Nieuwsbrief van 13 december 2020

De Franse drie-kleur.....

Waar komt het vandaan.....

​De Franse vlag is in Frankrijk ook wel bekend als “Le Tricolore”. Deze vlag met de drie verticale strepen blauw, wit en rood, staan voor de vrijheid die ontstond na de revolutie aan het einde van de 18e eeuw. In de grondwet van 1946 en 1958 is deze vlag met zijn kleurcombinatie uitgeroepen tot “het” nationale embleem van de Franse Republiek.

​Voordat deze “blauw-wit-rood” vlag de huidige nationale vlag werd had Frankrijk een aantal vlaggen die het land moesten vertegenwoordigen. Aan het begin van de Middeleeuwen was er het koninklijke wapen. Dit was een blauw schild met de drie “Fleur-de-lis”. Dit zijn dan natuurlijk de welbekende Franse lelies. Dit allereerste embleem is ook nog steeds wel een beetje “het” embleem als je iets met een Frans tintje wilt laten zien. Later in de middeleeuwen werd de vlag van Saint-Denis (de Oriflamme) met rood en twee, drie of vijf punten gebruikt, en in hetzelfde tijdperk werden de kleuren in de Oriflamme beschouwd als het regeringshuis van Frankrijk.

​Tijdens de Honderdjarige Oorlog veranderde dit echter en Frankrijk werd vertegenwoordigd door een wit kruis op een blauw veld. De blauwe kleur paste uiteindelijk bij de gemeenschappelijke kleur van de verschillende Franse legers, terwijl het witte kruis de standaard werd voor de Franse regimenten als onderdeel van hun kleuren in de kantons. Het witte kruis op een blauw veldontwerp, zoals weergegeven in de oorspronkelijke vlag van Frankrijk, is nog steeds te zien in sommige vlaggen die dit ontwerp hebben aangenomen volgens de Franse regel in deze gebieden, zoals die van Quebec en Martinique.

​Het gebruik van wit op de Franse vlag wordt toegeschreven aan de vlag van Jeanne d’Arc die tijdens de Honderdjarige Oorlog werd gebruikt. Later tijdens het herstel van de samenwerking met de Bourbons in Frankrijk, tussen 1814-1830, was de vlag van Frankrijk een effen witte vlag of een witte vlag (die zuiverheid en koninklijk gezag vertegenwoordigde) met het wapen van de Bourbons. In de periode tot aan de Franse revolutie werd de witte Bourbon-vlag algemeen gebruikt maar deze vlag had dan gouden fleur-de-lis (Franse lelies) samen met het wapen van Bourbon op een wit veld.

​Het uiteindelijke driekleuren schema van de Franse vlag kwam tijdens de Franse revolutie. Hier werd een verscheidenheid aan kokarde (ronde roze-achtige insignes op de hoed) door de revolutionairen als embleem gebruikt. Rood en blauw werden beschouwd als de traditionele kleuren van Parijs en werden ook gebruikt in het wapen van de stad. De Parijse milities droegen blauwe en rode kokarde. Tijdens de bestorming van de Bastille op 14 juli werden kokardes met verschillende kleurenschema’s gebruikt en later werden de blauwe en rode kokardes op 17 juli aan koning Louis XVI aangeboden. Daarna voerde markies de Lafayette campagne voor de opname van een witte band om het ontwerp te nationaliseren. Op 27 juli werden de milities opgevolgd door de nationale garde en de staatspolitie, en zij adopteerden de driekleurige kokarde als onderdeel van hun uniform.

​In een later stadium werden de drie kleuren samengevoegd tot de uiteindelijke Franse “Tricolore”. Er is nog wel een verdeeldheid over de uitleg van de drie kleuren. De kleur blauw voor de “bourgoise” (burgerij), wit voor de geestelijkheid en rood voor de adel. Maar na de revolutie werd de uitleg toch iets anders. Blauw voor “vrijheid”, wit voor “gelijkheid” en rood voor “broederschap”. Liberté, Égalité, Fraternité.

---

---

De plaat en zijn verhaal.....

Joe Dassin "Salut des amoureux".....

De melodie is bij iedereen bekend maar waarschijnlijk niet als Frans chanson. Deze wil ik toch als “Franse” chanson de revue laten passeren omdat dit nummer toch aan de wieg stond van de Nederlands versie die wereldberoemd in Nederland is geworden.

Joe Dassin werd in Amerika geboren als zoon van een beroemde Joodse filmregisseur. Vanwege de communistische achtergrond van zijn vader werd het gezin verplicht gesteld om Amerika te verlaten en zo kwam het gezin Dassin in Europa. Joe bleek heel erg muzikaal te zijn en bespeelde meerdere instrumenten. Tijdens zijn studie (waarvoor hij weer terugging naar Amerika) zong hij al in diverse cafe’s om wat bij te verdienen voor de kosten van zijn studie. Na zijn afstuderen kwam hij weer terug in Frankrijk.

Het was de bedoeling om bij zijn vader te gaan werken als technicus maar het acteren vond Joe veel leuker en al snel kreeg hij wat rollen in verschillende films. De eerste vrouw van Joe had een vriendin die bij de Franse afdeling van CBS werkte en zij vroeg of het mogelijk was om een liedje van Joe op een plaat te zetten om cadeau te geven op Joe’s verjaardag. Dit werd geregeld maar CBS bood Joe Dassin meteen een platen contract aan.

Joe zal in zijn leven niet echt veel geluk met de liefde hebben en daarom is het nummer “Salut les amoureux” wel een soort rode draad in zijn korte leven. De melodie van dit nummer was oorspronkelijk van Amerikaanse origine. Gezongen door John Goodman ging het nummer “City of New Orleans”  over de gloriedagen van de iconische trein van Chicago naar New Orleans. Joe Dassin heeft deze muziek naar Europa gehaald en er een eigen tekst op geschreven. Deze tekst werd totaal anders maar voor Joe werd het een grote hit. ​

​Een jaar later hoorde Gerard Cox dit nummer in een nachtclub en ook hij was betoverd door de melodie. Er kwam een Nederlandse tekst bij, geschreven door Gerard, met een nieuw intro van Rogier van Otterloo. Dit werd in Nederland de grote hit “t is weer voorbij die mooie zomer”. Joe Dassin zelf werd overigens maar 41 jaar.

Les matins se suivent et se ressemblent
Ochtend na ochtend. Het lijkt allemaal op elkaar
Quand l'amour fait place au quotidien
Wanner de liefde plaats maakt voor het dagelijkse leven
On n'était pas fait pour vivre ensemble
We zijn niet gemaakt om samen te leven
Ça n'suffit pas de toujours s'aimer bien
Het is niet genoeg om elkaar alleen maar lief te hebben
C'est drôle, hier, on s'ennuyait
Het is grappig, gisteren verveelden we ons zelfs
Et c'est à peine si l'on trouvait
Het kostte ons zelfs moeite om woorden te vinden
Des mots pour se parler du mauvais temps
Om over het slechte weer te praten
Et maintenant qu'il faut partir
En nu ……..moeten we gaan
On a cent mille choses à dire
We hebben honderdduizend dingen te zeggen
Qui tiennent trop à cœur pour si peu de temps
Die ons aan het hart gaan maar de tijd is te kort
On s'est aimé comme on se quitte
We hielden van elkaar toen we uit elkaar gingen
Tout simplement sans penser à demain
En zomaar niet aan morgen te denken
A demain qui vient toujours un peu trop vite
Want morgen, dat komt altijd een veel te snel
Aux adieux qui quelque fois se passent un peu trop bien
Een afscheid dat soms te gemakkelijk voorbij gaat
On fait c'qu'il faut, on tient nos rôles
We doen wat we moeten, we blijven gewoon in  onze rol
On se regarde, on rit, on crâne un peu
We kijken elkaar aan, we lachen, we voelen ons klein worden
On a toujours oublié quelque chose
Er is altijd wel iets dat we zijn vergeten
C'est pas facile de se dire adieu
Het is niet gemakkelijk om afscheid te nemen
Et l'on sait trop bien que tôt ou tard
En dat weten we sowieso maar al te goed
Demain peut-être ou même ce soir
Morgen misschien of zelfs vanavond al
On va se dire que tout n'est pas perdu
Zullen we tegen onszelf zeggen dat niet alles verloren is
De ce roman inachevé, on va se faire un conte de fées
Van deze onafgemaakte roman gaan we een sprookje maken
Mais on a passé l'âge, on n'y croirait plus
Maar we zijn te oud voor sprookjes, we zouden het niet meer geloven
On s'est aimé comme on se quitte
We hielden van elkaar toen we elkaar verlieten
Tout simplement sans penser à demain
En zomaar niet aan morgen te denken
A demain qui vient toujours un peu trop vite
Want morgen, dat komt altijd een veel te snel
Aux adieux qui quelque fois se passent un peu trop bien
Een afscheid dat soms te gemakkelijk voorbij gaat
Roméo, Juliette et tous les autres
Romeo, Juliet en alle anderen
Au fond de vos bouquins dormez en paix
Die onderop de stapel boeken rustig liggen te slapen
Une simple histoire comme la nôtre
Een eenvoudig verhaal als het onze
Est de celles qu'on écrira jamais
Is er één die nooit opgeschreven zal worden
Allons petite il faut partir
Kom op, schatje, we moeten gaan
Laisser ici nos souvenirs
We laten onze herinneringen hier achter
On va descendre ensemble si tu veux
We zakken samen af wanneer je dat wilt
Et quand elle va nous voir passer
En wanneer ze ons zullen zien passeren
La patronne du café
Zal de baas van het café
Va encore nous dire "Salut les amoureux"
Ons nog eens zeggen "Tot ziens geliefden"
On s'est aimé comme on se quitte
We hielden van elkaar toen we elkaar verlieten
Tout simplement sans penser à demain
En zomaar niet aan morgen te denken
A demain qui vient toujours un peu trop vite
Want morgen, dat komt altijd een veel te snel
Aux adieux qui quelque fois se passent un peu trop bien
Een afscheid dat soms te gemakkelijk voorbij gaat

---

---

De echte Franse Canelé.....

De geschiedenis en hoe maak je ze.....

​De geschiedenis van de canelé is niet helemaal goed terug te vinden maar men denkt dat de herkomst van dit specifieke cakeje te vinden is in het recept van een ouderwets brood dat gemaakt werd van bloem en eigeel en dat men in Limoges een “canole” noemde. Het werd in Bordeaux verkocht als een “canaule, canaulé of canaulet”. De bakkers van de “canaules” hebben zich in 1663 verenigd in een gilde. Hierdoor mochten alleen deze bakkers de “canaules” maken. Maar dit gilde was niet aangesloten bij het officiele bakkersgilde en daarom was het ze verboden om bijvoorbeeld suiker en melk te gebruiken want dat was het monopoly van de “echte” banketbakkers. 

​Het gilde van de “canauliers” hebben dit monopoly-recht aangevochten en werden toen in 1755 in het gelijk gesteld en vanaf die tijd werd er in een wet (1767) bepaald wat de eisen waren om een “canaulier” te worden en hoeveel winkels er per stad mochten zijn. In Bordeaux bijvoorbeeld waren er maar liefst 39 canaulier-winkels.

Tijdens de Franse Revolutie werden alle gildes opgeheven, maar daarmee verdween het gilde niet meteen. Pas in de 19e eeuw verdween het beroep op de lijst van ambachten in Bordeaux. In de vroege 20e eeuw verscheen het gebak opnieuw, al is onduidelijk wanneer dat precies gebeurde. Een onbekende banketbakker diepte een oud recept van de canauliers op en voegde rum en vanille toe. Het is best denkbaar dat het gebakje toen ook haar huidige vorm heeft gekregen, vanwege de associatie met het woord canaule (of het huidige canelé) met het Franse woord cannelure, dat 'groef' of 'inkeping' betekent.

Het is onduidelijk wanneer de huidige variant van de naam opkwam. Wel is bekend dat het woord cannelé in 1985 werd veranderd naar de spelling met één 'n'. Toen werd de “confrérie du canelé de Bordeaux” opgericht. Canelé is sindsdien een collectief merk. In de daaropvolgende jaren werd het gebakje een groot commercieel succes, met honderden fabrikanten in de streek Aquitanië. Niet alleen in die streek, maar ook in Parijs is de canelé een populair gebak geworden. Inmiddels worden ze door heel Frankrijk heen verkocht. Zelfs in het assortiment van de de “MacDo” (Mac Donald’s) is de canelé tegenwoordig te vinden.

Deze kleine, hoge, plakkerige cakejes zijn heel lekker en echt niet moeilijk te maken:
Wat heb je nodig? (Voor 50 stuks)

• 1 liter volle melk
• 1 vanillestokje
• 100 gram boter
• 4 eierdooiers
• 300 gram bloem
• 500 gram kristalsuiker
• 1,5 dl rum (optioneel)

​Hoe maak je het?
Verwarm de melk met het opengesneden vanillestokje tot het lauw is en laat de boter erin smelten. Haal de pan van het vuur en roer er de eierdooiers door, vervolgens de gezeefde bloem, suiker en de rum en laat het beslag 24 uur in de koelkast rusten. Gebruik speciale canelé-vormen of kies voor een muffin bakvorm. Vul de vormen voor tweederde met het beslag en bak ze in 1 uur op 200 graden.
Bon appétit!!

---

---

Keek op de week.....

Kerst op komst in “Au Bout du Monde”.....

​Het ziet er nog niet naar uit dat we een keer naar Nederland kunnen dus hebben we voor de gelegenheid de kerstspullen weer van zolder gehaald. We gaan het gewoon een beetje kersterig maken. Ook al zijn we hier maar met z’n tweeën, het is natuurlijk toch leuk om de lichtjes weer aan te doen.

​Het is de laatste tijd ook zulk ongezellig koud, nat en winderig weer. Chef uitlaten is iedere keer een puzzeltje. Is het droog of regent het, kunnen we al gaan of blijven we nog even binnen. En we kunnen ook niet te lang wachten anders is het alweer donker en in het donker de hond uitlaten is ook geen feest. Het is hier natuurlijk echt pikkedonker. Dus de extra lichtjes van de kerstversieringen zijn een welkome aanvulling. 

Daarbij hebben we een alternatieve kerstboom. De afgelopen zomer hebben we op één van de weinige rommelmarkten een oude boeren flessen droogrek gekocht. Dit gebruiken we nu als kerstboom. Wij vinden het heel leuk en je hebt geen last van uitvallende naalden en je hoeft dan ook weer niet een boom af te zagen die eigenlijk groot had willen groeien.

---

---