Chambérat kaas (bekend als Fromage Bourbonnais ) is een kaas gemaakt van rauwe koemelk en een korst die daarna gewassen wordt. De kaas wordt gemaakt in het gelijknamige dorp Chambérat, gelegen in het departement Allier in de regio Auvergne. Tegenwoordig wordt het geproduceerd door de ambachtelijke zuivelfabrieken, La Laiterie de la Voueize, respectievelijk gelegen in het departement Allier en Creuse. Het dorp Chambérat ligt op zo’n 15 km ten noorden van Camping “Au Bout du Monde”. Het ligt dus eigenlijk op een steenworp afstand en we kunnen dus wel zeggen dat het bijna buren zijn.

​De vorm van deze kazen is als een platte schijf van ongeveer 18 centimeter en 5 centimeter hoog en weegt ongeveer 1,4 kilogram.
Er is een kleinere versie, de “Petit Chambérat” , 14 centimeter in diameter, 3 centimeter hoog en weegt 600 gram.

​Het uiterlijk van de kaas is de korst. Die is dun en glad en het heeft een mooie regelmatige roze-oranje kleur. Deze kleur onstaat door het wassen van de kaas tijdens de rijping. In het waswater zit pekel en verschillende gisten die voor de roze-oranje kleur zorgen. De binnenkant van de kaas (dat heet de pasta) is ivoorkleurig en compact maar toch soepel. De kaas kan ook behoorlijk veel gaten vertonen in de pasta. De smaak is een mengeling van hazelnoot-achtige kenmerken en een stro-achtige smaak.  Tijdens het eten wordt de smaak steeds krachtiger. 

​De Chambérat kaas wordt in de geschiedenis al genoemd in 1742 onder het bewind van Lodewijk XV. Onder dit bewind werden boeren verplicht om een deel van hun productie te betalen als belasting. Men ging toen kazen maken die niet in de wet stonden omschreven en daarom is de Chambérat kaas dus anders dan andere kazen in die tijd. De gemaakte Chambérat kazen gingen naar de Chambérat-beurs waar deze werden verhandeld en op deze manier betaalde men dus geen belasting aan de koning. 

Dit is de oorsprong van een groot evenement dat ieder jaar nog steeds plaatsvindt in het dorp. Ieder jaar is er een enorme grote kaasmarkt in Chambérat. Hier is natuurlijk niet alleen de Chambérat te koop maar de hele markt staat bol van de Franse kazen. Het hele dorp staat tijdens de markt bol van de feestelijkheden en het is een mooi evenement om eens te bezoeken.

​Het kan natuurlijk niet altijd meezitten. Het begon allemaal toen we op maandagavond Chef ging uitlaten. Annette ging ook mee en we liepen langs de pipowagens en we konden nog even echt genieten van de zonsondergang. We gaan dan door een stukje met bomen en komen dan op een tractorpad waar we weer verder kunnen. Maar voordat je op het pad komt moet je over een kleine greppel springen. En dat gaat dus al zo’n jaar of drie goed. Maar deze dag wilde het niet mee zitten. Waar ik normaal met mijn voeten neerkomt hadden die dag ook de koeien gelopen en één koeienpoot afdruk werd fataal. Mijn enkel kon daar niet tegen. In eerste instantie leek het wel mee te vallen maar de volgende dag zat ik gewoon op de bank met mijn voet omhoog.

​Niks doen zit natuurlijk niet in mijn systeem en het is dan ook al wel snel bedacht wat ik ga doen. Er liggen nog veel werkzaamheden voor op de computer te wachten. We willen nog onze advertenties bij de verschillende platforms waar we adverteren gaan aanpassen, er moeten nog pagina’s op de website vertaald gaan worden in het Frans (we willen meer reclame gaan maken in Frankrijk zelf) en we willen nog een nieuwe reclame film gaan maken over “Au Bout du Monde”. De ideeën daarvoor borrelen al in mijn hoofd. Dus we gaan gewoon maar aan de slag. 

​Het is veel werk om een filmpje te maken zoals je dat precies in je hoofd hebt maar na wat uren achter de computer, zoeken naar de goede foto’s en video’s, zoeken naar de juiste muziek en geluiden die je mag gebruiken. Je moet er wel de tijd voor nemen maar die heb ik nu toch. En met veel trots kunnen we u de nieuwe promo-film van Camping “Au Bout du Monde” laten zien. U zult het de komende tijd regelmatig voorbij zien komen maar dit is wel de première van ons knutselwerk. 

​Annette heeft de grasmaaier nog weer eens een keer naar buiten gereden. En dat was niet om gras te gaan maaien. Zo aan het eind van het seizoen wordt de grasmaaier eens verwend met een grote schoonmaakbeurt. We zetten hem op de standaard en dan is de onderkant goed te bereiken om de maaibalk en de messen eens goed te krabben, te borstelen en te poetsen. Het gele monster heeft het hele jaar weer goed zijn best gedaan om al het gras netjes kort te houden en nu mag hij, na een goede schoonmaakbeurt, een poosje in winterslaap.

De 100-jarige oorlog is voorbij. Dit was een periode die het platteland totaal uitputte. Een periode van veel onrust en ziekten. De pest was niet iets waar de mensen na de oorlog nog op zaten te wachten. Er was behoefte aan rust en verzorging. In 1443 richtte kanselier Nicolas Rolin het beroemde Hôtel-Dieu op in de stad Beaune. De gedachte hierachter was het voorbeeld van het Hôtel-Dieu uit Vlaanderen en Parijs. Zo’n Hôtel-Dieu (letterlijk vertaald als Gods-Hotel) fungeert normaal als ziekenhuis maar ook als weeshuis en opvang voor verwaarloosden. Het heeft dus echt een functie voor de armen en vormt een goede ondersteuning voor de plattelandsbevolking.

Het werd een geweldig mooi gebouw. Maar wat er binnen gebeurde was natuurlijk van groter belang. De armenopvang en het ziekenhuis gedeelte waren van groot belang voor de minderbedeelden en iedereen kon te eten krijgen uit de grote keukens met de enorme Gotische openhaarden. De aanwezigheid van een zeer uitgebreide apotheek was ook heel bijzonder.

Nicolas Rolin was een zeer goede organisator en wist van het Hôtel-Dieu in Beaune een stichting te maken die een zeer goed georganiseerd ziekenhuis herbergde en daarnaast ook de opvang van wezen en armen. Door zijn goede onderhandelingsmethoden kreeg hij het voor elkaar dat iedereen het een eer ging vinden om allerlei schenkingen te doen. En dit is nu eigenlijk waar het Hospices nu zijn grote bekendheid aan te danken heeft. De schenkingen bestonden voor het grootste deel uit wijngaarden. In 1457 werd de eerste wijngaard geschonken en dit is 5 eeuwen lang doorgegaan.

Inmiddels bestaat het wijndomein uit ongeveer 60 hectare die gewijd zijn aan de Pinot Noir- en de Chardonnay-druiven. De wijn wordt toevertrouwd aan 22 wijnmakers. Dit bijzondere wijndomein telt 85% van de “premiers crus” en de “grands crus” die worden geveild op de wijnveiling die iedere derde zondag in november wordt gehouden. Deze verkoop, die tegenwoordig door veilinghuis Christie’s wordt georganiseerd, is de meest bekende wijn liefdadigheidsveiling in de wereld. De opbrengst wordt besteed aan de verbetering van ziekenhuisapparatuur en aan het behoud van het Hôtel-Dieu.

​Voor deze terugblik op de geschiedenis gaan we naar de zomervakantie van 2012. Het was een lange hete zomer maar ook met een giga-klus in de planning. Een klus waar we eigenlijk niet op zaten te wachten, maar we gaan hem toch aanpakken. Een gedeelte van de muur van de schuur staat nogal op instorten. We hadden gehoopt dat deze muur het nog even zou volhouden maar in het voorjaar is er weer een stukje van naar beneden gevallen. Het wordt dus gewoon te gevaarlijk om hem zo te laten staan. We gaan er dus mee aan de slag. 

​De eerste week gaan we rustig beginnen en we zorgen dat alles klaar is om de hulptroepen te kunnen ontvangen. Dus we gaan eerste grasmaaien en we zorgen dat er slaapplekken zijn voor iedereen die langs gaat komen. En voorzichtig gaan we van start met de mega-klus. 

​In de tweede week gaat het echte sloopwerk van de muur van start. De eerste hulptroepen komen vanuit Nederland. Het grasmaaien gaat gewoon door en het slopen van de muur neemt natuurlijk weer meer tijd in beslag dan we gedacht hadden maar we gaan toch lekker door. Het is hard werken maar we komen toch waar we willen zijn. 

​In de derde week zijn we met veel. We gaan weer beton storten. Iedereen weet nog hoe dat ging. Dat hebben we met deze groep het afgelopen jaar ook gedaan dus iedereen weet nog wat er gedaan moet worden. Alles wordt weer in gereedheid gebracht en de betonmolen gaat weer draaien. Iedereen op zijn plaats en gaan……..  Ook wordt de nieuwe vuurplaats gevonden, helemaal schoongemaakt en in gebruik genomen. Ook dit is weer een mijlpaal. Deze plek is nog steeds in gebruik als de vuurplaats.

​Het landschap hier in de Creuse wordt gekenmerkt door een lapjesdeken van kleine en onrelgelmatige percelen die worden afgeschermd door heggen. houtwallen en muurtjes. Dit landschap heet een “bocagelandschap”. 

​Dit landschap is door zijn kleinschaligheid en door de hagen en houtwallen van groot belang voor de dieren en planten. De heggen fungeren als goede en beschermde plekken voor vogels om te broeden. Je ziet veel meidoorn en sleedoorn in deze hagen en door hun stekelige takken zijn de vogels goed beschermd.  

​De heggen en houtwallen zijn ook bepalend voor het microklimaat in het bocagelandschap. Ze doen dienst als windbrekers en ze beschermen de percelen tegen bodem-erosie, met name in heuvelachtige gebieden. Door de variatie van zon en schaduw en de plaats van de hagen ontstaan een goede leefomstandigheden voor vogels, amfibieën, vlinders etc.

​Ieder jaar is dus hetzelfde ritueel aan de gang. Je ziet en je hoort overal de boeren met hun tractors, met een grote arm met daaraan een flinke klepelmaaier, om alle heggen te maaien en netjes bij te houden. En wij moeten dat dus ook doen. Alleen moeten wij het dus doen met het gereedschap dat wij hebben. Maar gelukkig is daar boer Boudeau die dan vraagt of hij even onze heggen moet meenemen wanneer hij dan toch bezig is. Ik moet zeggen dat het ook best nog een kunst is om de klepelmaaier te besturen terwijl je ook de tractor moet rijden.

​Dus ook dit jaar komt boer Boudeau om de heggen te knippen. En binnen een uur is alles weer geregeld en zitten we aan tafel om een goede pastis naar binnen te werken. Het gedoe met de heggen is voor dit jaar weer geregeld. 

​De werking van zo’n klepelmaaier is alles behalve subtiel. Het is een grote stalen balk met daaraan allemaal stalen klauwtjes die met een oog aan de balk hangen. Dit zijn dus de zogenaamde klepels. Deze balk draait in het rond en de klepels vermorzelen alles wat ze tegenkomen. Het voordeel is dat al het haksel gewoon weer in de heg valt en daar weer als voedsel kan dienen voor de planten en de dieren. 

​Het afgelopen jaar is natuurlijk een heel gek jaar geworden. De hele wereld is in de ban van het virus. En ook wanneer je aan “het einde van de wereld” woont ontkom je niet aan de maatregelen die er zijn. Maar uiteindelijk is het een redelijk jaar geworden.

​Je merkt wel dat iedereen het weer erg fijn zou vinden wanneer het “gewone” leven weer opgepakt kan worden. Iedereen wil het komende jaar wel weer gewoon met vakantie en we hopen daar natuurlijk ook op. Maar wij merken het al met de reserveringen voor het volgende jaar. Iedereen wil er zeker van zijn dat de vakantie naar “Au Bout du Monde” wel door kan gaan en daarom hebben we al wat reserveringen voor het komende vakantie-seizoen. 

“Au Bout du Monde” is natuurlijk al een perfecte plek om te zijn wanneer je lekker afgezonderd vakantie wilt houden. En dit is natuurlijk nu tijdens de virus perikelen alleen nog maar belangrijker geworden. De ruimte die je hier hebt is zo groot dat je hier in quarantaine zit zonder dat je er erg in hebt. Dus wanneer je zeker wilt zijn van een plekje op het landgoed is het misschien wel aan te raden om er op tijd bij te zijn en reserveren is dan wel een hele goede optie.

​De gîte “Four au Pain” is inmiddels al voor 5 weken volgeboekt en ook voor de camping zijn de eerste reserveringen al binnen gekomen en voor de pipowagens is de eerste reservering ook een feit. Maar  er is natuurlijk nog volop plek beschikbaar en wanneer je misschien nog speciale wensen hebt is er altijd een mogelijkheid om te overleggen. We horen het graag.

Vorig jaar hebben we dit al een keer laten zien maar ook dit jaar zijn we weer volop aan de slag om blokken te persen voor de kachel. Het lijkt ons leuk om dit nog een keer uitgebreid te laten zien. Het werkt goed en zo zijn we zijn toch flink in de weer om van ons eigen afval wat warmte te maken die we dan weer goed kunnen gebruiken in de winter. ​

​Dit is het verhaal van vorig jaar.
Wanneer we flink wat werk verzetten in de werkplaats is dat natuurlijk goed voor het inkomen maar het heeft ook een andere kant. De voorraad plasticzakken vol met houtkrullen wordt zienderogen groter en je kan je kont niet meer keren. En voor dat je het in de gaten hebt staat de hele werkplaats vol met zakken met houtkrullen. Toen Chef nog buiten in zijn hok woonde maakte we een mooie houtkrullen laag waardoor Chef lekker zacht heen en weer kon lopen. Maar Chef woont tegenwoordig binnen en de houtkrullen mogen dat niet van Annette. We moeten dus iets bedenken om hier vanaf te komen. En na lang prakkiseren is er een plan uit de hoge hoed gekomen. We hebben de beschikking over een geweldige fineerpers. Vorig jaar hebben we een mal gemaakt om blokken te gaan persen van de houtkrullen. Die blokken kunnen we dan in de kachel verbranden en zo hebben we er nog wat warmte van ook. Goed plan maar…….dit is wel sneller bedacht dan gemaakt. 

​De eerste mal is gemaakt en de eerste testen kunnen gedaan worden. Het resultaat is zeker nog niet goed. De krullen blijven niet goed samengeperst zitten tot een blok. En voordat het blok uit de mal is, is het geen blok meer maar gewoon weer zaagsel. Het valt met dezelfde vaart weer uit elkaar. Na wat uitproberen komen we er achter dat de druk behoorlijk omhoog geschroefd moet worden. Daar heeft de pers weinig moeite mee maar de mal wel. De uiteindelijke druk komt uit tot net boven de 100 bar. Dat is best veel, als je bedenkt dat de druk in een autoband ongeveer 3 bar is. 

​We moeten de mal dus wel wat steviger maken. Maar hierbij komt een volgend probleem. De mal is gemaakt van kaal multiplex en dat heeft natuurlijk geen glad oppervlak. Wanneer nu het persen klaar is zit het blok zo vast in de mal dat het haast niet meer te doen is om het geperste blok uit de mal te krijgen. Hier bedenken we dan ook weer een oplossing voor. 

​Ik heb nu de binnenkant van de mal bekleed met restjes marmoleum en dat werkt aardig. We kunnen nu met een hoge druk persen en het blok kunnen we er redelijk uitkrijgen. We gaan de goede kant op. Voorlopig kunnen we er voor gaan zorgen dat er een aantal zakken met houtkrullen als blokken de kachel in gaan.

​Nu zijn we weer belandt in de winter van 2020 en zijn we weer druk bezig om de blokken te persen. Inmiddels weten we wel dat het persen een aantal uren in beslag neemt. Wanneer ik tegen de avond een blok pers kan deze de volgende ochtend er weer uit en het blijft dan ook een poosje een goed blok. Hij moet dan ook wel binnen een half uur de kachel in. Maar wanneer we het tempo erin houden kunnen we dus drie keer per dag een blok maken en dat zijn dus negen doosjes met houtkrullen die we kwijtraken op een dag. 

​Een sponsachtige cake gemaakt van amandelbloem, dat is de financier.

De naam zou zijn bedacht door een patissier, een zekere Lasne, die vlak bij de beurs van Parijs werkte. Hij constateerde rond 1890 dat de bankiers in hun lunchpauze graag een gebakje aten dat hun handen niet te plakkerig maakte en bedacht de financier, ter ere van de bankiers in de vorm van een goudstaaf. Ook de kleur paste daarbij. Tegenwoordig worden ze ook in andere vormen gemaakt, dus de vergelijking gaat niet altijd meer op. Een van de meest karakteristieke ingrediënten van de financier is gebruinde boter ofwel beure noisette. Overigens hadden nonnen van de orde van de Visitandine in de 17e eeuw al de visitandine bedacht, een amandeltaartje met eenzelfde soort receptuur.

Bereidingswijze:

• Vet bakvormpjes in.
• Verhit de boter in de koekenpan op halfhoog vuur tot hij bruin wordt en laat hem afkoelen in een kom.
• Klop de suikers, het zout en het eiwit in een kom tot een glad en luchtig mengsel.
• Voeg de bloem, de amandelen, de helft van de pistaches en het bakpoeder toe en roer door elkaar.
• Doe de bruine boter erbij en roer nogmaals goed door.
• Zet het mengsel een uur in de koelkast.
• Verhit de oven tot 180°C.
• Doe ca 15 gr van het beslag in ieder vormpje.
• Strooi de andere helft van de pistachenoten eroverheen en bak de financiers ca 16 minuten tot de bovenkant goudbruin is.

​In het dorpje Nohant (niet te verwarren met Nouhant) gelegen in de boerenland van de Berry (net over de grens van de Creuse) in de buurt van de Indre, staat aan een idyllisch plein een kerkje met een rustieke poort. Niet ver daarvandaan staat het kasteel waar George Sand opgroeide. 

​Toen de jonge Aurore Dupin haar vader tengevolge van een ongeluk verloor, werd zij in Nohant door haar grootmoeder in huis genomen, waar ze bijna haar hele jeugd doorbracht.

​Tijdens woelige periodes in haar leven keerde zij hier steeds weer terug om in het vertrouwde landschap tot rust te komen. Zij ging dan op zoek naar jeugdherinneringen en maakte, net als vroeger, grote wandeltochten in de Champagne Berrichonne (het boeren gebied in de Berry) om nieuwe kracht op te doen. 

​Zij leidde een bijzonder vrij leven en haar levensstijl zorgde voor de nodige opschudding: ze had kort haar, droeg herenkleding en een hoge hoed en, om haar vriend die schrijver was te imiteren, nam ze de pen ter hand en publiceerde in 1832 haar roman Indiana onder de naam George Sand. Zij was toen 28 jaar. Het succes van dit debuut was dermate groot dat zij nadien altijd is blijven schrijven.

​Ook kwam zij onder invloed van humanistische filosofen en van Chopin. Zij schreef talloze romans met als kader de dorpen en kastelen van de Vallée noire, waarin boeren uit de Berry als personages voorkomen: le meunier d'Angibault, La mare au diable, Le péché de monsieur Antoine, La petite fadette, François le Champi, Les maîtres sonneurs.

​George Sand stierf in 1876 in Nohant als een soort heilige. Zij was een groot voorvechtster van het hedendaagse feminisme en zij vocht voor gelijkheid met de mannelijke maatschappij om zich heen. Vanwege haar goede daden had men haar de bijnaam 'de barmhartige dame van Nohant' gegeven. Zij trad er zelfs op als dorpsdokter, na eerst met haar vroegere huisonderwijzer, Deschartres, een studie te hebben gemaakt van de anatomie en medicinale kruiden.

​Deze buitenplaats, die rond 1760 werd gebouwd op de plaats van een voormalig kasteel, werd in 1793 het eigendom van Madame Dupin de Francueil en is thans een museum waar tal van herinneringen aan George Sand en haar gasten Chopin en Liszt, Balzac en Flaubert, Delacroix en Fromentin bewaard zijn gebleven. Men waant zich in de vorige eeuw, want sinds die tijd is hier niets veranderd.

​Op de beneden verdieping zijn acht vertrekken met beschilderde lambriseringen waar de eerste boeken van de bekende romanschrijfster tot stand kwamen.

​“Ik huisde toen in het vroegere boudoir (kleed/werkruimte) van mijn grootmoeder, het was zo klein dat er met al mijn boeken, mijn herbarium en mijn verzameling stenen geen plaats meer was voor een bed. Ik heb toen maar een hangmat opgehangen. Mijn schrijftafel was een kast die als een secretaire openging”.

In 1849 werd het theater geïnstalleerd waar in huiselijke kring toneelstukken werden opgevoerd. Het in 1854 ingerichte marionettentheater heeft nog altijd de talloze poppen die Maurice, de zoon van George Sand, heeft gemaakt. Deze op artistiek gebied begaafde man, heeft overal zijn sporen nagelaten: schilderijen in de vestibule, de salon, en de slaapkamer van George Sand.

Op de eerste verdieping zijn de slaapkamer van George Sand, waar zij op 8 juni 1876 haar laatste adem uitblies, haar werkkamer, die tot 1846 de slaapkamer was van Chopin, de bibliotheek en de slaapkamer van George Sand (de laatste, in 1961 gestorven bewoonster), waar George Sand in haar jeugdjaren met haar moeder sliep.

​Na deze rondgang door het kasteel kan men de tuin inwandelen naar de begraafplaats van de familie, waar de graftombe van George Sand, gemaakt van steen uit Volvic, in het midden staat.

​Voor deze episode in de geschiedenis gaan we terug naar het jaar 2012 en dan wel naar de maand februari. De voorjaarsvakantie is behoorlijk volgepland. We hebben veel te doen. 

​We kunnen definitief het raam in de kopgevel van het huis openmaken. We hebben vergunning voor de opening. Hij zat er natuurlijk al maar nu met de goedkeuring is het snel opengemaakt. Dat geeft een hoop licht op de verdiepingsvloer. Maar ook willen we het eerste dakraam gaan plaatsen. En dat geeft alles bij elkaar een prachtige hoeveelheid licht op de verdieping. Dit gedeelte moet onze toekomstige slaapkamer worden. We worden er helemaal blij van. 

​Wilt u het hele verhaal lezen klik dan op de knop hieronder.

​In het atelier zijn we even gestopt met het maken van opdrachten. Wij zijn nu even onze eigen opdrachtgever geworden. Om de pipowagens voor de winter te beschermen doen we er iedere herfst platen voor om de kozijnen af te schermen voor de regen, wind en sneeuw. Het was nog steeds onze planning om luiken te maken voor alle ramen van de pipowagens. 

​We hebben nu voor onszelf de tijd maar eens ingepland om deze luiken te gaan maken. Het is gewoon echt nodig om de kozijnen te beschermen. In de winter tegen de sneeuw, wind en regen en in de zomer tegen de zon. De afgelopen jaren hebben we zomers gehad met weken van 40 graden. Het is dan natuurlijk erg fijn wanneer je de luiken even dicht kan doen. Dus we gaan een aantal dagen aan de slag.

​Eerst maar eens beginnen met het uitzoeken van het hout. Er moeten iets meer dan 80 deeltjes gemaakt worden. Dit moet natuurlijk netjes in het vierkant geschaafd worden en daarna moeten er groeven in en overal schuine kanten gefreesd. Gelukkig hebben we een doorvoer-apparaat op de frees. Annette zorgt dat al het hout dan dus acht keer door de machine gevoerd wordt. Je moet wel even geduld hebben. 

​Ook al een jarenlange droom van ons…….een eigen moestuin. De plek is al bekend sinds we hier in Frankrijk komen. Toen we het huis hier kochten was dit al een moestuin sinds mensenheugenis. Ons idee was om deze traditie voort te zetten maar wanneer je nog niet in Frankrijk woont is dat niet te doen. 

​Het heeft dus wel een aantal jaren geduurd maar we gaan toch een poging wagen. Ooit hebben we de tuin vol gelegd met grote zware plastic zeilen om het onkruid te laten verstikken. Deze zeilen zijn inmiddels ook weer vastgegroeid en overwoekerd door datzelfde onkruid. Maar we gaan er tegenaan. Dat we nu ineens zo druk bezig zijn met de tuin heeft wel te maken met onze nieuwe buurman. Carl heeft aangeboden te helpen met het schoonmaken van de tuin. Dit is natuurlijk een megaklus.

​Vorig jaar was een heel groot gedeelte van de tuin nog kaal gemaaid door mijn neef Leo. En dan nu met de hulp van Carl krijgen wij ook weer de energie om de tuin aan te gaan pakken. Helemaal achterin de tuin op de foto zie je Carl. Het is alleen wel een donkere schim maar we wilden hem niet storen met het werken voor het maken van een foto. Het zou natuurlijk heel mooi zijn om volgend jaar wat groenten te kunnen verbouwen. We hebben er wel zin in.

​Geboren als dochter van een kroegzangeres en opgegroeid bij haar grootmoeder in een bordeel. Niet echt een goed begin van een jong leven. Als vijftienjarige had Piaf haar debuut als straatzangeres. Ook kreeg zij als tiener een dochtertje dat niet lang leefde. 

Op twintigjarige leeftijd werd ze echt ontdekt en begon ze met optreden in het Cirque Médrano in Parijs. Piaf was altijd erg zenuwachtig voor een optreden en het was dus zeker geen echte podium-artiest. Maar door haar ingetogen en schuchtere voorkomen was ze zeer geliefd. Ze kreeg hiermee de bijnaam “La Môme Piaf” dat zoiets wil zeggen als “de kleine mus”. Geen uitgesproken schoonheid, maar wel een prachtige stem met een intens lied. ​

Ze kreeg veel vrienden in de artiesten wereld en tijdens de Tweede Wereldoorlog was ze zowel zeer geliefd bij de Franse bevolking als ook bij de Duitse bezetters. Deze oorlog zorgde ervoor dat Piaf bekendheid kreeg buiten Frankrijk en zelfs buiten Europa.

Het tragische in haar leven was wel het feit dat ze nooit haar “echte” liefde kon trouwen. Haar leven lang was de liefde voor Cerdan er maar het bleef onbereikbaar voor Piaf. Er waren wel verschillende huwelijken tijdens haar leven maar haar ware liefde bleef voor Piaf de onbereikbare Cerdan. ​

Het Parijse Olympia is de plaats waar Édith Piaf bekendheid verwierf en waar zij een paar maanden voor haar dood een gedenkwaardig concert gaf. Hier zong ze dus onder andere het “Non, je ne regrette rien” en dat is dus eigenlijk een gedenkwaardig afscheid geworden van haar fans. De video’s die ik uitgezocht heb om te laten zien is het echte concert in de “Olympia” en daarna ook de scene vanuit de film “la Môme” La Vie En Rose. Een prachtige film over het leven Piaf. Actrice Marion Cotillard speelt hier de rol van Piaf fenomenaal. Dit is zeker een aanrader.

Dan de tekst in het Frans en in het Nederlands van dit toch wel dramatische lied aan het einde van het leven Piaf. Volgens mij getuigt het van veel lef wanneer je dit uit de grond van je hart kan zingen aan het einde van een toch wel dramatisch leven.

Non, rien de rien
Nee, echt niet
Non, je ne regrette rien
Nee, ik heb nergens spijt van
Ni le bien qu'on m'a fait
Noch het goede dat mij is overkomen
Ni le mal
Noch het kwaad
Tout ça m'est bien égal
Het is me allemaal om het even
Non, rien de rien
Nee, echt niet
Non, je ne regrette rien
Nee, ik heb nergens spijt van
C'est payé, balayé, oublié
Alles werd afbetaald, weggevaagd, vergeten
Je me fous du passé
Ik geef niet om het verleden

Avec mes souvenirs
Met mijn herinneringen
J'ai allumé le feu
Heb ik het vuur aangestoken
Mes chagrins, mes plaisirs
mijn zorgen, mijn genoegens
Je n'ai plus besoin d'eux
Ik heb die niet meer nodig
Balayé les amours
Weggevaagd zijn de liefdes
Avec leurs trémolos
Met hun oneindige onbereikbaarheid
Balayé pour toujours
Voor altijd weggevaagd
Je repars à zéro
Ik ga terug naar nul

Non, rien de rien
Nee, echt niet
Non, je ne regrette rien
Nee, ik heb nergens spijt van
Ni le bien qu'on m'a fait
Noch het goede dat mij is overkomen
Ni le mal
Noch het kwaad
Tout ça m'est bien égal
Dat is me allemaal om het even
Non, rien de rien
Nee, echt niet
Non, je ne regrette rien
Nee, ik heb nergens spijt van
Car ma vie
Want mijn leven
Car mes joies
En mijn vreugde
Aujourd'hui
Van vandaag
Ça commence avec toi
Dat begint bij jou​

​Ieder jaar melden we het wel een paar keer. Het is weer de periode dat de kraanvogels over komen vliegen. De kraanvogels zijn onderweg van het noorden van Europa naar het warme noorden van Afrika. Het is een prachtig gezicht wanneer er grote groepen van deze grote vogels overvliegen. Het bijzondere is dat je ze eerst hoort aankomen, je spitst je oren en gaat dan meteen de lucht afspeuren naar de vogels. En soms duurt dat best wel even voor je ze gevonden hebt. Het geluid is er veel eerder dan de vogels zelf.

​Er zijn een aantal routes die de vogels kunnen nemen. Er is een hele grote groep die over de oostkant van Europa gaat. Ze vliegen dan over Turkije naar de noordoost kant van Afrika. Er is ook een route die de vogels voert over Italië en die dan de Middellandse Zee oversteken. Dat is een riskante tocht natuurlijk. Maar de route waar wij van kunnen genieten is de route over Frankrijk en Spanje met een oversteek bij Gibraltar. Daar gaan de vogels naar Marokko. 

​De afgelopen jaren hebben we wat video’s gemaakt die de vlucht van de kraanvogels laat zien. Het is werkelijk ieder jaar een geweldig gezicht om dit te zien en mee te maken. Toen we hier net woonden kwamen we in een plaatselijke winkel en toen we de vogels hoorden ging iedereen naar buiten om de vogels over te zien vliegen. De kassière die ook naar buiten was gegaan kon alleen nog maar zeggen “de winter gaat van start nu”. En daar heeft ze helemaal gelijk in. Wanneer de vogels voorbij zijn gekomen gaat de winter echt beginnen. 

​Het werk in de werkplaats staat ook niet stil. We gaan weer door met de volgende opdracht….het maken van een zogenaamde “deckchair”. Het is een mooie, grote, degelijke zonnestoel. Hij wordt natuurlijk weer helemaal van Douglas hout gemaakt en helemaal volgens het gevraagde model van de klant. 

​We hebben van alle onderdelen goede mallen gemaakt zodat we de verschillende vormen goed kunnen na frezen met een kopieerfrees. Dit is een beiteltje in de machine die voorzien is van een lager. De mooi gevormde mal halen we langs het lager en alles wat buiten de mal steekt wordt netjes weg geschaafd door het freesje. Hier hebben we natuurlijk wel wat meer tijd in moeten stoppen maar dat heeft een reden.

​Want we willen nog wel een vervolg op deze stoel. Wij vinden het zelf ook een mooi model en we hebben dus eigenlijk het plan om meer van deze zonnestoelen te gaan maken voor bij de pipowagens en de gîte. Ik weet niet hoever we hiermee komen voordat het vakantieseizoen weer van start gaat, maar we gaan ons best doen. 

​Maar voorlopig is de eerste stoel klaar en deze kan dus afgeleverd gaan worden bij de klant. Ik hoop dat we  weer iemand blij en tevreden kunnen maken. 

De kastanjeboom vlak voor onze voordeur heeft de laatste tijd al zijn kastanjes laten vallen. Dit is natuurlijk altijd een heel mooi gezicht en het geeft een echt herfst-gevoel. Maar het is ook enorm lastig omdat je nogal makkelijk uitglijdt over de mooie en gladde ronde bruine bollen. Dus we harken ze regelmatig naar de zijkant. 

​Maar na de kastanjes komen de bladeren van de boom. Over het algemeen willen we de bladeren zo veel mogelijk in de natuur laten liggen maar zo vlak voor de deur is dat ook weer een beetje riskant. De bladeren zijn zo groot en het wordt een enorme dikke laag. Dus voor de kastanjeboom bij de voordeur maken we een uitzondering. 

​Annette heeft de hark weer ter hand genomen en zorgt voor een prachtige mooie en schone oprijlaan. Ook het prachtige herfstweer zorgt voor veel plezier tijdens het werk. Met de zon erbij lijkt het toch nog wel een beetje zomer. Alle bladeren gaan in de grote zakken en verhuizen naar de composthoop.

​In Nederland wordt er al behoorlijk gezeurd over het feit dat er een aantal beperkingen zijn. Hier in Frankrijk is er nog net geen totale “confinement” maar dat scheelt allemaal niet zo erg veel meer. Iedereen doet hier toch echt weer zijn best om alles weer zo goed mogelijk te laten draaien ondanks alle beperkingen. 

​We mogen alleen van huis om boodschappen te doen, naar de dokter te gaan of naar de apotheek. De supermarkten zijn dus gewoon open maar daarbij zijn er ook wel andere winkels open. Maar het gaat nog steeds alleen om essentiële dingen die je mag halen in de winkels. 

​En omdat de grote supermarkten wel open mogen zijn en de kleinere winkels met “niet essentiele” goederen dicht moeten is er een groot protest begonnen. De enorme grote supermarkten (hpermarchés) verkopen buiten de levensmiddelen natuurlijk zoveel andere dingen. Van keukenartikelen tot telefoons en computers, gereedschap en boeken en tijdschriften. Dit is in het verkeerde keelgat geschoten van de kleinere winkels die ook deze artikelen verkopen maar nu tijdens de crisis weer verplicht dicht moeten zijn. 

​Er is dus weer een extra maatregel genomen. De zoveelste natuurlijk en het wordt er allemaal niet erg veel duidelijker op. Maar de grote supermarkten mogen dus alleen maar levensmiddelen verkopen en de andere afdelingen moeten gesloten zijn. Ik was de afgelopen week bij de Leclerc supermarché en daar loop je dus door een halve winkel dat lijkt op een half ingepakt verboden magazijn waar ze illegale producten verkopen. Er staan nog geen agenten bij op wacht maar in je eigen gedachten fantaseer je die er zo bij. Het is een armzalig gezicht. Maar het is de werkelijkheid weer voor een poosje. Mensen wennen snel aan bepaalde omstandigheden. 

​Toen ik van huis ging om boodschappen te doen had ik dus weer een stapeltje extra papieren bij me. De uitgeprinte “attestation” waarop je moet schrijven wie je bent, waar je woont en wanneer je vertrokken bent en hoe laat. Daarbij dan ook een “attestation” van de EDF. Dit is het bewijs dat je daadwerkelijk op dit adres woont. Rijbewijs, ID-kaart, mondkapje, handgel en toch ook nog het welbekende boodschappenbriefje. Ook is de regel weer dat je alleen naar de winkel moet gaan. Dus het ongezellige boodschappen doen wordt nog ongezelliger. 

​Voorlopig gaat dit weer tot 1 december duren maar we zijn er toch wel erg bang voor dat het gewoon weer verlengd gaat worden. We gaan het allemaal weer meemaken. 

We hebben de eerste kraanvogels al weer voorbij zien trekken en dat is natuurlijk een prachtig gezicht. Maar het wil ook zeggen dat de winter echt in aantocht is. We moeten dus gaan zorgen dat de camping de winter kan gaan overleven. Er moet dus echt wel het één en ander gaan gebeuren.

Alle waterleidingen die buiten zijn moeten helemaal leeg gemaakt gaan worden. We pakken de compressor erbij en we gaan voorzichtig alle leidingen leegblazen. Dat moet niet met een te hoge druk gebeuren omdat er in het systeem natuurlijk ook geisers zitten voor het warme water. Het is niet handig om hier een druk van 8 bar op te zetten.

Het duurt dus wel even om alles netjes leeg te krijgen. Buiten de waterleiding moeten ook de sifons allemaal netjes leeg. De boel moet niet bevriezen anders moeten er volgend jaar allemaal nieuwe gekocht worden. Het moet dus allemaal redelijk secuur gebeuren.

Ook de pipowagens gaan in winterslaap. We wilden alleen nog wel even het houtwerk van de kozijntjes netjes gelakt hebben voor dat de platen ervoor komen. De hele zomer staan ze pal in de zon en de zon heeft goed zijn best gedaan. Het was heet. Even schuren en lakken en de platen ervoor. Het mooie weer van de herfst helpt nu nog even om het werk aangenaam te maken.