Nieuwsbrief van 7 augustus 2022

Vallende sterren bij “Au Bout du Monde”.....

In de nacht van 12 op 13 augustus is de hemel ermee verlicht.....

​Iedereen heeft weleens een meteoor gezien: een snel oplichtend spoor langs de hemel, dat maar een fractie van een seconde zichtbaar is. In de volksmond heet het verschijnsel ook wel een vallende ster. Uit onderzoek is gebleken dat het geen echte sterren betreft, maar kleine gruisdeeltjes die met hoge snelheden (gemiddeld 50 kilometer per seconde) de dampkring binnendringen en daar verbranden.

Het snel oplichtende schijnsel wordt een meteoor genoemd. Het deeltje zelf noemt men een meteoroïde. Deze meteoroïden zijn veelal erg klein, gewoonlijk enkele millimeters tot enkele centimeters in doorsnede. Een deeltje van 12 gram en een doorsnede van een centimeter kan een meteoor voortbrengen met een helderheid die te vergelijken is met de planeet Venus. Betreft het nog helderder meteoren, dan spreekt men van vuurbollen. Soms verbrand het deeltje niet helemaal en komt er een restje van de meteoor op aarde terecht.​

​De Perseïden is één van de bekendste meteorenzwerm. Ze zijn vernoemd naar het sterrenbeeld Perseus vanwaar de meteoren lijken te komen. De Perseïden zijn afkomstig van stofdeeltjes van de komeet Swift-Tuttle. Deze stofdeeltjes schieten met grote snelheid de atmosfeer in, waar ze op zo’n 80 tot 110 km hoogte verbranden.

​De meteoren laten prachtige lichtende sporen na aan de hemel. Het sterrenbeeld Perseus komt wel pas na 23.00 uur hoog genoeg boven de noordoostelijke horizon om de vallende sterren te kunnen zien. Tegen het ochtendgloren zijn doorgaans de meeste meteoren te zien. De Perseïden zijn echter actief tussen 17 juli en 24 augustus, zodat rondom deze datums iedere avond wel vallende sterren kunnen worden gespot.

​Het lijkt wel of er steeds meer meteoren van deze komeet af komen. En ook al duurt het fenomeen maar heel even, een fractie van een seconde of soms enkele seconden, het blijft een waanzinnig gezicht. Maar het allermooiste is wel dat deze komeet ieder jaar weer voorbijkomt en ook nog in dezelfde week van augustus. Je kunt het dus gewoon inplannen in je vakantie bij “Au Bout du Monde”. Je hebt hier namelijk totaal geen lichtvervuiling en daardoor zijn de vallende sterren hier enorm goed zichtbaar.

​Wil je dit ook een keer meemaken dan kan je natuurlijk je vakantie bij “Au Bout du Monde” plannen rondom de weken van begin augustus. Je zit dan op de eerste rang voor de zogenaamde vallende sterren van de meteorenregen “Perseïden”.

---

---

Keek op de week.....

Geen bosbrand maar weilandbrand.....

​Het is in heel Frankrijk al wekenlang volop zomer. Warme zomerse dagen en weinig regen. Zeg maar gerust….geen regen. Alles is erg droog geworden en Frankrijk wordt dus ook al wekenlang geteisterd door bosbranden. Dit is dan meer in het zuiden en aan de Atlantische kust. Maar ook in Les Trois Taillants liep de spanning deze week behoorlijk op. We roken een behoorlijke brandlucht en met deze zomerse droogte ben je dan meteen alert.

​Meteen speuren we de horizon af op zoek naar de oorzaak en een klein eindje verder zien we een behoorlijke rookpluim. Dus als oplettende bewoner van het dorp stap ik snel in de auto en probeer zo snel mogelijk de exacte plek te vinden waar alle rook vandaan komt. Dat was snel gevonden en een buurman van verderop was ook al ter plaatse en ik vroeg ook meteen of hij de brandweer al had gebeld. Dat was gelukkig wel zo. Het is een weiland dat dit jaar al graan heeft gegeven en wat al gemaaid is. Maar alles is zo droog dat het dus toch vlam kon vatten.

​Aan de kant van de weg is er nog wel een opening naar het weiland maar die wordt al een poosje niet meer gebruikt en samen met de buurman maken we dit hek snel open en begaanbaar voor de hulptroepen. En die komen. Buren met tractoren met sleephekken. Ze gaan proberen zo snel mogelijk een leeg spoor te maken om de vuurhaard heen. Het is alles bij elkaar een spectaculair gezicht. Ik blijf op een afstandje kijken. Ik sta bij de ingang van het weiland om de brandweer aan te wijzen waar ze het weiland in kunnen gaan. Het werd een drukke bedoening met drie commandowagens en twee bluswagens. Eén wagen had problemen met de drukpomp voor het water en daar kwam later ook nog een derde bluswagen voor.

​Ook de gendarmerie liet zich zien en na twee uur blussen was alles weer rustig. De kalmte in ons dorp was weer terug. Maar we hebben weer gezien hoe snel een brand kan ontstaan alleen maar door de droogte en de warmte.

---

---

Pierres Jaumâtres.....

Mega-stenen voor het oprapen.....

​Eén van de meest herkenbare dingen die je kunt zien als je geniet van het uitzicht vanaf het terrein van “Au Bout du Monde” is de berg Barlot, het is namelijk het hoogste punt van de bergketen aan de andere kant van de vallei. Boven op de top van deze berg bevindt zich een raar fenomeen. Er liggen enorme rotsformaties die daar al eeuwenlang aanwezig zijn. Maar juist de formaties en de vormen geven deze plek de speciale sfeer. Eigenlijk weet niemand echt exact hoe dit nu zo gekomen is en daarom ontstaan er natuurlijk ook allerlei legendes die dit willen verklaren.

​Maar boven alles is het een hele fijne plek om te bezoeken en je te verwonderen over de schoonheid van de natuur waar we verder geen weet van hebben en die zonder tussenkomst van de mens gewoon ontstaat en verder ontwikkelt.

​George Sand zette in haar roman Jeanne (1844) al een vernoeming naar de Pierres Jaumâtres .“Deze blokken, die als gigantische paddenstoelen op hun smalle basis zijn geplaatst, zijn de menhirs, hunebedden, cromlechs van de oude Galliërs, overblijfselen van Cyclopische tempels ... Deze sinistere plek, zonder grootsheid, zonder schoonheid, maar gevuld met gevoel van verlatenheid wordt de Pierres Jomâtres genoemd.”

​Deze rotsmassa's worden tors of granietformaties genoemd. Ze bestaan uit zeer massieve rotskernen die bestand waren tegen intensieve erosie. Onder invloed van regen, vorst en wind zijn de minder harde delen van de rots verdwenen door erosie, wat resulteerde in een vreemde stapel met enorm harde rotsblokken die dus de kernen waren van deze rotsen. Horizontale groeven, verticale groeven en bekkens geven deze blokken vreemde vormen die mensen er toe zetten om legendes te maken rondom deze formaties. Er zijn daarom ook bijnamen gegeven aan de meest verbazingwekkende stenen: La Bascule (de weegschaal), l’Oratoire (het oratorium), Les Pains de sucre (de suikerbroden), Le Siège (de zitplaats), La Grenouille (de Kikker), Le Berceau du Diable (de duivelswieg).

---

---

In memoriam.....Anton Vroon.....

Herinneringen aan mijn vader.....

​Ik heb zoveel van mijn vader geleerd. Het belangrijkste is wel dit…….wanneer je iets wilt ga je gewoon beginnen en het gewoon doen. Je kijkt hoe anderen dit gedaan hebben…..vragen hier en daar wat en gaan dan gewoon aan de slag en gaan beginnen. Zijn levensmotto (gepikt van Pippi)…..”Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan”. Dit heeft hij heel zijn leven gedaan en nageleefd en ik heb dat heel goed in mijn oren geknoopt.

Nieuwe fiets.....

​Toen ik op de kleuterschool zat had ik nog geen eigen fiets en dus leende er één van een vriendje en ik fietste. Een rondje om het huizenblok proberen en het lukte. Ik kon fietsen. Maar ineens kon ik fietsen alleen nog niet remmen dat was ik even vergeten. In mijn enthousiasme werd ik bijna overreden door een auto….en pa zag het, voelde het, weet ik veel. Ik dacht in ieder geval dat hij het niet gezien had. Maar een aantal dagen later moest ik mee achterop de fiets naar zijn werk en bij de portier van het werk stond een nieuwe, een door pa in elkaar geknutselde fiets voor mij. Hij gaf hem aan mij en ik vroeg hoe we die thuis moesten krijgen. Zijn antwoord was toen alleen maar…….”Jij kan toch zo goed fietsen…..!!!”. Oeps….Daar stond ik dan op de kade in de Botlek met mijn nieuwe fiets. Maar ik ben gewoon opgestapt en slingerend langs de kade samen met mijn vader naar huis gefietst.

Boten bouwen.....

​Ook het hoofdstuk boten bouwen heb ik heel bewust samen met pa meegemaakt. Eerst nieuwe roeiboten. De roeiboten verhuur had nieuwe nodig dus kijk je gewoon hoe die ouden in elkaar zitten en dan ga je gewoon bouwen. Toen dat goed ging kwam ook meteen het volgende…….want dan kan ik ook wel een grotere bouwen natuurlijk. En dat werd het. De “Klaver vier”. Een simpele romp van ongeveer vier en een halve meter lang. En na een poosje kwam het “masterplan”. Want dan kan het ook nog wel wat ingewikkelder. Dit keer met wat meer voorbereiding maar toch gewoon zomaar beginnen en doen. “Mijn ultieme leerschool”. Een boot bouwen met een houtje en een touwtje. Een ketting takel aan een soort schommel-ophangstandaard op hoge poten….dat was in het klein de grote portaalkraan zoals bij Verolme. De romp kwam in elkaar. Toen de opbouw. Daar waren natuurlijk ook veel tekeningen van gemaakt. Maar hoe bepaal je de uiteindelijke vorm. Pa zetten een paar latten op de romp en we varen een stukje de Brielse Maas op. Op een afstandje kijken en bepalen. Nog een beetje zus en een beetje zo. Dat gaat het worden. Niks tekening. Niks meten. Niks berekenen…..gewoon kijken en er iets van maken wat naar jouw zin is. Hij had het nog nooit gedaan dus hij dacht dat hij het wel kon.

De scheepsbel.....

​De scheepsbel van de “Almepoen” heb ik nu bij mij in Frankrijk. Pa heeft ons de laatste maanden weinig tijd gegeven maar over een poosje hangt daar de bel van vader Anton. En iedere keer wanneer er nieuwe gasten komen en die aan de bel trekken hoor ik pappa zeggen…….”Ik heb het nog nooit gedaan…..dus ik denk wel dat ik het kan”…….”Je kan toch zo goed fietsen!!!”. Dankjewel pa voor je wijze lessen.

En dan de laatste maanden.....

​We hebben in de laatste ziekenhuisopname ook zoveel uren samen doorgebracht en in die ziekenhuiskamer kwamen er ook zoveel herinneringen naar boven.

Achterop de brommer.....

​Wanneer ik pa vast heb. Achter zijn rug met mijn armen onder zijn oksels om hem op te tillen voor een verschoning. Denk ik aan die brede rug van die sterke man die ik vasthield op de brommer. Samen op de brommer naar de Brielse Maas. Samen dingen gaan doen die we nog nooit gedaan hadden maar die we waarschijnlijk echt wel zouden kunnen.

Duikerspak uitdoen.....

​Wanneer ik bezig ben om de kleren van pa uit en aan te trekken om van alles te verschonen moet ik denken aan die grote sterke man die ik soms moest helpen om zijn strakke duikerspak uit te trekken wanneer hij uit het koude water van het Voornse Meer kwam en dat strakke pak uit moest krijgen. Ik was er vaak bij wanneer hij ging duiken. Ook een aantal keren onder water meegegaan. Hand in hand…..doodeng…..maar omdat ik het nog nooit gedaan had kwam ik er snel achter dat ik het wel kon!!!

Auto van de krik.....

​En wanneer ik aan pa aan het trekken bent om hem goed te leggen op het ziekenhuisbed. Moet ik denken aan die keer dat ik als 6 jarig jongetje de auto opnieuw op de krik moest zetten. Hij lag onder de auto en was iets aan het repareren. De auto was van de krik geschoten en die grote sterke man zat er klem onder en zat er helemaal vast. Zie het voor je……langs de parkeerplaats van de Esdoornlaan…..twee benen komen onder de auto vandaan en dan kan hij mij nog rustig uitleggen hoe je de krik onder de auto zet en hem op moet schroeven. En ik deed precies wat hij vroeg……het lukte natuurlijk want ik had het nog nooit gedaan. Hij kwam er ook niet onder vandaan toen de auto weer opgekrikt was want zijn karwei was nog niet klaar. Wat een vertrouwen in andere mensen……..

Pa aan het touwtje onderwater.....

​Ook moet ik denken aan al die keren dat ik de reddingslijn vast moest houden wanneer die grote sterke man midden op de Brielse Maas aan het duiken was naar een afgevallen buitenboordmotor ofzo. Ik moest hem dan beschermen tegen de boten die te dicht zouden komen. De meeste boten kwamen dan meestal te dichtbij om te vragen wat er aan de hand was. En juist die boten moesten dan op een afstand blijven met hun draaiende schroeven. Die gedachten komen terug wanneer ik er nu voor moet zorgen dat de mensen in het ziekenhuis goed voor pa moeten zorgen.

Tegen de boom piesen.....

​Wanneer we samen half op het randje van het bed zitten te tobben om de plasfles vol te krijgen denk ik terug aan de tijd dat die grote sterke man mij leerde plassen tegen een boom. Je gulp open maken en dan stonden we daar samen de boomstam nat te piesen.

Dankbaar.....

​Ik ben wel heel blij en dankbaar dat we die laatste momenten nog wel even heel intens hebben kunnen beleven ondanks het feit dat ik de laatste jaren ver weg in Frankrijk was. Maar het is helemaal goed gekomen met mijn vader. Ik denk dat Pippi ook trots zou zijn op zo’n vader. Ik ben in ieder geval super trots om Anton “mijn vader” te mogen noemen.

---

---