperitief en veel gebabbel. Hoe gaat het met de dieren, heeft jouw moestuin het goed gedaan, hoe gaat het op de camping, hoe gaat het met de mensen die vanwege de ouderdom niet aanwezig zijn en er andere jaren dus wel waren. Kortom voldoende te bespreken. 

​Dit jaar was het hoofdgerecht een klein varken aan het spit. Deze hing al een poos te draaien tijdens het aperitief, maar ook toen we naar binnen gingen om met het voorgerecht te beginnen. Verschillende mensen zorgen voor de maaltijd. Pascal had het voorgerecht geregeld. Anderen weer het varken, de wijn, de salade, dessert…….iedereen doet wat. Ook de stoelen die wij ooit geregeld hadden voor de feestzaal van de buurman werden weer eens gebruikt. Het was allemaal erg goed en lekker. 

​Maar wat mij altijd verbaasd is hoe belangrijk dit is. Het lijkt natuurlijk allemaal erg kneuterig. Maar het is hier van levensbelang om elkaar te blijven ontmoeten, elkaar te helpen en bij te staan. Je moet dus echt onderdeel worden van het dorp en zijn leuke en minder leuke dingen. Dat maakt deze jaarlijkse bijeenkomst is een heel belangrijk onderdeel van deze kleine samenleving. En daarnaast was het weer erg lekker en gezellig. Op naar het volgende jaar.

​Deze maand hadden we bezoek van Marjolijn en Martin. Zij hadden voor een week de gîte gereserveerd. Maar door het slechte weer in de Dordogne kregen wij de vraag of ze de gîte al een week eerder zouden kunnen betreden. Toevallig kwam dit helemaal goed uit en zo kwam het dat Marjolijn en Martin snel hun tent in zouden pakken en snel naar de iets noordelijker gelegen Creuse zouden afreizen. En in dezelfde vaart wilde ze ook graag een bijdrage leveren aan de nieuwsbrief van deze maand. Deze bijdrage bevat de ervaringen van Marjolijn en Martin. Een klein deel daarvan bestaat uit schrijfwerk, het restant bestaat uit veel foto’s. Fotograveren is de favoriete hobby van Marjolijn. En ze maakt prachtige foto’s. Het is voor ons dus een eer om deze foto’s te mogen gebruiken om onze volgers te trakteren op de beelden van hun vakantie op “Au Bout du Monde”. 

Lieve Bram en Annette,

Wat eigenlijk maar 1 week zou zijn werden er 2 heerlijke weken in de Gite. Wat waren we blij dat we een week eerder al konden komen omdat het zulk slecht weer was op de plek waar we stonden met onze tent. Bij jullie scheen de zon en werden we weer met open armen ontvangen. Heerlijk genieten op jullie mooie plekje waar de tijd even stil staat. We hebben weer ontzettend leuke dingen gedaan. Meerdere kastelen bezocht, het indrukwekkend dorpje Oradour-sur-Glane en zeer mooie ZooParc de Beauval maar ook lekker geluierd en geknuffeld met jullie 2 kittens en natuurlijk niet te vergeten het gezellige glaasje Pastis drinken met jullie. Kortom een heerlijke vakantie bij jullie op Domaine Au bout du Monde.

We komen zeker weer terug!!

Oja en die gillende dame(vos) die zal ik niet snel weer vergeten.
​
Liefs Martin en Marjolijn

​Het is weer de tijd van het jaar…… Ieder jaar neem je jezelf voor om eerder te beginnen met het klaarmaken van het kachelhout. Maar zoals ieder jaar weer ga je er pas mee aan de slag wanneer het frisser begint te worden en je eigenlijk de kachel al weer aan zou willen doen in de avond. Maar toch beginnen we dus met frisse moed om de stapel met hout, dat ondertussen goed gedroogd klaarligt, te zagen en te kloven. 

​Het eikenhout dat wij kopen moet eerst nog een paar jaar liggen om te drogen en dan kan het verder verwerkt worden tot goede passende blokken voor onze kachel. In eerste instantie moet het afgekort worden. Het hout dat we kopen is één meter lang. Dat moet dan eerst in drie stukken gezaagd. Als de stukken daarna nog te dik zijn kan het naar de klover. 

​Gelukkig hebben we overal goed gereedschap voor zodat de klus goed gedaan kan worden. Maar je bent alles bij elkaar toch een aantal dagen bezig om alles weer netjes weg gestapeld te krijgen in het houthok. Gelukkig krijgen we af en toe wat hulp, zoals van onze gasten uit de gîte die spontaan achter de kloofmachine gaan staan en meehelpen. En zo ligt na een aantal dagen het houthok weer netjes tot aan de nok toe vol gestapeld met gedroogd eikenhout. Wij komen de winter wel weer door. En als wij de weer-geleerden moeten geloven komt er dit jaar een goede strenge winter aan. Nou……wij zijn er met het hout klaar voor.

​We zijn inmiddels weer bezig om alles op te ruimen na een vakantieseizoen met behoorlijk wat gasten hier in Les Trois Taillants. De temperatuur gaat weer wat naar beneden in de avond en de kachel gaat weer af en toe aan. Daar hebben we gelukkig alweer een mooie voorraad kachelhout voor. Maar het seizoen is nog niet helemaal ten einde. Officieel zijn we dichtgegaan op 30 september. Maar voor een speciale gelegenheid houden we alles nog iets langer open. 

​Onze zeer goede Belgische vriend Pascal is een vervend fokker van “Chabo” kippen. Dit speciale ras heeft vele fokkers in Frankrijk en België en er worden dus ook regelmatig wedstrijden gehouden wie de mooiste en beste kippen heeft. En voor de tweede keer is het de beurt aan onze gemeente Nouhant de organisatie van de nationale kampioenschappen van de “Chabo’s” te regelen. Twee jaar geleden waren de “Chabo” liefhebbers ook bij ons te gast en dat stond toen uitgebreid in het clubblad van de Belgische Chabo Club beschreven.

​Dit is de speciale gelegenheid waar we langer voor open blijven. We organiseren dit jaar nog één keer vele slaapmogelijkheden, voor de bestuursleden en fokkers die meedoen aan het kampioenschap. Een speciaal “Chabo” weekend in Les Trois Taillants is daarmee de grote afsluiter van dit verhuur-jaar op “Au Bout du Monde”.

​Onze twee katjes “Frère” en “Freule” groeien als kool. Wat het erg leuk maakt is de vriendschap die je ziet groeien tussen “Chef” de hond en de twee katjes. De kleine katjes spelen met “Chef” alsof hij hun grote broer is. Het is een genot om ze om je heen te hebben wanneer we ergens bezig zijn. Ze volgen je overal. 

​En dan komt natuurlijk ook de dag dat “Frère” zijn eerste muis vangt. Dit gaat natuurlijk wel onder het toeziend oog van grote broer “Chef”. De natuur zijn gang laten gaan is niet altijd even gemakkelijk, maar de voornaamste taak van de katten is toch echt muizen vangen. Dat moet dus goed geleerd worden. 

​Inmiddels is het wel zo dat je nooit meer alleen aan het werk bent. Ik was natuurlijk wel gewend dat “Chef” lekker in zijn mand lag in de werkplaats. Maar sinds de katten zich ook in de werkplaats ophouden wanneer we daar bezig zijn moet ook “Chef” wel rekening houden met veranderingen in deze mini-samenleving. 

Het Atelier du Bois is tijdens de zomer ook een beetje doorgegaan. Normaal besteden we het hele vakantieseizoen voor de vakantie-gasten. Maar er zijn voor de toekomst zoveel opdrachten dat we het ons niet konden veroorloven om de hele zomer niets te doen. Dus tussen alle bedrijven door wordt er toch wat gedaan in het atelier. 

Sowieso hebben we natuurlijk regelmatig wat workshops om te doen maar daartussendoor zijn we ook gaan werken aan een mooi groot toegangshek. Het is een hek voor de afsluiting van de toegangsweg naar een mooi overweg huisje bij ons in de Creuse. De hele breedte van de opening is 4,5 meter dus het moet natuurlijk wel een degelijk stevig hek worden. Uiteraard in Douglas grenen, de specialiteit van het atelier.

Ook werd de langgat-boormachine tevoorschijn gehaald. Met deze machine kunnen we de langgerekte gaten boren voor de grote pen-en-gat verbindingen die nodig zijn voor dit hek. Een groot hek, dik en breed hout, dus ook grote verbindingen. Daarbij komen dan ook de grote zware scharnieren die nodig zijn om dit zware hek te kunnen dragen. 

Voor het plaatsen hebben we even een mooie droge dag moeten uitzoeken. Maar ook dat is allemaal goed gekomen en dit mooie schattige huis langs het Franse spoor bij een treinovergang is nu voorzien van een mooi toegangshek. Deze kleine huisjes zijn in Frankrijk erg karakteristiek, maar toen alle treinovergangen automatisch werden zijn deze huisjes in verval geraakt omdat ze leeg stonden. Maar als vakantiehuis, zoals in dit geval, zijn ze perfect. 

Nu dit klaar is gaan we in het atelier snel verder met de volgende opdracht: het maken van eikenhouten trappen. Het eikenhout dat we gekocht hebben is nog ruw. We hebben complete stammen gekocht die in delen gezaagd zijn. In ons vak noemen we deze manier van zagen “dosse gezaagd”. De schors en het witte jonge hout (spint) zit er allemaal nog aan. We moeten dus een begin maken om dat eraf te zagen. Dat is dus de eerste stap voor de volgende opdracht. Ik zal in de volgende nieuwsbrief verslag doen van de vorderingen aan de trappen. 

De wandelingen in de ochtend met de Chef onze hond krijgen een echt herfstachtige sfeer. En ik moet eerlijk zeggen dat ik dat niet heel vervelend vind. Het is in het begin van de herfst zo mooi om foto’s te maken. Soms mistig, vochtig met een waterige zon die opkomt. De kleuren in de natuur zijn nu zo mooi. Je komt eigenlijk ogen tekort om alles goed te kunnen bekijken. Ik heb dus maar wat foto’s uitgezocht om te laten zien. Dat was niet gemakkelijk uit zoveel plaatjes die ik deze laatste weken hebt geschoten. Maar ik kan het niet laten u mee te laten genieten van het begin van de herfst in Les Trois Taillants.