Sowieso is het voor particulieren verboden om vuurwerk te kopen en af te steken dus daar heb je in Frankrijk al geen last van. Er zijn ook maar weinig professionele vuurwerkshows die gegeven worden. De uitzondering is dan Parijs waar een grote lichtshow wordt gegeven rondom de Arc de Triomphe. Dus het oudjaarsfeest wordt echt binnen de familie en vrienden kring gevierd. ​

Naast ons staat er een huisje dat al zo’n 7 jaar niet bewoond wordt en te koop staat. Maar inmiddels is het huisje verkocht en hebben we een nieuwe buurman die het avontuur aandurft om naast ons te komen wonen, tenminste naast ons, dat moet je wel met een korreltje zout nemen. Er gaat daar natuurlijk wat verbouwd worden en als eerste wil Carl (de nieuwe buurman) de inbouwkasten uit de keuken halen om wat meer ruimte te creëren. Wij vinden dit geweldig mooie kasten en dit worden dus de nieuwe fronten voor onze nieuwe servieskasten. Aan de hand van de maten van deze fronten gaan we een plan maken hoe we dit gaan toepassen in ons eigen huis. ​

Je kunt de kalender downloaden vanaf de website via de knop hieronder. Hij is er in verschillende formaten. Je kunt hem downloaden als PDF-bestand. Bij het afdrukken moet je dan de instellingen voor het printen in de gaten houden en het formaat aanpassen aan het papier. ​

​Hoe is de kalender tot stand gekomen? Hoe en wanneer zijn de foto’s genomen? We leggen het graag uit bij alle foto’s van iedere maand.

​De foto van Januari heeft een aardige geschiedenis. Wanneer ik in de ochtend aan het lopen ben probeer je steeds iets te bedenken om mooie foto’s te kunnen maken. En dat is in de winter toch wel wat lastiger dan in de andere seizoenen. Maar mijn gedachte was, toen ik weer voor de zoveelste dag door de plassen liep te stampen, om een foto te maken met de weerspiegeling van het water in de plassen. Ik loop ook ieder dag langs dit weiland van boer Boudeau en hier staan de hele winter lang de volwassen koeien in de wei en de boer moet dus iedere dag hier naar toe om “vers” hooi te brengen. Dat gaat natuurlijk met de tractor. En dan juist het profiel van de tractor banden maken deze heftige afdrukken in de modder. Het leek mij dan juist mooi om in die plassen de weerspiegeling van het water te fotograferen. Maar dan moet je op je knieën, dichtbij de grond en in de blubber. De eerste foto’s zijn dus ook mislukt omdat ik niet diep genoeg bij de grond kwam. Maar toen, op een ochtend, was alles bevroren. Dit maakte alles ineens anders. Ik durfde nu zelfs op mijn buik te gaan liggen en deze foto te maken. Nu alleen geen weerspiegeling maar mooie bevroren figuren in het ijs van de plassen. Dat is veel mooier. 

​De foto van Februari is eigenlijk een vervolg op die van Januari. Ik was nog steeds op zoek naar een foto met een mooie weerspiegeling in het water van de plassen die er natuurlijk nog steeds volop zijn in dit seizoen. Ik heb veel foto’s gemaakt en er ook weer veel weggegooid. Het wilde gewoon niet lukken. Maar dan opeens wanneer je het plan eigenlijk al uit je hoofd hebt gezet loop je hier langs. Het is op nog geen 5 meter vanaf het campingterrein. Het is de andere kant van het zandpad dat langs ons huis loopt. Daar bevindt zich een soort kom waar zich al het regenwater verzamelt dat vanaf de hoger gelegen weilanden naar beneden zakt en zich hier verzamelt. Er is hier dus eigenlijk in het winterseizoen een permanent zwembad. Dit water loopt dan uiteindelijk door een pijp naar de andere kant van het zandpad en gaat door onze gegraven sloot naar de lagere weilanden en het water verdwijnt dan verderop in het begin van de rivier “Petit Creuse” die later weer zal samenkomen bij de rivier de “Creuse”. Maar eigenlijk loop ik dus iedere dag hierlangs en dan opeens zie je dit. De lage wolken maken de sfeer natuurlijk wel lekker mysterieus en de boom is daardoor natuurlijk een beetje wazig. Zelfs de weerspiegeling is wazig omdat er een beetje wind stond en het wateroppervlak dus niet helemaal glad was.

​Het uitzicht dat wij hebben vanaf de camping is natuurlijk al wel veel vaker op de foto gezet. Ik heb hier al alle mogelijke foto’s gemaakt die maar denkbaar zijn maar het blijft nog steeds een onderwerp om mooie foto’s te blijven maken. En dan in het hele vroege voorjaar zijn de bomen nog helemaal kaal en staan dus voor het uitzicht niet in de weg. Deze foto is gemaakt op een hele koude ochtend en wat ik dan mooi vind is de nevel die dan in het dal hangt tussen onze heuvel en de heuvels in de verte. Wij bevinden ons op 525 meter hoogte maar de heuvel in de verte op de foto is nog 100 meter hoger. Dit is de “Toulx-Sainte-Croix”. Op de top is daar een dorpje met dezelfde naam met een prachtig kerkje maar ook met een mooie uitkijktoren. Door het beetje mist op de foto is die toren niet goed te zien maar wanneer het helder is willen we daar nog wel eens naar toe gaan om de toren te beklimmen. Wat we daar bovenop dan kunnen doen is terugkijken naar onze eigen heuvel en tegenwoordig is het zelfs mogelijk om de pipowagens te zien vanaf die uitkijktoren. Je hebt daar dan wel een goede verrekijker voor nodig want het is natuurlijk wel een eindje bij elkaar vandaan. Om precies te zijn 14,5 kilometer, hemelsbreed gemeten. 

​In het voorjaar maken we altijd veel foto’s van onze grote kastanjeboom die vlak voor het huis staat. Eigenlijk hangen de onderste takken te laag maar we vinden het zo mooi wanneer je de groei van de nieuwe scheuten in dit seizoen goed mee kan maken. Het is dan echt een heel bijzonder gezicht en het van zo dichtbij meemaken is heel bijzonder. En daarbij is de kastanjeboom ook een bijzondere boom voor ons. Toen we dit huis in 2006 wilden kopen was er nog geen sprake van een groot landgoed en moesten we het doen met het huis (ruïne) en de oude schuur daarachter. De oprit moest dus gedeeld gaan worden met een eventuele nieuwe eigenaar van de schuur die nu onze werkplaats is. Deze kastanjeboom staat dus op de scheiding van de opritten en we zijn toen bij de kadastrale opdeling van de percelen net zo lang aan het zeuren geweest dat deze oude kastanjeboom op ons gedeelte van de oprit zou staan en dus niet door een toekomstige buurman omgezaagd zou kunnen worden. Het is toen allemaal voor elkaar gekomen en pas later kwam het helemaal goed toen we eigenlijk zelf de eigenaar van de naastgelegen schuur werden en dus eigenlijk onze eigen buurman werden. We zijn en blijven erg trots op onze kastanje.

​De foto van de maand Mei heeft de gemeentebron als onderwerp. Vlak naast ons weiland waar de pipowagens op staan ligt een bron. Twee jaar geleden is er om de bron heen flink gemaaid en we kunnen nu dus ook echt naar het water lopen. Ook is er een mooie plek gecreëerd om eens even lekker op je gemak te zitten en te genieten van het uitzicht. Deze bron werd vroeger door het hele dorp gebruikt en is daarom dus ook eigendom van de gemeente. Vroeger was het zo dat iedereen uit het dorp met zijn vee langs deze bron kon lopen en zijn vee kon laten drinken. Tegenwoordig rijden de tractoren heen en weer met water naar de weilanden maar vroeger moest het vee dus zelf naar het water lopen. Er gebeurt dus niet zo veel meer bij de bron. Voor Chef (onze hond) is het altijd een grote trekpleister omdat er heel veel te ruiken valt. En zeker in deze maand is de bron helemaal vol met kikkers die zich heel goed laten horen, op zoek naar dames kikkers denk ik. Daarnaast zijn er ook bevers, maar ook gewoon eenden en veel andere dieren die eventjes komen drinken. Chef raakt hier dus niet uitgesnuffeld en zelfs de onderwater-geuren zijn blijkbaar interessant. 

​Het zandpad dat langs ons huis loopt wordt alleen gebruikt door de boer die vlakbij ons woont. Hij rijdt met zijn tractor soms heen en weer om zijn koeien te verzorgen die verderop in het weiland staan. Dit pad is het verlengde van de asfaltweg die stopt bij ons huis. Dit is natuurlijk een uitgesproken mooie plek om in de ochtend en de avond even met Chef de hond te gaan lopen. En dan in het voorjaar of de vroege zomer zijn de bermen helemaal vol gegroeid met fluitenkruid. En wanneer dit dan ook volop in de bloei staat loop je eigenlijk langs een muur van bloemen. Er zit dan zoveel leven in en het gebeurt ook allemaal op ooghoogte. Het gonst dan aan alle kanten en je kan alles zien zonder dat je op je knieën hoeft te gaan. Je hebt dan echt het idee dat je helemaal opgenomen word de natuur en dat je er ook helemaal bij hoort. 

​De bloemenzee in de maand juli. Ook dit is weer een apart verhaal geworden. We hebben ooit de muurtjes gemaakt omdat er zoveel stenen uit de werkplaats kwamen toen we daar de vloer gingen maken. We wisten niet goed wat we met al die stenen moesten doen. Uiteindelijk hadden we bedacht om ze te gebruiken om wat verschillende plateaus te creëren op het terrein. We hebben nogal te maken met wat hoogte verschillen en zo is het dan netjes vlak gemaakt. Deze plateaus waren in eerste instantie kaal. Maar een oud-collega had samen met zijn vrouw het idee om hier bloemenzaad in te strooien en een beetje om te harken. Maar dat jaar gebeurde er eigenlijk helemaal niets met de bloemen, wat we natuurlijk erg jammer vonden. Maar……de jaren erop hebben we nu vanaf ieder voorjaar een enorme bloemenzee op de plateaus. We hebben dus even wat geduld moeten hebben maar het lijkt wel of de bloemen nu nooit meer weg willen.

​De bloemenzee voor de deur van de werkplaats. In Frankrijk worden de klaprozen “coquelicots” (uitgesproken als: kokkelikoo) genoemd. Het lijkt wel een beetje op het kukelen van de haan hier in Frankrijk. Die zegt hier namelijk “cocorico!!!”. Het lijkt ook wel of de klaprozen het uit willen schreeuwen met prachtig fel gekleurde rode bloemen op bijna onzichtbare dunne groene steeltjes. Alles bij elkaar is het een prachtig zomers gezicht bij de “cour” van de werkplaats. 

​Het ondergaan van de zon is altijd een prachtig moment. Maar in de zomer verplaatst zich dat naar een plek achter de oude schuur. Je kan het dan niet helemaal goed zien op de “cour” tussen de schuur en de werkplaats in. Het uitzicht tijdens de zonsondergang is dan wel goed te zien vanaf het campingterrein. Maar wanneer de herfst weer gaat beginnen gaat ook de zon weer onder tussen de oude schuur en de werkplaats. Het is dan een spectaculaire gezicht en in sommige opzichten “oogverblindend”. Wanneer je kunt genieten van al deze dagelijkse natuurlijke dingen is het toch een feest om hier te zijn. 

​En wanneer de herfst dan goed op gang is gekomen zijn er overal paddenstoelen te vinden. Dat maakt de wandelingen met Chef de hond natuurlijk erg leuk. Waar je ook bent…..overal groeien de paddenstoelen. Ze groeien bijvoorbeeld in het weiland waar de koeien lopen of hebben gelopen, en dan het liefst op de koeienpoep. Ze groeien ook in het bos en langs de tractorpaden. De grootste paddenstoelen vallen natuurlijk erg op en er zijn er die zelfs een afmeting halen tot 40 centimeter in het rond. Dat is natuurlijk mooi om te zien maar waar ik altijd naar op zoek ben zijn de kleine en moeilijk te vinden paddenstoelen. Ik vind het dan het mooist om op je knieën of je buik de meest verrassende foto’s te maken van de allerkleinsten.

​In de zomer gaan we vaak met de campinggasten wandelen. Sommigen hebben hun hond meegenomen op vakantie en dan gaan we met z’n allen de honden uitlaten. We proberen dan natuurlijk een mooi wandelpad te nemen waar je wat verschillende dingen vanuit de omgeving kan zien. Ik ben dus vaak op zoek naar nieuwe paden en mogelijkheden om een mooie wandeling te kunnen te maken met de gasten. Toen ik in de winter weer aan het zoeken was naar een nieuw wandelpad kon ik deze foto maken. Het was koud en er zat vorst aan te komen in de nacht. De zonsondergang gaf het al aan met de paarse kleur die een heldere en koude nacht aankondigde. Ineens loop je dan onderaan een weiland met de koeien op de horizon. Het leek wel of ze het zo in scene hadden gezet en speciaal voor mij zo op de hoogte van het weiland waren gaan staan. Ik heb ze toen natuurlijk niet teleurgesteld en er snel wat mooie foto’s van gemaakt. 

​In december hebben we het altijd over de donker dagen voor Kerst. De dagen zijn natuurlijk ook maar erg kort en het weer is ook nog niet altijd lekker winters. Maar wanneer het dan geregend heeft en de zon komt de volgende ochtend weer op met de laaghangende wolken erbij is het echt een sprookjesachtige wonderwereld. De donkere dagen voor Kerst zijn dan misschien kort maar er zijn voldoende momenten om prachtige foto’s te maken die de donkere dagen voor Kerst helemaal doen verbleken. De natuur gaat in de pauze-stand. Op naar het volgende jaar met een nieuw begin.

​De Franse vlag is in Frankrijk ook wel bekend als “Le Tricolore”. Deze vlag met de drie verticale strepen blauw, wit en rood, staan voor de vrijheid die ontstond na de revolutie aan het einde van de 18e eeuw. In de grondwet van 1946 en 1958 is deze vlag met zijn kleurcombinatie uitgeroepen tot “het” nationale embleem van de Franse Republiek.

​Voordat deze “blauw-wit-rood” vlag de huidige nationale vlag werd had Frankrijk een aantal vlaggen die het land moesten vertegenwoordigen. Aan het begin van de Middeleeuwen was er het koninklijke wapen. Dit was een blauw schild met de drie “Fleur-de-lis”. Dit zijn dan natuurlijk de welbekende Franse lelies. Dit allereerste embleem is ook nog steeds wel een beetje “het” embleem als je iets met een Frans tintje wilt laten zien. Later in de middeleeuwen werd de vlag van Saint-Denis (de Oriflamme) met rood en twee, drie of vijf punten gebruikt, en in hetzelfde tijdperk werden de kleuren in de Oriflamme beschouwd als het regeringshuis van Frankrijk.

​Tijdens de Honderdjarige Oorlog veranderde dit echter en Frankrijk werd vertegenwoordigd door een wit kruis op een blauw veld. De blauwe kleur paste uiteindelijk bij de gemeenschappelijke kleur van de verschillende Franse legers, terwijl het witte kruis de standaard werd voor de Franse regimenten als onderdeel van hun kleuren in de kantons. Het witte kruis op een blauw veldontwerp, zoals weergegeven in de oorspronkelijke vlag van Frankrijk, is nog steeds te zien in sommige vlaggen die dit ontwerp hebben aangenomen volgens de Franse regel in deze gebieden, zoals die van Quebec en Martinique.

​Het gebruik van wit op de Franse vlag wordt toegeschreven aan de vlag van Jeanne d’Arc die tijdens de Honderdjarige Oorlog werd gebruikt. Later tijdens het herstel van de samenwerking met de Bourbons in Frankrijk, tussen 1814-1830, was de vlag van Frankrijk een effen witte vlag of een witte vlag (die zuiverheid en koninklijk gezag vertegenwoordigde) met het wapen van de Bourbons. In de periode tot aan de Franse revolutie werd de witte Bourbon-vlag algemeen gebruikt maar deze vlag had dan gouden fleur-de-lis (Franse lelies) samen met het wapen van Bourbon op een wit veld.

​Het uiteindelijke driekleuren schema van de Franse vlag kwam tijdens de Franse revolutie. Hier werd een verscheidenheid aan kokarde (ronde roze-achtige insignes op de hoed) door de revolutionairen als embleem gebruikt. Rood en blauw werden beschouwd als de traditionele kleuren van Parijs en werden ook gebruikt in het wapen van de stad. De Parijse milities droegen blauwe en rode kokarde. Tijdens de bestorming van de Bastille op 14 juli werden kokardes met verschillende kleurenschema’s gebruikt en later werden de blauwe en rode kokardes op 17 juli aan koning Louis XVI aangeboden. Daarna voerde markies de Lafayette campagne voor de opname van een witte band om het ontwerp te nationaliseren. Op 27 juli werden de milities opgevolgd door de nationale garde en de staatspolitie, en zij adopteerden de driekleurige kokarde als onderdeel van hun uniform.

​In een later stadium werden de drie kleuren samengevoegd tot de uiteindelijke Franse “Tricolore”. Er is nog wel een verdeeldheid over de uitleg van de drie kleuren. De kleur blauw voor de “bourgoise” (burgerij), wit voor de geestelijkheid en rood voor de adel. Maar na de revolutie werd de uitleg toch iets anders. Blauw voor “vrijheid”, wit voor “gelijkheid” en rood voor “broederschap”. Liberté, Égalité, Fraternité.

De melodie is bij iedereen bekend maar waarschijnlijk niet als Frans chanson. Deze wil ik toch als “Franse” chanson de revue laten passeren omdat dit nummer toch aan de wieg stond van de Nederlands versie die wereldberoemd in Nederland is geworden.

Joe Dassin werd in Amerika geboren als zoon van een beroemde Joodse filmregisseur. Vanwege de communistische achtergrond van zijn vader werd het gezin verplicht gesteld om Amerika te verlaten en zo kwam het gezin Dassin in Europa. Joe bleek heel erg muzikaal te zijn en bespeelde meerdere instrumenten. Tijdens zijn studie (waarvoor hij weer terugging naar Amerika) zong hij al in diverse cafe’s om wat bij te verdienen voor de kosten van zijn studie. Na zijn afstuderen kwam hij weer terug in Frankrijk.

Het was de bedoeling om bij zijn vader te gaan werken als technicus maar het acteren vond Joe veel leuker en al snel kreeg hij wat rollen in verschillende films. De eerste vrouw van Joe had een vriendin die bij de Franse afdeling van CBS werkte en zij vroeg of het mogelijk was om een liedje van Joe op een plaat te zetten om cadeau te geven op Joe’s verjaardag. Dit werd geregeld maar CBS bood Joe Dassin meteen een platen contract aan.

Joe zal in zijn leven niet echt veel geluk met de liefde hebben en daarom is het nummer “Salut les amoureux” wel een soort rode draad in zijn korte leven. De melodie van dit nummer was oorspronkelijk van Amerikaanse origine. Gezongen door John Goodman ging het nummer “City of New Orleans”  over de gloriedagen van de iconische trein van Chicago naar New Orleans. Joe Dassin heeft deze muziek naar Europa gehaald en er een eigen tekst op geschreven. Deze tekst werd totaal anders maar voor Joe werd het een grote hit. ​

​Een jaar later hoorde Gerard Cox dit nummer in een nachtclub en ook hij was betoverd door de melodie. Er kwam een Nederlandse tekst bij, geschreven door Gerard, met een nieuw intro van Rogier van Otterloo. Dit werd in Nederland de grote hit “t is weer voorbij die mooie zomer”. Joe Dassin zelf werd overigens maar 41 jaar.

Les matins se suivent et se ressemblent
Ochtend na ochtend. Het lijkt allemaal op elkaar
Quand l'amour fait place au quotidien
Wanner de liefde plaats maakt voor het dagelijkse leven
On n'était pas fait pour vivre ensemble
We zijn niet gemaakt om samen te leven
Ça n'suffit pas de toujours s'aimer bien
Het is niet genoeg om elkaar alleen maar lief te hebben
C'est drôle, hier, on s'ennuyait
Het is grappig, gisteren verveelden we ons zelfs
Et c'est à peine si l'on trouvait
Het kostte ons zelfs moeite om woorden te vinden
Des mots pour se parler du mauvais temps
Om over het slechte weer te praten
Et maintenant qu'il faut partir
En nu ……..moeten we gaan
On a cent mille choses à dire
We hebben honderdduizend dingen te zeggen
Qui tiennent trop à cœur pour si peu de temps
Die ons aan het hart gaan maar de tijd is te kort
On s'est aimé comme on se quitte
We hielden van elkaar toen we uit elkaar gingen
Tout simplement sans penser à demain
En zomaar niet aan morgen te denken
A demain qui vient toujours un peu trop vite
Want morgen, dat komt altijd een veel te snel
Aux adieux qui quelque fois se passent un peu trop bien
Een afscheid dat soms te gemakkelijk voorbij gaat
On fait c'qu'il faut, on tient nos rôles
We doen wat we moeten, we blijven gewoon in  onze rol
On se regarde, on rit, on crâne un peu
We kijken elkaar aan, we lachen, we voelen ons klein worden
On a toujours oublié quelque chose
Er is altijd wel iets dat we zijn vergeten
C'est pas facile de se dire adieu
Het is niet gemakkelijk om afscheid te nemen
Et l'on sait trop bien que tôt ou tard
En dat weten we sowieso maar al te goed
Demain peut-être ou même ce soir
Morgen misschien of zelfs vanavond al
On va se dire que tout n'est pas perdu
Zullen we tegen onszelf zeggen dat niet alles verloren is
De ce roman inachevé, on va se faire un conte de fées
Van deze onafgemaakte roman gaan we een sprookje maken
Mais on a passé l'âge, on n'y croirait plus
Maar we zijn te oud voor sprookjes, we zouden het niet meer geloven
On s'est aimé comme on se quitte
We hielden van elkaar toen we elkaar verlieten
Tout simplement sans penser à demain
En zomaar niet aan morgen te denken
A demain qui vient toujours un peu trop vite
Want morgen, dat komt altijd een veel te snel
Aux adieux qui quelque fois se passent un peu trop bien
Een afscheid dat soms te gemakkelijk voorbij gaat
Roméo, Juliette et tous les autres
Romeo, Juliet en alle anderen
Au fond de vos bouquins dormez en paix
Die onderop de stapel boeken rustig liggen te slapen
Une simple histoire comme la nôtre
Een eenvoudig verhaal als het onze
Est de celles qu'on écrira jamais
Is er één die nooit opgeschreven zal worden
Allons petite il faut partir
Kom op, schatje, we moeten gaan
Laisser ici nos souvenirs
We laten onze herinneringen hier achter
On va descendre ensemble si tu veux
We zakken samen af wanneer je dat wilt
Et quand elle va nous voir passer
En wanneer ze ons zullen zien passeren
La patronne du café
Zal de baas van het café
Va encore nous dire "Salut les amoureux"
Ons nog eens zeggen "Tot ziens geliefden"
On s'est aimé comme on se quitte
We hielden van elkaar toen we elkaar verlieten
Tout simplement sans penser à demain
En zomaar niet aan morgen te denken
A demain qui vient toujours un peu trop vite
Want morgen, dat komt altijd een veel te snel
Aux adieux qui quelque fois se passent un peu trop bien
Een afscheid dat soms te gemakkelijk voorbij gaat

​De geschiedenis van de canelé is niet helemaal goed terug te vinden maar men denkt dat de herkomst van dit specifieke cakeje te vinden is in het recept van een ouderwets brood dat gemaakt werd van bloem en eigeel en dat men in Limoges een “canole” noemde. Het werd in Bordeaux verkocht als een “canaule, canaulé of canaulet”. De bakkers van de “canaules” hebben zich in 1663 verenigd in een gilde. Hierdoor mochten alleen deze bakkers de “canaules” maken. Maar dit gilde was niet aangesloten bij het officiele bakkersgilde en daarom was het ze verboden om bijvoorbeeld suiker en melk te gebruiken want dat was het monopoly van de “echte” banketbakkers. 

​Het gilde van de “canauliers” hebben dit monopoly-recht aangevochten en werden toen in 1755 in het gelijk gesteld en vanaf die tijd werd er in een wet (1767) bepaald wat de eisen waren om een “canaulier” te worden en hoeveel winkels er per stad mochten zijn. In Bordeaux bijvoorbeeld waren er maar liefst 39 canaulier-winkels.

Tijdens de Franse Revolutie werden alle gildes opgeheven, maar daarmee verdween het gilde niet meteen. Pas in de 19e eeuw verdween het beroep op de lijst van ambachten in Bordeaux. In de vroege 20e eeuw verscheen het gebak opnieuw, al is onduidelijk wanneer dat precies gebeurde. Een onbekende banketbakker diepte een oud recept van de canauliers op en voegde rum en vanille toe. Het is best denkbaar dat het gebakje toen ook haar huidige vorm heeft gekregen, vanwege de associatie met het woord canaule (of het huidige canelé) met het Franse woord cannelure, dat 'groef' of 'inkeping' betekent.

Het is onduidelijk wanneer de huidige variant van de naam opkwam. Wel is bekend dat het woord cannelé in 1985 werd veranderd naar de spelling met één 'n'. Toen werd de “confrérie du canelé de Bordeaux” opgericht. Canelé is sindsdien een collectief merk. In de daaropvolgende jaren werd het gebakje een groot commercieel succes, met honderden fabrikanten in de streek Aquitanië. Niet alleen in die streek, maar ook in Parijs is de canelé een populair gebak geworden. Inmiddels worden ze door heel Frankrijk heen verkocht. Zelfs in het assortiment van de de “MacDo” (Mac Donald’s) is de canelé tegenwoordig te vinden.

​Hoe maak je het?
Verwarm de melk met het opengesneden vanillestokje tot het lauw is en laat de boter erin smelten. Haal de pan van het vuur en roer er de eierdooiers door, vervolgens de gezeefde bloem, suiker en de rum en laat het beslag 24 uur in de koelkast rusten. Gebruik speciale canelé-vormen of kies voor een muffin bakvorm. Vul de vormen voor tweederde met het beslag en bak ze in 1 uur op 200 graden.
Bon appétit!!

​Het ziet er nog niet naar uit dat we een keer naar Nederland kunnen dus hebben we voor de gelegenheid de kerstspullen weer van zolder gehaald. We gaan het gewoon een beetje kersterig maken. Ook al zijn we hier maar met z’n tweeën, het is natuurlijk toch leuk om de lichtjes weer aan te doen.

​Het is de laatste tijd ook zulk ongezellig koud, nat en winderig weer. Chef uitlaten is iedere keer een puzzeltje. Is het droog of regent het, kunnen we al gaan of blijven we nog even binnen. En we kunnen ook niet te lang wachten anders is het alweer donker en in het donker de hond uitlaten is ook geen feest. Het is hier natuurlijk echt pikkedonker. Dus de extra lichtjes van de kerstversieringen zijn een welkome aanvulling. 

Daarbij hebben we een alternatieve kerstboom. De afgelopen zomer hebben we op één van de weinige rommelmarkten een oude boeren flessen droogrek gekocht. Dit gebruiken we nu als kerstboom. Wij vinden het heel leuk en je hebt geen last van uitvallende naalden en je hoeft dan ook weer niet een boom af te zagen die eigenlijk groot had willen groeien.

De Limousine-koe is een rustiek Frans rundvee afkomstig uit de Limousin. Onze provincie richt zich hiermee voornamelijk op de productie van vlees. Het is een bruine koe, lichter van kleur onder de buik en rond de ogen en snuit, met lichtroze neus. Het staat bekend om zijn winterhardheid, haar kwaliteiten als een goede moeder en de smaakkwaliteit van haar vlees. Het is ook een ras dat veel wordt gebruikt bij kruisingen met lokale of melkrassen om de lichaamskwaliteit van hun kalveren te verbeteren

De limousine-koe behoort al heel lang tot de oorspronkelijke bewoners van de Limousin. Dit blijkt uit de fresco's in de nabijgelegen grotten van Lascaux . Hier zijn prehistorische grottekeningen gevonden die de aanwezigheid van deze Franse oeros al laten zien. De tekeningen worden ongeveer tussen de 17.000 en de 19.000 jaar oud geschat. Deze tekeningen geven dus het bewijs dat de Limousine-oeros al enorm lang aanwezig is in dit gebied.

Door de eeuwen heen hebben de dieren in deze regio zich aangepast aan de plaatselijke omstandigheden: zure granietbodems met weinig mineralen, een heuvelachtig landschap, hoge heuvels en bergen met in de winter vaak vorst en vrij veel sneeuw. Deze factoren hebben geleid tot de ontwikkeling van een sterk ras, en dan met name de botstructuur. Die mag voor een rund uitzonderlijk fijn en stevig genoemd worden. Door deze goede lichamelijke eigenschappen kunnen de runderen dus het hele jaar door in de wei blijven staan.

Door de eeuwen heen heeft men ook geprobeerd om het ras steeds beter te maken door allerlei fokprogramma’s. En al die inspanning wordt inmiddels beloond met het feit dat het ras eigenlijk wel gezien wordt als het oer-ras van de Franse boeren industrie. De Limousine-koe wordt inmiddels ook vaak gebruikt bij fokprogramma’s om de goede lichamelijke eigenschappen van dit ras door te zetten in plaatselijke rund-soorten. En daarbij komt de goede moeder-eigenschap van de koe ook heel goed van pas. Ze is zeer beschermend naar haar kroost toe.

Maar waar de Limousine-koe vooral om bekend is zien we bij de slagers. De kwaliteit van het vlees is enorm hoog en goed gewaardeerd en zeker in de hoofdstad van de Limousin, Limoges, is vanuit de geschiedenis een grote vleesmarkt ontstaan voor het bewerken en verhandelen van het vlees van de Limousine. Limoges werd echt het middelpunt van het slagersgilde. Hier is namelijk een straat (Rue de la Boucherie) te vinden waar de beste slagers met hun winkels vertegenwoordigd zijn. In de hoogtijdagen behoorden deze slagers zelfs tot de rijksten van de stad en in diezelfde straat werd door deze slagers een kapel neergezet. Dit ter bescherming van hun gilde. Deze “Chapelle Saint-Aurélien de Limoges” is erg klein maar rijk beschilderd en staat zo vol met gouden- en zilveren versieringen dat je er nog maar net in kan bewegen. Het geeft wel duidelijk weer hoe belangrijk de Limousine-koe is voor de regio. En een bezoek aan “Rue de la Boucherie” en de kapel is natuurlijk zeker de moeite waard wanneer je een bezoek aan Limoges brengt.

​De komende Kerst is natuurlijk al veel besproken…..mogen we bij elkaar komen of wordt het een Kerst met alleen het gezin rondom de kerstboom. Hoeveel visite mag je uitnodigen…..twee, drie of toch nog wat meer. Het is in ieder geval wel duidelijk dat het een beperkte viering van het Kerstfeest van 2020 zal gaan worden. 

​Maar wat natuurlijk niet gaat veranderen……..we gaan elkaar wel gewoon kerstcadeaus geven. En waarom zou je iemand dan niet het allerbeste willen geven. Een verblijf op het landgoed “Au Bout du Monde” is natuurlijk geweldig. En daarbij is het dan ook een cadeau dat de hoop geeft op een vakantie die je wel op een gewone manier kan vieren. 

​“Au Bout du Monde” geeft nu de mogelijkheid om een voucher te kopen en die aan iemand cadeau te doen. Dat kan dan natuurlijk met Kerst. Jij bepaalt van tevoren hoelang het verblijf is en in welke accommodatie. Wanneer de voucher dan cadeau gedaan is kan de ontvanger met ons contacten en zelf bepalen wanneer deze vakantie in Frankrijk gaat plaatsvinden. Ook is er een mogelijkheid om een bedrag te geven om bij te dragen aan de vakantie van degene die van jou de voucher cadeau krijgt. Eigenlijk is het dus een “vakantie-cheque” voor een heerlijk verblijf op het landgoed met de mogelijkheid om zelf te bepalen wanneer dit gaat plaatsvinden.

​Het confinement hier in Frankrijk duurt gewoon nog voort. Inmiddels mogen we ons dan wel bewegen in een cirkel van 20 km om ons heen. En waar we zeker blij mee zijn is het feit dat de winkels allemaal weer gewoon open zijn. Eerst waren het alleen de essentiële winkels maar nu mogen ook de niet-essentiële winkels open. De mondkapjes die we nu al bijna meer dan een half jaar dragen zijn nog steeds het gezicht in de straat. We wennen er al aardig aan. Maar met z’n allen zitten we stiekem echt te wachten op 15 december.

​De 15e dag van december is de dag dat waarschijnlijk het confinement wordt opgeheven. En dat is dan natuurlijk de tweede keer dat dit gebeurd. De Fransen hebben overal van die prachtige woorden voor. De opsluiting is de letterlijke vertaling van “confinement”. En wanneer er dan een opheffing is van de opsluiting noemen ze dat een “déconfinement”. Ik ben alleen benieuwd hoe dan de tweede opheffing van het confinement wordt genoemd. Ik doe een gokje……”Redéconfinement”. Wanneer er ergens een herhaling is wordt eigenlijk altijd het woordje “re” ervoor gezet. Wanneer je iemand voor de tweede keer tegenkomt op een dag zeg je ook “rebonjour” in plaats van “bonjour”. Ik ben benieuwd.

​Maar met het opheffen van het confinement komt er wel weer een avondklok. Deze avondklok is dan niet geldig op de avond van 24 december, de vooravond van kerst. Traditioneel “de” avond om je familie te bezoeken. En ook de avond van 31 december is avondklok-vrij. En daarna is het de bedoeling dat we na 20 januari weer vrij mogen reizen en misschien kunnen we dan wel naar Nederland. Maar misschien verandert er nog weer wat voordat het de 15e is. Want voor deze opheffing van het confinement moeten de dagelijkse covid besmettingen onder de 5000 zijn. En dat is nu nog niet het geval. We wachten maar weer gewoon af.

​Zegt de ene muis tegen de ander, terwijl ze in het lab wonen……”Ga jij nog voor de vaccinatie?”. Zegt de andere……”Ben jij gek….ze zijn nog lang niet klaar met het testen op de mens”!

​Voor deze geschiedenis gaan we weer terug in de tijd. De zomervakantie van 2012. Vorige week in de nieuwsbrief lieten we de eerste 3 weken van de hele vakantie zien. Het was een goed begin van een enorme klus. De zijkant van de oude schuur die heel slecht was hebben we gedeeltelijk gesloopt en we zijn begonnen met het opmetselen van de nieuwe binnenmuur. We gaan in deze aflevering weer verder waar we gebleven waren. 

​De vierde week gaan we weer gewoon verder met het opmetselen van de muren. Maar we zorgen natuurlijk dat ook het kozijn van de grote schuurdeur goed vast komt te zitten aan de muren. Want deze deur kunnen we in de loop van deze week ook af gaan hangen. De deur was van tevoren in Nederland al gemaakt maar toch is het weer een mooi moment om hem dan op zijn plaats te zien. Het zorgt voor een goede afsluiting van de muur. Voor het geval er slecht weer aankomt.

​De vijfde week werken we hard door om de muur met de nieuwe schuurdeuren netjes dicht te krijgen. De bovenkant wordt wel met hout dichtgezet en dit zou tijdelijk zijn. Maar voorlopig zit dit hout er anno 2020 nog steeds in. Het woord “tijdelijk” nemen we hier altijd een beetje ruim. Maar omdat de schuurmuur nu best lekker opschiet kunnen we in deze week ook nog een begin maken aan iets anders. Even de gedachten weer eens op iets anders zetten. Dat is ook weer fijn.

​Ook de laatste week gebeurt er nog even heel wat. We slopen de ruimte van de broodoven helemaal leeg. Dat is nodig omdat hier een hele nieuwe verdiepingsvloer in gelegd moet worden. Deze ruimte moet de toekomstige gîte “Four au Pain” worden. Het is weer een geweldig gezicht hoe iedereen zich weer uit de naad werkt om alles klaar te krijgen. De nieuwe vloerbalken worden gelijmd en de vloerplanken worden netjes afgewerkt en geschilderd.