Nieuwsbrief van juli 2023

Geitenkaas uit ons eigen dorp.....

Echte ambachtelijke geitenkaas uit Nouhant.....

​Sinds een aantal maanden eten we ambachtelijke geitenkaas van eigen gemeente bodem. Alain, die ook in de gemeente Nouhant woont, maakt nog op echte ambachtelijke wijze  geitenkaas van zijn eigen geiten die rondom zijn huis lopen. Samen met zijn vrouw zorgt hij dat er iedere dag een aantal kaasjes gemaakt worden die dan weer gretig zijn weg vinden naar de plaatselijke bevolking in Nouhant. Het maakte ons heel nieuwsgiering hoe Alain dit doet en we werden van harte uitgenodigd eens een keer mee te kijken hoe de kaas gemaakt wordt nadat de geiten gemolken zijn. 

​Het begint allemaal met een lege geitenstal. Wanneer Alain de geiten vanuit de wei bij elkaar roept is de stal heel snel helemaal vol en begint het ritueel van het melken. De geiten weten precies wat er van hen gevraagd wordt en wachten rustig op hun beurt om gemolken te worden. De geiten geven ongeveer één liter per melkbeurt en die ene liter is ook ongeveer de hoeveelheid melk die nodig is om één mooi geitenkaasje te maken. 

​Wanneer Alain bezig is met het melken zorgt zijn vrouw voor het uitgebalanceerde voedsel voor de geiten. Dit zorgt voor een goede melkopbrengst en goede smaak van de melk. Op de foto's ziet je dat er één geit is die nogal eigenwijs is en het iedere keer presteert om de melkbeker om te trappen. Dus dit is de enige geit die met één poot vast gezet moet worden om ervoor te zorgen dat zijn melk netjes bruikbaar in de verzamelemmer komt te zitten. Het met de hand melken vraagt natuurlijk best wel wat geduld van Alain maar ook zeker van de geiten. 

​Wanneer de melk verzameld is moet het eerst nog een aantal keren goed gezeefd en gefilterd worden om de melk goed schoon te maken. Hierna is het dan klaar om het stremsel (présure) bij te voegen. Dan kan de melk een aantal uren rusten en kan het stremsel rustig zijn werk doen. Na een half etmaal is de melk gescheiden. De wei en de kaas kunnen dan uit elkaar gehaald worden door een schuimspaan. 

Vanaf dit moment kunnen we dus spreken van kaas. Het is nog wel heel erg jong en erg vochtig. Van het vocht moeten we natuurlijk nog af. Dat gebeurt in zogenaamde kaasmalletjes. Dit zijn kleine bakjes die voorzien zijn van gaatjes waar het vocht door kan weglopen. Ook dit drogen duurt weer een flink aantal uren. Het uitlekken en drogen gebeurt in een aparte kamer van de privéwoning van Alain. 

Wanneer de kaasjes goed droog geworden zijn kunnen ze uit de malletjes gehaald worden. Maar eerst gebeurt er nog iets anders, een klein maar belangrijk ding. Bovenop de kaasjes worden een aantal korrels zout gestrooid. Deze “Fleur de Selle” gaan meewerken aan het verdere droogproces van de kaas. De mallen worden ondersteboven uitgeklopt en de kaas valt dan met de gezouten kant naar beneden op het bord. Samen met de verdere droging gaat dit zout zijn werk doen in de kaas. 

Nadat ook deze laatste droging klaar is na een flink aantal uren kan de kaas op de ouderwetse manier bewaard gaan worden in de zogenaamde “Garde Manger”, het kaaskastje. Deze wordt bij Alain, net als in vroeger tijden, opgehangen in de schuur, hoog onder het dak. Dat is de beste plek om de kaas te laten rijpen. Vanuit deze kaaskast wordt de kaas door gegeven aan de klant die volop kan gaan genieten van de geitenkaas van Alain.

Nadat ik het hele proces heb mogen meemaken zaten we nog even in de zon na te praten. Alain vertelde dat het hele proces van het maken van de kaas eigenlijk vooral een proces is van de kaas laten rusten. Het is dus belangrijk om de beste omgeving te creëren voor de kaas om de natuur zijn werk te laten doen. Maar het allerbelangrijkste was toch wel het feit dat hij het hele proces van zijn vader had geleerd. Dus het is echt doorgegeven vanuit de familie en Alain is trots op zijn geiten die zorgen voor de vele kaas, volgens oud familie recept. 

---

---

De hop laat ook weer van zich horen.....

Onze vaste voorjaars bewoner van de weilanden.....

​De hop horen we het hele voorjaar alweer roepen. Het in het Franse boerenland welbekende “hup-hup-hup” klinkt dagelijks. De vogel zelf zie je helaas maar zelden. Het is echt een prachtige vogel met zijn lange snavel en zijn grote kuif. Gelukkig kan je niet in de buurt komen van zijn nest want dat schijnt enorm te stinken dus daar zijn we niet zo nieuwsgierig naar. Maar wanneer hij dan ineens vlak voor de voordeur in de schaduw van de kastanjeboom op zijn gemak zoekt naar eten is het een koud kunstje om door het voordeur raampje een filmpje te maken. Speciaal voor deze gelegenheid zette hij ook nog heel even zijn kuif op. 

​Een paar jaar geleden heb ik ook over de “hop” een artikel geschreven. Het is misschien wel leuk om dit artikel er nog eens even bij te halen. Het is ook zo’n prachtige vogel met zijn typische zang en geweldig verenpak. 

​Het is weer de tijd van het jaar dat je het typische geluid over de weilanden hoort galmen. Soms drie keer of soms vier keer achter elkaar. Hoep, hoep, hoep. Het is echt iets dat bij het voorjaar hoort. De hop laat zijn geluid weer horen. 

​Het heeft voor ons best wel even geduurd voor we wisten wat voor een vogel het was. Maar zodra je kennis hebt gemaakt met deze “vreemde” vogel blijft hij voorgoed in je geheugen zitten. Zijn roodbruine kleur van het verenpak, zijn vleugels en zijn staart met brede zwart-witte strepen, zijn lange dunne snavel. Maar wat natuurlijk het meest opvalt is zijn zwart-gepunte kuif. Soms plat naar achteren maar soms ook mooi recht omhoog. Het is een prachtige vogel maar ondanks zijn schone uiterlijk is het een behoorlijke stinkerd. Deze stank verspreiden ze zelf maar ook de ophoping van mestafval in het nest zorgt voor stank. Dit is daarmee wel hun afweersysteem.

​Wanneer wij hem zien is hij meestal aan het zoeken naar eten. Dat doet hij in de grasvelden. Hij is dan op zoek naar wormen, slakken, spinnen en andere insecten. Ook een hagedis komt wel eens voor op het menu van de hop. Het is dan echt een bijzondere vogel om hem bezig te zien zijn dagelijkse kostje bij elkaar te zoeken. 

​In Nederland komt deze vogel haast niet meer voor maar hier in de rustige gebieden van Frankrijk word hij vaak waargenomen. Zijn roepgeluid is niet heel hard maar het geluid draagt wel heel ver over de weilanden. Zijn naam, die hij kreeg vanwege zijn geluid dat hij voorbrengt, is niet alleen in het Nederlands overgenomen. Vanwege zijn hoep, hoep, hoep heet hij dus “Hop” en in het Frans noemen ze deze vogel een “Huppe” [huub]

​Het prachtige verenkleed van de hop is goed te zien wanneer hij voorbij vliegt. Je zult dan ook altijd opkijken. Het lijkt dan wel een wirwar van bewegingen van allerlei kleuren en zwart-wit. Dat hij in het voorjaar zo actief is heeft direct te maken met het nestelen van de hop. Hij heeft het druk om zijn gezin te voeden en groot te brengen. Verder in het jaar houd hij zich meer op de vlakte en zal je hem niet vaak meer tegenkomen.

​Op Youtube is er een prachtig filmpje van de hop. Dit kan natuurlijk niet overgeslagen worden bij dit verhaal. 

---

---

“Tour de France” komt langs.....

​Montlucon wordt in gereedheid gebracht.....

​Een paar maanden geleden konden we u al vertellen over de route van de “Tour de France”. Die gaat door het zuiden van de Creuse naar de top van de “Puy-de-Dôme” bij Clermont Ferrand. Daarna een tijdrit in de buurt van deze stad en dan is de start van de etappe die zal gaan eindigen in Moulins. Maar de etappe zal ook door Montlucon gaan en de route komt vlakbij camping “Au Bout du Monde”. Een uitgelezen mogelijkheid om even te gaan kijken.

​De route gaat door bekend gebied voor ons. Veel van deze steden bezoeken wij regelmatig vanwege de rommelmarkten die worden georganiseerd. Commentry, de stad van de zware metaal industrie, Neris-Les-Bains, de stad van de thermen waar je kan relaxen in de kuuroorden, Montlucon, de stad van de enorme Safran-fijne electronica fabriek. En daarna door naar Vaux, de stad van altijd de enorme rommelmartkt op de dag van de arbeid en door naar Cosne-d'Allier naar het verdere eindpunt Moulins, de hoofdstad van het departement Allier.

Ik laat u de kaart zien met de afbeeldingen van de website van de “Tour de France”. Hierop ziet u de route met de hoogte verschillen maar ook gewone landkaart met de route daarin vermeld. Ook de tabel met de verwachte tijden wanneer het peloton aanwezig hoopt te zijn in de verschillende steden en dorpen staat hier bij. Het is allemaal een hulpmiddel om ervoor te zorgen dat u op de juiste tijd op de juiste plek kunt zijn. 

​Wanneer u ook getuigen wilt zijn van de “Tour” die langs camping “Au Bout du Monde” komt is het nog steeds mogelijk om een plekje op de camping te reserveren. Met de tent of een caravan of camper komen genieten van  de “Tour de France”......hoe Frans wilt u het hebben. 

---

---

Even gekeken naar de afgelopen weken.....

De aardbeien zijn niet aan te eten.....

​De moestuin heeft een langzame start gehad dit jaar. Dit kwam doordat het lang koud is geweest in het voorjaar. Daarna werd het eindelijk goed warm, maar tegelijkertijd ook erg droog. We hebben dus ons systeem voor de watervoorziening goed moeten bouwen. Maar nu heeft het een week geleden eindelijk eens goed geregend. Inmiddels is het weer goed warm geworden maar door de laatste regen gaat de moestuin als een speer. 

​Deze keer willen we in het bijzonder even stilstaan bij de aardbeien. Die sprongen haast letterlijk de bakken uit. We hebben een aantal weken zoveel aardbeien moeten eten. Dit was natuurlijk geen straf voor ons. Er gingen werkelijk dagen voorbij dat de opbrengst aardbeien van één dag nog maar net in een groot vergiet paste. 

​Het was dus een kwestie van aardbeien blijven eten bij het ontbijt, in de avond en ook nog zoveel mogelijk tussendoor. Maar daar hebben wij echt geen moeilijkheden mee gehad. Heerlijk is dat. De verse aardbeien uit eigen tuin smaken altijd het beste. Het was iedere keer weer een genot om de oogst te plukken en met een volle bak nieuwe aardbeien naar huis te gaan. De laatste dagen is het een heel stuk rustiger met de aardbeienoogst maar toch blijven er nog steeds nieuwe komen, alleen wat langzamer. We zullen dus iets rustiger moeten eten. 

---

​De watervoorziening voor de moestuin.....

​Ook dit jaar moeten we de watervoorziening voor de moestuin goed op orde houden. Een poosje geleden hebben we een speciale aanhanger gemaakt voor achter de quad, om zo een tank dichter bij het meertje te brengen. Zo kunnen we water vanaf ons meertje naar de watervoorraad in de moestuin brengen. Dit gebeurt door water op te pompen vanuit het meertje, zo de tank in. Dan met de tank naar de moestuin rijden en daar de boel weer overpompen naar de tanks in de tuin. 

​Het is best een hele klus. En waar we dus ook achter zijn gekomen is de kracht van de quad. Die krijgt het niet voor elkaar om een hoeveelheid van 500 liter water zelfstandig naar boven te rijden. Hier komt nog een oplossing voor maar daar ga ik de volgende nieuwsbrief iets meer over vertellen. Dat is nog een verrassing.

​Ook het oppompen vanuit het meertje wordt steeds lastiger. Het waterniveau blijft maar dalen. Het niveau hebben we echt nog nooit zo laag gezien in al die tijd dat we hier op deze plek in Frankrijk rondlopen. En dat is inmiddels toch al zo'n 16 jaar. De voorspellingen zijn dan ook wel dat de droogte weer genadeloos gaat toeslaan deze zomer. We proberen ons dus ook op allerlei manieren voorbereid te zijn. Maar inmiddels heb ik al wel een lange stok moeten maken om het aanzuigstuk van de pomp ver in het midden van ons meertje te leggen om de tank op de aanhanger vol te kunnen zuigen. 

---

​Familie koolmees in de oude waterpomp.....

​Sinds vorig jaar hebben we de oude watertank die de boer vroeger gebruikte neer gezet bij de uitgang van ons afvalwater systeem. Deze oude tank laten we volpompen met ons eigen afvalwater dat vanuit de septictank en daarna door de filtertank vrijkomt. Dit zogenaamde “grijze water” gebruiken we dan om de moestuin te voorzien van water in tijden van droogte. 

​Maar dit jaar heeft deze watertank er een andere functie bijgekregen. Het is nu ook een kraamkamer. Een kraamkamer voor de familie Koolmees. In de oude verroeste waterpomp die naast de tank hangt hebben ze een mooi nestje gebouwd. En wanneer je dan van bovenaf in de pomp kijkt kan je de jonge vogels goed zien. Ze maken dan ook best wel een hoop herrie. 

​Het is natuurlijk een prachtig gezicht om af en toe in het nestje te kijken. Maar kleintjes worden groot en de jeugd vliegt uit. Zo ook de familie Koolmees. Inmiddels is het nestje weer verlaten en stil. Maar het uitvliegen van de kids was nog wel een hele toestand. Ik weet niet of alle kinderen het hebben gehaald want onze kat lag toch steeds op de loer. Gelukkig bleven de kleine mezen goed hoog in het hek zitten voordat ze een poging deden om weg te vliegen. Het waren spannende momenten. 

---

---

​Buurman's Beestenboel.....

​Frère is verhuisd naar “Au Bout du Monde”.....

​Normaal laten we alle nieuw geboren beesten zien die bij Pascal (onze buurman) zijn geboren op zijn eigen “Beestenboel”. Maar deze keer houden we het bij de verhuizing van onze eigen nieuwe kat “Frère” vanaf de “Beestenboel” van Pascal naar ons eigen plekje “Au Bout du Monde”. In eerste instantie moest Frère nog gechipt worden. Dit heeft de dierenarts vakkundig gedaan. Sinds dat moment is Frère bij ons. De schuur is het domein van de katten en daar zal hij natuurlijk eerst aan moeten wennen. We hebben een mooie bench voor hem neergezet zodat hij zich heer en meester kan gaan voelen over de schuur.

​Het is allemaal wel even wennen voor de kleine Frère, zonder moeder en zonder zusje. Maar het kleine katje doet het goed. Hij klimt als een aapje door de kooi en we laten hem regelmatig uit. Dat doen we nog even aan een tuigje zodat hij er niet vandoor kan gaan en verdwaalt. Over een poosje zal hij zich volledig de baas kunnen voelen over ons stukje Frankrijk. Tot die tijd laten we hem nog even rustig wennen. Ook zal de nieuwe kat moeten wennen om het terrein te moeten delen met Chef de hond maar dat lukt al wel aardig. 

---

---