Nieuwsbrief 23 februari 2020

 

Keek op de week

​Deze week proberen we de draad weer op te pakken. Pijn in de rug zo goed als voorbij maar we kwakkelen gewoon nog een beetje. We verzamelen alle moed weer bij elkaar en we gaan aan de slag. Voor de pipowagen ligt er nog al wat werk te wachten voor we daadwerkelijk kunnen gaan bouwen. De dakspanten die we gelijmd hebben moeten nog afgewerkt worden. Dat wil zeggen netjes glad geschuurd en daarna moeten ze ook deze in de grondverf en de witte lak. Ook dit is weer sneller gedacht dan gedaan. Je verkijkt jezelf iedere keer weer met de hoeveelheden die geschuurd en geschilderd moeten worden. Het zijn altijd van die grote stapels. Maar we gaan gewoon net zo lang door totdat het klaar is. 

​Tussendoor maken we ook nog een lang gekoesterde wens van ons werkelijkheid. We hebben de tijdelijke keuken een beetje aangepast. De wasmachine naar een andere plek. Daar moest dan natuurlijk wel een wateraansluiting en een afvoer gemaakt worden, maar met al deze moeite komt er dus een plekje vrij in de keuken en die wordt als de gesmeerde bliksem ingenomen door een vaatwasser. Sinds we nu in Frankrijk wonen is het niet meer voorgekomen dat we een werkende vaatwasser hadden. Daar is nu verandering in gekomen en zijn we weer helemaal blij. Vuile vaat erin, schone vaat eruit. Wat een luxe. We hebben er 4,5 jaar op moeten wachten maar het is voor elkaar gekomen.

​Nu het schilderwerk voorlopig klaar is (en daar zijn we heel blij mee) is het weer eens tijd om echt te gaan bouwen. We beginnen met het geraamte van de wagen. De staanders worden in gefreesd in de vloer. Met een mal en bovenfrees maken we de gaten waar deze staanders weer in vastgezet gaan worden. Zo komt eigenlijk vrij snel de vorm van de wagen tot stand. We moeten met het neerzetten van de staanders wel even rekening houden met de kozijnen van de ramen en de deuren die hier tussen komen te staan. Het moet natuurlijk wel allemaal gaan passen over een poosje. 

---

 

Waar komt de "croissant" vandaan

​Wanneer je croissant zegt, denk je daar meteen Frankrijk bij. Eigenlijk is dat vreemd want dit luxe broodje komt van origine helemaal niet uit Frankrijk. Hiervoor moeten we terug naar 1683 toen het Koninkrijk Oostenrijk (waar ook Hongarije toen onderdeel van uitmaakte) in oorlog was met Turkije. Tijdens een aanval van de Turken, die slim was uitgedacht werd, een tunnel gebruikt die onder de vestingwallen van Wenen was gegraven. Maar de plek waar de tunnel uiteindelijk weer bovengronds kwam was bij toeval een bakkerij. Door een snelle reactie van de bakkers werd er alarm geslagen en de Turken verloren hiermee de oorlog. Dit was dan natuurlijk voor de bakkers een reden om iets speciaals te bedenken als oorlogstrofee. Omdat er in de Turkse vlag een afbeelding van een maansikkel zit werd dit als voorbeeld gebruikt voor het luxe broodje dat gemaakt werd om de overwinning te vieren. 

​De croissant was geboren en kon aan zijn triomftocht gaan beginnen. Maar het duurde nog wel 300 jaar voordat de croissant in Frankrijk terecht kwam. Marie-Antoinette die in het Weense koningshuis werd geboren maar uiteindelijk trouwde met Lodewijk de zestiende, was degene die de croissant meenam naar Frankrijk en het daar zeer succesvol introduceerde. In Frankrijk is de croissant het begin van een breder assortiment “viennoiseries” wat de verzamelnaam is voor de zoete luxe ontbijt broodjes zoals “Pain au Chocolat”, “Pain aux Raisins”, “Suisse”, “Brioche”, “Chausson aux Pommes”. Tegenwoordig hoort het allemaal echt in een Frans ontbijt maar het is en blijft wel een beetje luxe natuurlijk. 

​Naast maanvormige zijn er ook rechte croissants. Maar die zijn ontstaan om de kosten te drukken van het maken van een croissant, want dat scheelt tijd. Dat heb je vooral bij croissants uit de fabriek, een echte broodbakker zou dat niet doen maar toch wordt het tegenwoordig wel steeds vaker gedaan.
Er zijn meerdere theorieën over de oorsprong van de croissant, maar dit is de meest aannemelijke en algemeen geaccepteerde theorie. 

DEEG EN BEREIDING
​
Voor de croissant moet meel gebruikt worden van graan dat extra fijn gemalen is. Na het kneden wordt het tot een dunne laag gewalst. Hier wordt een laag boter overheen gelegd en vervolgens wordt het deeg dubbelgevouwen waardoor de boter in het deeg opgesloten wordt. Vervolgens wordt dit deeg meerdere malen gewalst, dubbelgevouwen en weer gewalst zodat uiteindelijk een structuur ontstaat van dunne laagjes deeg, gescheiden door dunne laagjes boter. Het is belangrijk dat hier elastische boter voor gebruikt wordt zodat deze niet versnippert tijdens het walsen.
Na het walsen worden er langwerpige driehoeken uit het deeg gesneden en deze worden opgerold en gebogen. Hierna moeten ze nog een paar uur rijzen. Na het rijzen worden de croissants eventueel nog besmeerd met geklutst ei en gaan ze in de oven. Bij het bakken smelt het vet en komen de laagjes deeg los van elkaar te liggen.

---

 

De "Puy de Dôme"

​De Puy de Dôme is een oude vulkaan en vanaf de camping met helder weer heel goed zichtbaar. Hij spreekt tot de verbeelding omdat hij eigenlijk vrij plotseling verrijst uit het landschap en daarom erg goed zichtbaar is in de wijde omgeving. Het is een markante verschijning en is dat door de geschiedenis heen ook gebleven. 

​De Puy de Dôme zelf is een grote zogenaamde “lavakoepel”. Dit is een grote opéénhoping van gestold lava die de werkelijke opening van de vulkaan nu dichthoud. Deze lavakoepel kan nog wel spontaan groeien tijdens zijn leven door de opgebouwde druk van binnenuit de aarde. De Puy de Dôme is wel één van de jongste vulkanen in het Centraal Massif met zijn totale hoogte van 1464 meter. De Puy de Dôme behoort tot de “Chaîne des Puys” (de keten van vulkanen). Tien kilometer van de vulkaan ligt Clermont Ferrand. De hoofdstad van het departement waar de vulkaan inligt. Deze heeft zijn naam ontleend aan deze berg. Het departement Puy-de-Dôme is een onderdeel van de provincie Auvergne. Camping “Au Bout du Monde” ligt in het departement Creuse wat onderdeel is van de provincie Limousin. Dus we zijn buren van elkaar en zeker ook omdat de camping in het grensgebied van beide provincies ligt.

 ​De laatste uitbarsting van de Puy de Dôme vond plaats zo rond 5760 v.Chr. waarmee gerust gezegd kan worden dat de vulkaan uitgedoofd is. Een uitbarsting in de toekomst is natuurlijk nooit uitgesloten omdat het gebied waar de vulkaan in ligt heel vroeger een nogal actief gebied is geweest. Dit is wel 150.000 jaar geleden maar geologische gezien is dat allemaal nog redelijk recent. In het vulkanen gebied rondom de Dôme vond als laatste rond 4040 v.Chr. de laatste uitbarsting plaats. Het lijkt dus allemaal zeer rustig rondom deze vulkanen. Zelfs zo rustig dat de Romeinen besloten om op de top van de Puy de Dôme een tempel te bouwen die gewijd werd aan de god Mercurius. Restanten van deze tempel zijn nog zichtbaar aanwezig maar ook een klein gedeelte is gereconstrueerd als een kunstwerk. 

​De weg die naar de top van de berg leidt draait als een cirkel om de vulkaan heen. Wanneer je een aantal jaren geleden de vulkaan bezocht werd je met pendelbussen naar de top gebracht. Deze weg is ook tot 1988 wel dertien keer gebruikt als eindpunt van een etappe in de Tour de France. Het was ook hier dat Eddy Merckx in 1975 zijn Waterloo vond in de Tour.

​Sinds maart 2010 is de weg rondom de vulkaan echter afgesloten voor verkeer en is de top enkel bereikbaar met een tandradbaan, de Panoramique des Dômes. De trein gaat dagelijks om het uur, in het hoogseizoen om de 20 minuten. Er is ook nog een mogelijkheid om wandelend de top te beklimmen. Er is een pad dat heel vroeger gebruikt werd om per muilezel de top van de berg te bevoorraden. Het pad draagt de naam “Sentier de muletiers” (het muilezel pad) en is een prachtig alternatief voor de sportieve wandelaar om de top van de Puy de Dôme te bereiken. 

---

 

Chef gaat op jacht

​Drie jaar geleden schreef ik regelmatig verhalen over Chef en alles wat we met hem meemaakten. Die serie verhalen is gestopt na een serie van tien stuks maar ik had er nog steeds één in mijn hoofd zitten die nog nooit echt uitgeschreven was en dus ook nog nooit gepubliceerd. Ik heb de aantekeningen er nog weer eens bij gezocht en het hele verhaal is op papier gekomen. Het verhaal speelt zich dus wel een poosje geleden af. Om precies te zijn in het voorjaar dat we de pipowagen “Roulotte” aan het afbouwen waren. Dus we gaan even iets terug in de tijd. 

​Het is vandaag een prachtige voorjaarsdag dus we hebben het plan opgevat om lekker buiten aan de nieuwe pipowagen te werken. Er moet nog heel veel aan gebeuren voordat er gasten in kunnen logeren. Dus eerst gaan we de wagen maar eens dichtmaken met twee mooie terrasdeuren. Chef ziet het allemaal eens aan en maakt zich verder niet zo druk en parkeert zich in het gras in de buurt van de pipowagen. Met zijn neus in de zon en lekker languit. Wat wil je nog meer als hond in dit rustige stukje Frankrijk.

​Maar ja, is het nu wel zo rustig. In de verte horen we wel een groep jagers die door de bosranden onderaan de heuvel aan het drijven zijn met honden. Ze hopen zeker nog wat te vangen dit weekend. De honden blaffen onheilspellend. Het is geen fijn geluid wat we zo in de verte horen. Maar goed….het hoort bij de jacht. We hebben ons er inmiddels echt wel bij neergelegd dat dit een belangrijk sociaal gebeuren is en het is onlosmakelijk verbonden met het Franse leven. Ik heb zelf niet zo veel met de jacht maar als je hier als boer je kippen per dag ziet verdwijnen omdat er een vossenburcht in de buurt is ben je toch zeker wel blij met de plaatselijke jachtvereniging. Dus wanneer in het najaar het jachtseizoen start horen we zeer regelmatig de jagers rondom ons heen in de velden en de weilanden. 

​Chef z’n vader was een ras jachthond en daarom zit Chef zelf natuurlijk ook vol met dat jachtbloed. Alleen Chef weet zelf niet zo goed raad met het jachtinstinct. Hij weet wel dat hij iets moet doen, maar wat? En dan is er nog iets…..toen wij Chef adopteerden vanuit het asiel hebben we plechtig moeten beloven dat we Chef niet voor de jacht zouden gaan gebruiken. Dat doen we ook zeer zeker niet maar wanneer Chef dan toch al die jachtgeluiden in de verte hoort wordt hij toch wel een beetje zenuwachtig. Het bloed kruipt toch waar het niet gaan kan. Het instinct zit er nu eenmaal in maar gelukkig heeft Chef geen ervaring met de jacht. 

​Terwijl we druk bezig zijn met de pipowagen hebben we niet zoveel aandacht voor Chef. Maar als ik weer eens van de ladder af kom en ik weer met mijn beide benen op de grond sta zie ik tot mijn schrik dat Chef er wel vandoor is. Ik weet niet precies waar hij is maar ik heb natuurlijk wel een idee.

​Met in mijn ene hand de hondenriem en in mijn andere hand wat hondensnoepjes ga ik dus maar op zoek naar Chef. Waar ik moet gaan zoeken is natuurlijk niet zo moeilijk. Ik volg dus maar het geluid van de groep jagers. De honden van de jagers hebben allemaal bellen om hun nek om de jagers een idee te geven waar ze zijn en om het wild op te drijven naar de echte jagers die verderop staan te wachten om het wild te gaan schieten. Eigenlijk dus niet zo’n goed idee om hier naar je hond te gaan zoeken. Maar ja, ik weet haast zeker dat Chef hier naar toe is gegaan. Maar er valt me wel iets op. De jagers spreken heel veel met elkaar en er wordt wat heen en weer geschreeuwd. Dat is wel nieuw voor mij want dat hoor je toch niet zo vaak.

​In de verte zie ik de jagers al duidelijk door het bos stappen met hun verplichte oranjekleurige outfit. Ze kammen vakkundig het hele bos uit op zoek naar hun jachttrofeeën van vandaag. Maar ik zie toch echt dat er veel consternatie is onder de groep jagers. Er wordt veel heen en weer geschreeuwd en ik zorg dat ik duidelijk in het zicht van de jagers dichterbij kom zodat ze niet denken dat ik de trofee van vandaag moet gaan worden. En nu ik wat dichterbij ben zie ik dan ook meteen wat de reden voor de extra consternatie is.

​Chef paradeert met een opgestoken staart tussen de jagers en de honden in en wil lekker meedoen met het super spannende spel. Hij vindt het geweldig om zo overal een beetje tussendoor te struinen. Het enige nadeel is wel dat Chef geen snars snapt van het hele jagersspel. Hij hobbelt gewoon lekker heen en weer en heeft het geweldig naar zijn zin. Het is een geweldig gezicht om dit schouwspel zo te zien. De jagers die zich even geen raad weten wat te doen en Chef die zich van geen kwaad bewust is en lekker heen weer loopt. 

​De jagers die mij inmiddels in het vizier hebben zien mij zoeken met een lege hondenriem en begrijpen meteen wat ik kom doen. De opluchting is heel groot bij de jagersclub. Ze zijn het gespeel van Chef best al wel zat en vinden het zeker tijd worden dat hij naar huis gaat. Eén van de jagers moet nog wel even vertellen dat ze ons geprobeerd hebben te bellen maar dat dit niet lukte. Chef draagt een prachtige penning waar ons telefoonnummer op staat. Er is alleen één probleempje. De penning is erg afgesleten en ovaal geworden. Daardoor is het eerste en het laatste cijfer van het hele telefoonnummer gewoon weg. Geen compleet nummer meer. Ik kan niet anders dan gniffelen om de hele situatie. 

​Je kan aan Chef goed zien dat hij het hele tafereel met pijn in zijn hart moet verlaten. Het duurt wel even voor Chef besluit om met mij mee te gaan maar uiteindelijk kan ik toch mijn hondenriem vastmaken aan de halsband met de afgesleten penning met het incomplete telefoonnummer. Ik kan het echt niet over mijn hart verkrijgen om Chef een standje te geven vanwege het weglopen. Ik moet er gewoon heel erg om lachen. Dus wanneer je wilt dat een jachtpartij in het honderd gaat lopen wat moet je dan doen? Je stuurt Chef erop af en het gebeurt allemaal vanzelf.

---