Kerst op "Au Bout du Monde".....Het was een echte witte kerst.....We hebben er al wel een klein beetje rekening mee gehouden. De weersvoorspellingen geven sneeuw op voor de eerste kerstdag. Maar hier in Frankrijk is het dan altijd nog even afwachten vanaf welke hoogte de sneeuwval gaat beginnen. Wij zitten hier op 525 meter hoogte en de voorspelling bleef een beetje hangen tussen de 600 en de 700 meter. Dus wanneer dat zo zou zijn, zouden we toch weer gewoon regen krijgen. Maar het liep toch anders.
Ik kom uit mijn bed en de wereld is veranderd in een witte sprookjeswereld. Het ziet er dan zo anders en geweldig uit. Eigenlijk wil ik dan meteen met Chef gaan wandelen maar het is nog wel akelig donker dus we wachten nog even. Ik ga eerst nog maar even wat aan de nieuwsbrief werken want die moet toch ook weer klaar voor het weekend. En wanneer het wat lichter is geworden trekken we de laarzen en een dikke jas aan, doen we een muts op en ik heb uiteraard de telefoon in de aanslag om de foto’s te gaan maken. Het is wel ijzig koud buiten maar dat bederft de vreugde niet om lekker te genieten van de sneeuw. Wanneer er dan sneeuw ligt lijkt het allemaal nog stiller te worden dan dat het altijd al is.
De temperatuur gaat al wel weer omhoog dus als ik nog wat foto’s wil maken moet het wel vanochtend gebeuren. En we hebben er wel goed gebruik van gemaakt. Het is ook zo sprookjesachtig om in deze witte wereld rond te lopen. Ik was wel blij dat ik mijn handschoenen met zonder vingertoppen nog in mijn jas had zitten want die heb ik nu echt wel nodig. En wat nog wel een beetje jammer is, is om er nu achter te komen dat mijn laarzen niet meer helemaal waterdicht zijn. Er zit inmiddels alweer een scheurtje in. Dus kom ik weer thuis met prachtige foto’s maar ook met een natte sok en een koude voet. Gelukkig is de kachel in huis is lekker warm.
Oud en nieuw.....Hoe gaat dat in Frankrijk.....De Kerst van dit jaar zit er alweer op. Ik hoop dat iedereen ervan genoten heeft. En dan kunnen we in dezelfde vaart meteen door naar het feest van Oud en Nieuw. Hoe gaat dat eigenlijk in zijn werk hier in Frankrijk  In Frankrijk gaat het wisselen van het oude en het nieuwe jaar niet echt veel anders dan in Nederland, maar toch zijn er veel verschillen. En om te beginnen is er dit jaar vanwege de Corona pandemie een avondklok. Er is dus niemand die zonder geldige reden naar buiten mag in de avond en de nacht. Er zal streng op gecontroleerd worden door de Franse politie. Nu is dat in Frankrijk ook niet zo’n probleem omdat de Nieuwjaars zoenen ook meestal binnen gegeven worden. Om middernacht de straat opgaan en alles en iedereen een Nieuwjaar wensen is hier in Frankrijk ook zeker niet de gewoonte. De jaarwisseling is in het grootste gedeelte van Frankrijk over het algemeen heel erg rustig.
In Frankrijk is er iedere dag van het jaar een heilige van de dag. Daar is een vaste kalender voor en voor 31 december is de beurt gevallen op Saint Sylvestre. En daarom wordt meestal het eindjaarsfeest “la Saint Sylvestre” genoemd. Maar ook de benaming “le Réveillon” (het ontwaken) of “le Nouvel An” (het nieuwe jaar) komen voorbij. “Le jour de l’An” (de dag van het jaar) is de nieuwjaarsdag.
Voor de Fransen is lang tafelen met familie en vrienden altijd al belangrijk en dat is het ook zeker op oudjaarsavond. Dit gaat dan wel gepaard met het openen van een fles Champagne als apératief en waarschijnlijk dan ook nog één om twaalf uur. Dit “répas de réveillon” (de maaltijd voor het ontwaken van het nieuwe jaar) duurt dan ook de hele avond. En daar hebben de Fransen ook helemaal geen probleem mee. Het is ook niet nodig om ruzie te maken waarnaar gekeken wordt op de TV want erg veel bijzonders is er niet. De bekende overweldigende aftel-shows of de oudejaarsconferences zoals in Nederland zijn er niet echt op de Franse TV.  De overgang naar het nieuwe jaar gebeurt meestal ook heel rustig. Geen vuurwerk, geen mensen die midden in de nacht de straat opgaan om nieuwjaarswensen te brengen aan iedereen. Ik kan me nog goed herinneren dat wij op de bank zaten en keken naar een muziekshow op de Franse TV. Er kwamen in een vlot tempo heel veel bekende Franse artiesten voorbij die hun hit van het afgelopen jaar lieten horen. Wij vonden dat wel leuk omdat we inmiddels wel de nummers kenden en ook wel de namen van de artiesten, maar wij luisteren altijd naar de radio en hadden nog steeds weinig gezichten bij de artiesten die we al een beetje kenden. Het was dus wel een leuke ontdekkingstocht door de bekende Franse muziek. En toen we weer eens op de klok keken was het al lang 12 uur geweest en niemand had iets laten weten dat het al Nieuwjaar was. Zo rustig gaat het voorbij.
Sowieso is het voor particulieren verboden om vuurwerk te kopen en af te steken dus daar heb je in Frankrijk al geen last van. Er zijn ook maar weinig professionele vuurwerkshows die gegeven worden. De uitzondering is dan Parijs waar een grote lichtshow wordt gegeven rondom de Arc de Triomphe. Dus het oudjaarsfeest wordt echt binnen de familie en vrienden kring gevierd.
De nieuwjaarswensen mogen nog wel de hele maand januari gegeven worden. Het “Bonne année, bonne santé” (gelukkig en gezond nieuwjaar) klinkt dus nog wel lang na in Frankrijk. En dan is het wachten op de uitnodiging van de burgemeester voor de nieuwjaarstoespraak. Iedereen uit de gemeente wordt dan uitgenodigd voor de beste wensen “Les meilleurs vœux” van de burgemeester. Iedereen komt dan bij elkaar en onder het genot van een hapje en een drankje en heel veel verschillende toespraken gaat het nieuwe jaar van start. Ik denk alleen niet dat deze samenkomst doorgaat dit jaar.
Keek op de week.....Nieuwe (oude) servieskast.....We lopen al behoorlijk lang met het idee dat er een grotere servieskast moet komen. We hebben veel servies nodig, voor als er veel gasten blijven eten, en de kast is gewoon te klein. Maar hoe gaan we die maken, waarvan gaan we die maken, en hoe moet hij eruit komen te zien? Allemaal vragen waar we al wel een poosje mee lopen en de ideeën komen en gaan. Maar zoals altijd komen er ook weer overal oplossingen voor. En soms komt dat toch uit een hele onverwachtse hoek
Naast ons staat er een huisje dat al zo’n 7 jaar niet bewoond wordt en te koop staat. Maar inmiddels is het huisje verkocht en hebben we een nieuwe buurman die het avontuur aandurft om naast ons te komen wonen, tenminste naast ons, dat moet je wel met een korreltje zout nemen. Er gaat daar natuurlijk wat verbouwd worden en als eerste wil Carl (de nieuwe buurman) de inbouwkasten uit de keuken halen om wat meer ruimte te creëren. Wij vinden dit geweldig mooie kasten en dit worden dus de nieuwe fronten voor onze nieuwe servieskasten. Aan de hand van de maten van deze fronten gaan we een plan maken hoe we dit gaan toepassen in ons eigen huis.
Eerst maar eens de fronten voorzichtig gaan weghalen bij de buurman. Daarna gaan we er mee verder in de werkplaats. Het donkere rood vinden we ook niet al te tof dus daar willen we echt wel iets aan gaan doen. Annette zorgt er voor dat de rode kleur van alle lijsten en deurtjes gekrabd wordt. Het is natuurlijk wel een klus waar je veel geduld voor moet opbrengen. Maar uiteindelijk vinden we het er echt helemaal tof uitzien wanneer de vanille-kleur eronder vandaan komt.
De originele kasten stonden in de hoeken van de keuken en er moeten dus nieuwe rompen voor de fronten gemaakt worden. Maar ook de deuren moeten nog wel wat aangepast worden. De kastfronten zijn te hoog voor in onze kamer. De onderdeuren moeten dus ingekort worden. De bovendeuren krijgen ook een facelift. Het afschuwelijke figuurglas gaat eruit en we doen er kippengaas in. Dit ziet er dan allemaal een beetje luchtiger uit.
We kunnen al wel wat foto’s laten zien van het resultaat tot dusver. Het is natuurlijk nog niet klaar. Om te beginnen komen er twee van deze kasten naast elkaar te staan en tussen de twee kasten komen wat losse planken. Vanaf de dag voor Kerst hebben we één kast kunnen neerzetten. Er moeten nog planken inkomen en dan moeten we snel verder met de andere kast. We laten weer wat van ons horen als de kast in zijn geheel klaar is.
7 Reacties
De kalender van 2021.....De nieuwe "Au Bout du Monde" kalender.....Om duidelijk te maken dat we met een nieuw jaar gaan beginnen en we daarmee willen zeggen dat we weer volop nieuwe kansen gaan krijgen en dat het volgende jaar alleen maar beter kan worden hebben we deze kerstverrassing bedacht……..
Na vele jaren van afwezigheid is hier dan de splinternieuwe kalender van Camping “Au Bout du Monde”. Het is een kerstcadeautje voor alle lezers van de nieuwsbrief. We hebben een selectie gemaakt van de mooiste foto’s van Instagram van het afgelopen jaar. De foto’s gaan natuurlijk ook met het seizoen mee zodat je ook de seizoenen kan meebeleven terwijl je niet op camping “Au Bout du Monde” bent.  Je kunt de kalender downloaden vanaf de website via de knop hieronder. Hij is er in verschillende formaten. Je kunt hem downloaden als PDF-bestand. Bij het afdrukken moet je dan de instellingen voor het printen in de gaten houden en het formaat aanpassen aan het papier. Ook zijn alle 12 afbeeldingen apart te downloaden als een JPG-bestand. Deze zijn dan op uw eigen manier te gebruiken. Misschien als achtergrond op de computer. Of als een collage. Dat is helemaal aan u.
Ook is de kalender als MP4-bestand te downloaden. De maanden komen dan even snel voorbij. Het jaar is dan binnen een minuut voorbij. Dat is misschien een optie wanneer het weer een vervelend jaar gaat worden. Dan is het lekker snel voorbij.
De kalender en zijn verhaal.....Het verhaal achter de foto’s.....Hoe is de kalender tot stand gekomen? Hoe en wanneer zijn de foto’s genomen? We leggen het graag uit bij alle foto’s van iedere maand. Januari De foto van Januari heeft een aardige geschiedenis. Wanneer ik in de ochtend aan het lopen ben probeer je steeds iets te bedenken om mooie foto’s te kunnen maken. En dat is in de winter toch wel wat lastiger dan in de andere seizoenen. Maar mijn gedachte was, toen ik weer voor de zoveelste dag door de plassen liep te stampen, om een foto te maken met de weerspiegeling van het water in de plassen. Ik loop ook ieder dag langs dit weiland van boer Boudeau en hier staan de hele winter lang de volwassen koeien in de wei en de boer moet dus iedere dag hier naar toe om “vers” hooi te brengen. Dat gaat natuurlijk met de tractor. En dan juist het profiel van de tractor banden maken deze heftige afdrukken in de modder. Het leek mij dan juist mooi om in die plassen de weerspiegeling van het water te fotograferen. Maar dan moet je op je knieën, dichtbij de grond en in de blubber. De eerste foto’s zijn dus ook mislukt omdat ik niet diep genoeg bij de grond kwam. Maar toen, op een ochtend, was alles bevroren. Dit maakte alles ineens anders. Ik durfde nu zelfs op mijn buik te gaan liggen en deze foto te maken. Nu alleen geen weerspiegeling maar mooie bevroren figuren in het ijs van de plassen. Dat is veel mooier. Februari De foto van Februari is eigenlijk een vervolg op die van Januari. Ik was nog steeds op zoek naar een foto met een mooie weerspiegeling in het water van de plassen die er natuurlijk nog steeds volop zijn in dit seizoen. Ik heb veel foto’s gemaakt en er ook weer veel weggegooid. Het wilde gewoon niet lukken. Maar dan opeens wanneer je het plan eigenlijk al uit je hoofd hebt gezet loop je hier langs. Het is op nog geen 5 meter vanaf het campingterrein. Het is de andere kant van het zandpad dat langs ons huis loopt. Daar bevindt zich een soort kom waar zich al het regenwater verzamelt dat vanaf de hoger gelegen weilanden naar beneden zakt en zich hier verzamelt. Er is hier dus eigenlijk in het winterseizoen een permanent zwembad. Dit water loopt dan uiteindelijk door een pijp naar de andere kant van het zandpad en gaat door onze gegraven sloot naar de lagere weilanden en het water verdwijnt dan verderop in het begin van de rivier “Petit Creuse” die later weer zal samenkomen bij de rivier de “Creuse”. Maar eigenlijk loop ik dus iedere dag hierlangs en dan opeens zie je dit. De lage wolken maken de sfeer natuurlijk wel lekker mysterieus en de boom is daardoor natuurlijk een beetje wazig. Zelfs de weerspiegeling is wazig omdat er een beetje wind stond en het wateroppervlak dus niet helemaal glad was. Maart Het uitzicht dat wij hebben vanaf de camping is natuurlijk al wel veel vaker op de foto gezet. Ik heb hier al alle mogelijke foto’s gemaakt die maar denkbaar zijn maar het blijft nog steeds een onderwerp om mooie foto’s te blijven maken. En dan in het hele vroege voorjaar zijn de bomen nog helemaal kaal en staan dus voor het uitzicht niet in de weg. Deze foto is gemaakt op een hele koude ochtend en wat ik dan mooi vind is de nevel die dan in het dal hangt tussen onze heuvel en de heuvels in de verte. Wij bevinden ons op 525 meter hoogte maar de heuvel in de verte op de foto is nog 100 meter hoger. Dit is de “Toulx-Sainte-Croix”. Op de top is daar een dorpje met dezelfde naam met een prachtig kerkje maar ook met een mooie uitkijktoren. Door het beetje mist op de foto is die toren niet goed te zien maar wanneer het helder is willen we daar nog wel eens naar toe gaan om de toren te beklimmen. Wat we daar bovenop dan kunnen doen is terugkijken naar onze eigen heuvel en tegenwoordig is het zelfs mogelijk om de pipowagens te zien vanaf die uitkijktoren. Je hebt daar dan wel een goede verrekijker voor nodig want het is natuurlijk wel een eindje bij elkaar vandaan. Om precies te zijn 14,5 kilometer, hemelsbreed gemeten. April In het voorjaar maken we altijd veel foto’s van onze grote kastanjeboom die vlak voor het huis staat. Eigenlijk hangen de onderste takken te laag maar we vinden het zo mooi wanneer je de groei van de nieuwe scheuten in dit seizoen goed mee kan maken. Het is dan echt een heel bijzonder gezicht en het van zo dichtbij meemaken is heel bijzonder. En daarbij is de kastanjeboom ook een bijzondere boom voor ons. Toen we dit huis in 2006 wilden kopen was er nog geen sprake van een groot landgoed en moesten we het doen met het huis (ruïne) en de oude schuur daarachter. De oprit moest dus gedeeld gaan worden met een eventuele nieuwe eigenaar van de schuur die nu onze werkplaats is. Deze kastanjeboom staat dus op de scheiding van de opritten en we zijn toen bij de kadastrale opdeling van de percelen net zo lang aan het zeuren geweest dat deze oude kastanjeboom op ons gedeelte van de oprit zou staan en dus niet door een toekomstige buurman omgezaagd zou kunnen worden. Het is toen allemaal voor elkaar gekomen en pas later kwam het helemaal goed toen we eigenlijk zelf de eigenaar van de naastgelegen schuur werden en dus eigenlijk onze eigen buurman werden. We zijn en blijven erg trots op onze kastanje. Mei De foto van de maand Mei heeft de gemeentebron als onderwerp. Vlak naast ons weiland waar de pipowagens op staan ligt een bron. Twee jaar geleden is er om de bron heen flink gemaaid en we kunnen nu dus ook echt naar het water lopen. Ook is er een mooie plek gecreëerd om eens even lekker op je gemak te zitten en te genieten van het uitzicht. Deze bron werd vroeger door het hele dorp gebruikt en is daarom dus ook eigendom van de gemeente. Vroeger was het zo dat iedereen uit het dorp met zijn vee langs deze bron kon lopen en zijn vee kon laten drinken. Tegenwoordig rijden de tractoren heen en weer met water naar de weilanden maar vroeger moest het vee dus zelf naar het water lopen. Er gebeurt dus niet zo veel meer bij de bron. Voor Chef (onze hond) is het altijd een grote trekpleister omdat er heel veel te ruiken valt. En zeker in deze maand is de bron helemaal vol met kikkers die zich heel goed laten horen, op zoek naar dames kikkers denk ik. Daarnaast zijn er ook bevers, maar ook gewoon eenden en veel andere dieren die eventjes komen drinken. Chef raakt hier dus niet uitgesnuffeld en zelfs de onderwater-geuren zijn blijkbaar interessant. Juni Het zandpad dat langs ons huis loopt wordt alleen gebruikt door de boer die vlakbij ons woont. Hij rijdt met zijn tractor soms heen en weer om zijn koeien te verzorgen die verderop in het weiland staan. Dit pad is het verlengde van de asfaltweg die stopt bij ons huis. Dit is natuurlijk een uitgesproken mooie plek om in de ochtend en de avond even met Chef de hond te gaan lopen. En dan in het voorjaar of de vroege zomer zijn de bermen helemaal vol gegroeid met fluitenkruid. En wanneer dit dan ook volop in de bloei staat loop je eigenlijk langs een muur van bloemen. Er zit dan zoveel leven in en het gebeurt ook allemaal op ooghoogte. Het gonst dan aan alle kanten en je kan alles zien zonder dat je op je knieën hoeft te gaan. Je hebt dan echt het idee dat je helemaal opgenomen word de natuur en dat je er ook helemaal bij hoort. Juli De bloemenzee in de maand juli. Ook dit is weer een apart verhaal geworden. We hebben ooit de muurtjes gemaakt omdat er zoveel stenen uit de werkplaats kwamen toen we daar de vloer gingen maken. We wisten niet goed wat we met al die stenen moesten doen. Uiteindelijk hadden we bedacht om ze te gebruiken om wat verschillende plateaus te creëren op het terrein. We hebben nogal te maken met wat hoogte verschillen en zo is het dan netjes vlak gemaakt. Deze plateaus waren in eerste instantie kaal. Maar een oud-collega had samen met zijn vrouw het idee om hier bloemenzaad in te strooien en een beetje om te harken. Maar dat jaar gebeurde er eigenlijk helemaal niets met de bloemen, wat we natuurlijk erg jammer vonden. Maar……de jaren erop hebben we nu vanaf ieder voorjaar een enorme bloemenzee op de plateaus. We hebben dus even wat geduld moeten hebben maar het lijkt wel of de bloemen nu nooit meer weg willen. Augustus De bloemenzee voor de deur van de werkplaats. In Frankrijk worden de klaprozen “coquelicots” (uitgesproken als: kokkelikoo) genoemd. Het lijkt wel een beetje op het kukelen van de haan hier in Frankrijk. Die zegt hier namelijk “cocorico!!!”. Het lijkt ook wel of de klaprozen het uit willen schreeuwen met prachtig fel gekleurde rode bloemen op bijna onzichtbare dunne groene steeltjes. Alles bij elkaar is het een prachtig zomers gezicht bij de “cour” van de werkplaats. September Het ondergaan van de zon is altijd een prachtig moment. Maar in de zomer verplaatst zich dat naar een plek achter de oude schuur. Je kan het dan niet helemaal goed zien op de “cour” tussen de schuur en de werkplaats in. Het uitzicht tijdens de zonsondergang is dan wel goed te zien vanaf het campingterrein. Maar wanneer de herfst weer gaat beginnen gaat ook de zon weer onder tussen de oude schuur en de werkplaats. Het is dan een spectaculaire gezicht en in sommige opzichten “oogverblindend”. Wanneer je kunt genieten van al deze dagelijkse natuurlijke dingen is het toch een feest om hier te zijn. Oktober En wanneer de herfst dan goed op gang is gekomen zijn er overal paddenstoelen te vinden. Dat maakt de wandelingen met Chef de hond natuurlijk erg leuk. Waar je ook bent…..overal groeien de paddenstoelen. Ze groeien bijvoorbeeld in het weiland waar de koeien lopen of hebben gelopen, en dan het liefst op de koeienpoep. Ze groeien ook in het bos en langs de tractorpaden. De grootste paddenstoelen vallen natuurlijk erg op en er zijn er die zelfs een afmeting halen tot 40 centimeter in het rond. Dat is natuurlijk mooi om te zien maar waar ik altijd naar op zoek ben zijn de kleine en moeilijk te vinden paddenstoelen. Ik vind het dan het mooist om op je knieën of je buik de meest verrassende foto’s te maken van de allerkleinsten. November In de zomer gaan we vaak met de campinggasten wandelen. Sommigen hebben hun hond meegenomen op vakantie en dan gaan we met z’n allen de honden uitlaten. We proberen dan natuurlijk een mooi wandelpad te nemen waar je wat verschillende dingen vanuit de omgeving kan zien. Ik ben dus vaak op zoek naar nieuwe paden en mogelijkheden om een mooie wandeling te kunnen te maken met de gasten. Toen ik in de winter weer aan het zoeken was naar een nieuw wandelpad kon ik deze foto maken. Het was koud en er zat vorst aan te komen in de nacht. De zonsondergang gaf het al aan met de paarse kleur die een heldere en koude nacht aankondigde. Ineens loop je dan onderaan een weiland met de koeien op de horizon. Het leek wel of ze het zo in scene hadden gezet en speciaal voor mij zo op de hoogte van het weiland waren gaan staan. Ik heb ze toen natuurlijk niet teleurgesteld en er snel wat mooie foto’s van gemaakt. December In december hebben we het altijd over de donker dagen voor Kerst. De dagen zijn natuurlijk ook maar erg kort en het weer is ook nog niet altijd lekker winters. Maar wanneer het dan geregend heeft en de zon komt de volgende ochtend weer op met de laaghangende wolken erbij is het echt een sprookjesachtige wonderwereld. De donkere dagen voor Kerst zijn dan misschien kort maar er zijn voldoende momenten om prachtige foto’s te maken die de donkere dagen voor Kerst helemaal doen verbleken. De natuur gaat in de pauze-stand. Op naar het volgende jaar met een nieuw begin. De Franse drie-kleur.....Waar komt het vandaan.....
De Franse vlag is in Frankrijk ook wel bekend als “Le Tricolore”. Deze vlag met de drie verticale strepen blauw, wit en rood, staan voor de vrijheid die ontstond na de revolutie aan het einde van de 18e eeuw. In de grondwet van 1946 en 1958 is deze vlag met zijn kleurcombinatie uitgeroepen tot “het” nationale embleem van de Franse Republiek.
Voordat deze “blauw-wit-rood” vlag de huidige nationale vlag werd had Frankrijk een aantal vlaggen die het land moesten vertegenwoordigen. Aan het begin van de Middeleeuwen was er het koninklijke wapen. Dit was een blauw schild met de drie “Fleur-de-lis”. Dit zijn dan natuurlijk de welbekende Franse lelies. Dit allereerste embleem is ook nog steeds wel een beetje “het” embleem als je iets met een Frans tintje wilt laten zien. Later in de middeleeuwen werd de vlag van Saint-Denis (de Oriflamme) met rood en twee, drie of vijf punten gebruikt, en in hetzelfde tijdperk werden de kleuren in de Oriflamme beschouwd als het regeringshuis van Frankrijk.
Tijdens de Honderdjarige Oorlog veranderde dit echter en Frankrijk werd vertegenwoordigd door een wit kruis op een blauw veld. De blauwe kleur paste uiteindelijk bij de gemeenschappelijke kleur van de verschillende Franse legers, terwijl het witte kruis de standaard werd voor de Franse regimenten als onderdeel van hun kleuren in de kantons. Het witte kruis op een blauw veldontwerp, zoals weergegeven in de oorspronkelijke vlag van Frankrijk, is nog steeds te zien in sommige vlaggen die dit ontwerp hebben aangenomen volgens de Franse regel in deze gebieden, zoals die van Quebec en Martinique.
Het gebruik van wit op de Franse vlag wordt toegeschreven aan de vlag van Jeanne d’Arc die tijdens de Honderdjarige Oorlog werd gebruikt. Later tijdens het herstel van de samenwerking met de Bourbons in Frankrijk, tussen 1814-1830, was de vlag van Frankrijk een effen witte vlag of een witte vlag (die zuiverheid en koninklijk gezag vertegenwoordigde) met het wapen van de Bourbons. In de periode tot aan de Franse revolutie werd de witte Bourbon-vlag algemeen gebruikt maar deze vlag had dan gouden fleur-de-lis (Franse lelies) samen met het wapen van Bourbon op een wit veld.
Het uiteindelijke driekleuren schema van de Franse vlag kwam tijdens de Franse revolutie. Hier werd een verscheidenheid aan kokarde (ronde roze-achtige insignes op de hoed) door de revolutionairen als embleem gebruikt. Rood en blauw werden beschouwd als de traditionele kleuren van Parijs en werden ook gebruikt in het wapen van de stad. De Parijse milities droegen blauwe en rode kokarde. Tijdens de bestorming van de Bastille op 14 juli werden kokardes met verschillende kleurenschema’s gebruikt en later werden de blauwe en rode kokardes op 17 juli aan koning Louis XVI aangeboden. Daarna voerde markies de Lafayette campagne voor de opname van een witte band om het ontwerp te nationaliseren. Op 27 juli werden de milities opgevolgd door de nationale garde en de staatspolitie, en zij adopteerden de driekleurige kokarde als onderdeel van hun uniform.
In een later stadium werden de drie kleuren samengevoegd tot de uiteindelijke Franse “Tricolore”. Er is nog wel een verdeeldheid over de uitleg van de drie kleuren. De kleur blauw voor de “bourgoise” (burgerij), wit voor de geestelijkheid en rood voor de adel. Maar na de revolutie werd de uitleg toch iets anders. Blauw voor “vrijheid”, wit voor “gelijkheid” en rood voor “broederschap”. Liberté, Égalité, Fraternité.
De plaat en zijn verhaal.....Joe Dassin "Salut des amoureux".....
De melodie is bij iedereen bekend maar waarschijnlijk niet als Frans chanson. Deze wil ik toch als “Franse” chanson de revue laten passeren omdat dit nummer toch aan de wieg stond van de Nederlands versie die wereldberoemd in Nederland is geworden.
Joe Dassin werd in Amerika geboren als zoon van een beroemde Joodse filmregisseur. Vanwege de communistische achtergrond van zijn vader werd het gezin verplicht gesteld om Amerika te verlaten en zo kwam het gezin Dassin in Europa. Joe bleek heel erg muzikaal te zijn en bespeelde meerdere instrumenten. Tijdens zijn studie (waarvoor hij weer terugging naar Amerika) zong hij al in diverse cafe’s om wat bij te verdienen voor de kosten van zijn studie. Na zijn afstuderen kwam hij weer terug in Frankrijk.
Het was de bedoeling om bij zijn vader te gaan werken als technicus maar het acteren vond Joe veel leuker en al snel kreeg hij wat rollen in verschillende films. De eerste vrouw van Joe had een vriendin die bij de Franse afdeling van CBS werkte en zij vroeg of het mogelijk was om een liedje van Joe op een plaat te zetten om cadeau te geven op Joe’s verjaardag. Dit werd geregeld maar CBS bood Joe Dassin meteen een platen contract aan.
Joe zal in zijn leven niet echt veel geluk met de liefde hebben en daarom is het nummer “Salut les amoureux” wel een soort rode draad in zijn korte leven. De melodie van dit nummer was oorspronkelijk van Amerikaanse origine. Gezongen door John Goodman ging het nummer “City of New Orleans” over de gloriedagen van de iconische trein van Chicago naar New Orleans. Joe Dassin heeft deze muziek naar Europa gehaald en er een eigen tekst op geschreven. Deze tekst werd totaal anders maar voor Joe werd het een grote hit.
Een jaar later hoorde Gerard Cox dit nummer in een nachtclub en ook hij was betoverd door de melodie. Er kwam een Nederlandse tekst bij, geschreven door Gerard, met een nieuw intro van Rogier van Otterloo. Dit werd in Nederland de grote hit “t is weer voorbij die mooie zomer”. Joe Dassin zelf werd overigens maar 41 jaar.
Les matins se suivent et se ressemblent
Ochtend na ochtend. Het lijkt allemaal op elkaar Quand l'amour fait place au quotidien Wanner de liefde plaats maakt voor het dagelijkse leven On n'était pas fait pour vivre ensemble We zijn niet gemaakt om samen te leven Ça n'suffit pas de toujours s'aimer bien Het is niet genoeg om elkaar alleen maar lief te hebben C'est drôle, hier, on s'ennuyait Het is grappig, gisteren verveelden we ons zelfs Et c'est à peine si l'on trouvait Het kostte ons zelfs moeite om woorden te vinden Des mots pour se parler du mauvais temps Om over het slechte weer te praten Et maintenant qu'il faut partir En nu ……..moeten we gaan On a cent mille choses à dire We hebben honderdduizend dingen te zeggen Qui tiennent trop à cœur pour si peu de temps Die ons aan het hart gaan maar de tijd is te kort On s'est aimé comme on se quitte We hielden van elkaar toen we uit elkaar gingen Tout simplement sans penser à demain En zomaar niet aan morgen te denken A demain qui vient toujours un peu trop vite Want morgen, dat komt altijd een veel te snel Aux adieux qui quelque fois se passent un peu trop bien Een afscheid dat soms te gemakkelijk voorbij gaat On fait c'qu'il faut, on tient nos rôles We doen wat we moeten, we blijven gewoon in onze rol On se regarde, on rit, on crâne un peu We kijken elkaar aan, we lachen, we voelen ons klein worden On a toujours oublié quelque chose Er is altijd wel iets dat we zijn vergeten C'est pas facile de se dire adieu Het is niet gemakkelijk om afscheid te nemen Et l'on sait trop bien que tôt ou tard En dat weten we sowieso maar al te goed Demain peut-être ou même ce soir Morgen misschien of zelfs vanavond al On va se dire que tout n'est pas perdu Zullen we tegen onszelf zeggen dat niet alles verloren is De ce roman inachevé, on va se faire un conte de fées Van deze onafgemaakte roman gaan we een sprookje maken Mais on a passé l'âge, on n'y croirait plus Maar we zijn te oud voor sprookjes, we zouden het niet meer geloven On s'est aimé comme on se quitte We hielden van elkaar toen we elkaar verlieten Tout simplement sans penser à demain En zomaar niet aan morgen te denken A demain qui vient toujours un peu trop vite Want morgen, dat komt altijd een veel te snel Aux adieux qui quelque fois se passent un peu trop bien Een afscheid dat soms te gemakkelijk voorbij gaat Roméo, Juliette et tous les autres Romeo, Juliet en alle anderen Au fond de vos bouquins dormez en paix Die onderop de stapel boeken rustig liggen te slapen Une simple histoire comme la nôtre Een eenvoudig verhaal als het onze Est de celles qu'on écrira jamais Is er één die nooit opgeschreven zal worden Allons petite il faut partir Kom op, schatje, we moeten gaan Laisser ici nos souvenirs We laten onze herinneringen hier achter On va descendre ensemble si tu veux We zakken samen af wanneer je dat wilt Et quand elle va nous voir passer En wanneer ze ons zullen zien passeren La patronne du café Zal de baas van het café Va encore nous dire "Salut les amoureux" Ons nog eens zeggen "Tot ziens geliefden" On s'est aimé comme on se quitte We hielden van elkaar toen we elkaar verlieten Tout simplement sans penser à demain En zomaar niet aan morgen te denken A demain qui vient toujours un peu trop vite Want morgen, dat komt altijd een veel te snel Aux adieux qui quelque fois se passent un peu trop bien Een afscheid dat soms te gemakkelijk voorbij gaat De echte Franse Canelé.....De geschiedenis en hoe maak je ze.....
De geschiedenis van de canelé is niet helemaal goed terug te vinden maar men denkt dat de herkomst van dit specifieke cakeje te vinden is in het recept van een ouderwets brood dat gemaakt werd van bloem en eigeel en dat men in Limoges een “canole” noemde. Het werd in Bordeaux verkocht als een “canaule, canaulé of canaulet”. De bakkers van de “canaules” hebben zich in 1663 verenigd in een gilde. Hierdoor mochten alleen deze bakkers de “canaules” maken. Maar dit gilde was niet aangesloten bij het officiele bakkersgilde en daarom was het ze verboden om bijvoorbeeld suiker en melk te gebruiken want dat was het monopoly van de “echte” banketbakkers.
Het gilde van de “canauliers” hebben dit monopoly-recht aangevochten en werden toen in 1755 in het gelijk gesteld en vanaf die tijd werd er in een wet (1767) bepaald wat de eisen waren om een “canaulier” te worden en hoeveel winkels er per stad mochten zijn. In Bordeaux bijvoorbeeld waren er maar liefst 39 canaulier-winkels.
Tijdens de Franse Revolutie werden alle gildes opgeheven, maar daarmee verdween het gilde niet meteen. Pas in de 19e eeuw verdween het beroep op de lijst van ambachten in Bordeaux. In de vroege 20e eeuw verscheen het gebak opnieuw, al is onduidelijk wanneer dat precies gebeurde. Een onbekende banketbakker diepte een oud recept van de canauliers op en voegde rum en vanille toe. Het is best denkbaar dat het gebakje toen ook haar huidige vorm heeft gekregen, vanwege de associatie met het woord canaule (of het huidige canelé) met het Franse woord cannelure, dat 'groef' of 'inkeping' betekent.
Het is onduidelijk wanneer de huidige variant van de naam opkwam. Wel is bekend dat het woord cannelé in 1985 werd veranderd naar de spelling met één 'n'. Toen werd de “confrérie du canelé de Bordeaux” opgericht. Canelé is sindsdien een collectief merk. In de daaropvolgende jaren werd het gebakje een groot commercieel succes, met honderden fabrikanten in de streek Aquitanië. Niet alleen in die streek, maar ook in Parijs is de canelé een populair gebak geworden. Inmiddels worden ze door heel Frankrijk heen verkocht. Zelfs in het assortiment van de de “MacDo” (Mac Donald’s) is de canelé tegenwoordig te vinden.
Hoe maak je het?
Verwarm de melk met het opengesneden vanillestokje tot het lauw is en laat de boter erin smelten. Haal de pan van het vuur en roer er de eierdooiers door, vervolgens de gezeefde bloem, suiker en de rum en laat het beslag 24 uur in de koelkast rusten. Gebruik speciale canelé-vormen of kies voor een muffin bakvorm. Vul de vormen voor tweederde met het beslag en bak ze in 1 uur op 200 graden. Bon appétit!! 
Keek op de week.....Kerst op komst in “Au Bout du Monde”.....
Het ziet er nog niet naar uit dat we een keer naar Nederland kunnen dus hebben we voor de gelegenheid de kerstspullen weer van zolder gehaald. We gaan het gewoon een beetje kersterig maken. Ook al zijn we hier maar met z’n tweeën, het is natuurlijk toch leuk om de lichtjes weer aan te doen.
Het is de laatste tijd ook zulk ongezellig koud, nat en winderig weer. Chef uitlaten is iedere keer een puzzeltje. Is het droog of regent het, kunnen we al gaan of blijven we nog even binnen. En we kunnen ook niet te lang wachten anders is het alweer donker en in het donker de hond uitlaten is ook geen feest. Het is hier natuurlijk echt pikkedonker. Dus de extra lichtjes van de kerstversieringen zijn een welkome aanvulling.
Daarbij hebben we een alternatieve kerstboom. De afgelopen zomer hebben we op één van de weinige rommelmarkten een oude boeren flessen droogrek gekocht. Dit gebruiken we nu als kerstboom. Wij vinden het heel leuk en je hebt geen last van uitvallende naalden en je hoeft dan ook weer niet een boom af te zagen die eigenlijk groot had willen groeien.
De limousine uit de Limousin.....Een koe met aanzien.....
De Limousine-koe is een rustiek Frans rundvee afkomstig uit de Limousin. Onze provincie richt zich hiermee voornamelijk op de productie van vlees. Het is een bruine koe, lichter van kleur onder de buik en rond de ogen en snuit, met lichtroze neus. Het staat bekend om zijn winterhardheid, haar kwaliteiten als een goede moeder en de smaakkwaliteit van haar vlees. Het is ook een ras dat veel wordt gebruikt bij kruisingen met lokale of melkrassen om de lichaamskwaliteit van hun kalveren te verbeteren
De limousine-koe behoort al heel lang tot de oorspronkelijke bewoners van de Limousin. Dit blijkt uit de fresco's in de nabijgelegen grotten van Lascaux . Hier zijn prehistorische grottekeningen gevonden die de aanwezigheid van deze Franse oeros al laten zien. De tekeningen worden ongeveer tussen de 17.000 en de 19.000 jaar oud geschat. Deze tekeningen geven dus het bewijs dat de Limousine-oeros al enorm lang aanwezig is in dit gebied.
Door de eeuwen heen hebben de dieren in deze regio zich aangepast aan de plaatselijke omstandigheden: zure granietbodems met weinig mineralen, een heuvelachtig landschap, hoge heuvels en bergen met in de winter vaak vorst en vrij veel sneeuw. Deze factoren hebben geleid tot de ontwikkeling van een sterk ras, en dan met name de botstructuur. Die mag voor een rund uitzonderlijk fijn en stevig genoemd worden. Door deze goede lichamelijke eigenschappen kunnen de runderen dus het hele jaar door in de wei blijven staan.
Door de eeuwen heen heeft men ook geprobeerd om het ras steeds beter te maken door allerlei fokprogramma’s. En al die inspanning wordt inmiddels beloond met het feit dat het ras eigenlijk wel gezien wordt als het oer-ras van de Franse boeren industrie. De Limousine-koe wordt inmiddels ook vaak gebruikt bij fokprogramma’s om de goede lichamelijke eigenschappen van dit ras door te zetten in plaatselijke rund-soorten. En daarbij komt de goede moeder-eigenschap van de koe ook heel goed van pas. Ze is zeer beschermend naar haar kroost toe.
Maar waar de Limousine-koe vooral om bekend is zien we bij de slagers. De kwaliteit van het vlees is enorm hoog en goed gewaardeerd en zeker in de hoofdstad van de Limousin, Limoges, is vanuit de geschiedenis een grote vleesmarkt ontstaan voor het bewerken en verhandelen van het vlees van de Limousine. Limoges werd echt het middelpunt van het slagersgilde. Hier is namelijk een straat (Rue de la Boucherie) te vinden waar de beste slagers met hun winkels vertegenwoordigd zijn. In de hoogtijdagen behoorden deze slagers zelfs tot de rijksten van de stad en in diezelfde straat werd door deze slagers een kapel neergezet. Dit ter bescherming van hun gilde. Deze “Chapelle Saint-Aurélien de Limoges” is erg klein maar rijk beschilderd en staat zo vol met gouden- en zilveren versieringen dat je er nog maar net in kan bewegen. Het geeft wel duidelijk weer hoe belangrijk de Limousine-koe is voor de regio. En een bezoek aan “Rue de la Boucherie” en de kapel is natuurlijk zeker de moeite waard wanneer je een bezoek aan Limoges brengt.
Geef een vakantie “cadeau”.....De “Au Bout du Monde” voucher…..
De komende Kerst is natuurlijk al veel besproken…..mogen we bij elkaar komen of wordt het een Kerst met alleen het gezin rondom de kerstboom. Hoeveel visite mag je uitnodigen…..twee, drie of toch nog wat meer. Het is in ieder geval wel duidelijk dat het een beperkte viering van het Kerstfeest van 2020 zal gaan worden.
Maar wat natuurlijk niet gaat veranderen……..we gaan elkaar wel gewoon kerstcadeaus geven. En waarom zou je iemand dan niet het allerbeste willen geven. Een verblijf op het landgoed “Au Bout du Monde” is natuurlijk geweldig. En daarbij is het dan ook een cadeau dat de hoop geeft op een vakantie die je wel op een gewone manier kan vieren.
“Au Bout du Monde” geeft nu de mogelijkheid om een voucher te kopen en die aan iemand cadeau te doen. Dat kan dan natuurlijk met Kerst. Jij bepaalt van tevoren hoelang het verblijf is en in welke accommodatie. Wanneer de voucher dan cadeau gedaan is kan de ontvanger met ons contacten en zelf bepalen wanneer deze vakantie in Frankrijk gaat plaatsvinden. Ook is er een mogelijkheid om een bedrag te geven om bij te dragen aan de vakantie van degene die van jou de voucher cadeau krijgt. Eigenlijk is het dus een “vakantie-cheque” voor een heerlijk verblijf op het landgoed met de mogelijkheid om zelf te bepalen wanneer dit gaat plaatsvinden.
Het Franse Déconfinement…..Wij wachten op 15 december…..
Het confinement hier in Frankrijk duurt gewoon nog voort. Inmiddels mogen we ons dan wel bewegen in een cirkel van 20 km om ons heen. En waar we zeker blij mee zijn is het feit dat de winkels allemaal weer gewoon open zijn. Eerst waren het alleen de essentiële winkels maar nu mogen ook de niet-essentiële winkels open. De mondkapjes die we nu al bijna meer dan een half jaar dragen zijn nog steeds het gezicht in de straat. We wennen er al aardig aan. Maar met z’n allen zitten we stiekem echt te wachten op 15 december.
De 15e dag van december is de dag dat waarschijnlijk het confinement wordt opgeheven. En dat is dan natuurlijk de tweede keer dat dit gebeurd. De Fransen hebben overal van die prachtige woorden voor. De opsluiting is de letterlijke vertaling van “confinement”. En wanneer er dan een opheffing is van de opsluiting noemen ze dat een “déconfinement”. Ik ben alleen benieuwd hoe dan de tweede opheffing van het confinement wordt genoemd. Ik doe een gokje……”Redéconfinement”. Wanneer er ergens een herhaling is wordt eigenlijk altijd het woordje “re” ervoor gezet. Wanneer je iemand voor de tweede keer tegenkomt op een dag zeg je ook “rebonjour” in plaats van “bonjour”. Ik ben benieuwd.
Maar met het opheffen van het confinement komt er wel weer een avondklok. Deze avondklok is dan niet geldig op de avond van 24 december, de vooravond van kerst. Traditioneel “de” avond om je familie te bezoeken. En ook de avond van 31 december is avondklok-vrij. En daarna is het de bedoeling dat we na 20 januari weer vrij mogen reizen en misschien kunnen we dan wel naar Nederland. Maar misschien verandert er nog weer wat voordat het de 15e is. Want voor deze opheffing van het confinement moeten de dagelijkse covid besmettingen onder de 5000 zijn. En dat is nu nog niet het geval. We wachten maar weer gewoon af.
Zegt de ene muis tegen de ander, terwijl ze in het lab wonen……”Ga jij nog voor de vaccinatie?”. Zegt de andere……”Ben jij gek….ze zijn nog lang niet klaar met het testen op de mens”!
De geschiedenis van ons huis…..De schuurmuur opnieuw opmetselen……
Voor deze geschiedenis gaan we weer terug in de tijd. De zomervakantie van 2012. Vorige week in de nieuwsbrief lieten we de eerste 3 weken van de hele vakantie zien. Het was een goed begin van een enorme klus. De zijkant van de oude schuur die heel slecht was hebben we gedeeltelijk gesloopt en we zijn begonnen met het opmetselen van de nieuwe binnenmuur. We gaan in deze aflevering weer verder waar we gebleven waren.
De vierde week gaan we weer gewoon verder met het opmetselen van de muren. Maar we zorgen natuurlijk dat ook het kozijn van de grote schuurdeur goed vast komt te zitten aan de muren. Want deze deur kunnen we in de loop van deze week ook af gaan hangen. De deur was van tevoren in Nederland al gemaakt maar toch is het weer een mooi moment om hem dan op zijn plaats te zien. Het zorgt voor een goede afsluiting van de muur. Voor het geval er slecht weer aankomt.
De vijfde week werken we hard door om de muur met de nieuwe schuurdeuren netjes dicht te krijgen. De bovenkant wordt wel met hout dichtgezet en dit zou tijdelijk zijn. Maar voorlopig zit dit hout er anno 2020 nog steeds in. Het woord “tijdelijk” nemen we hier altijd een beetje ruim. Maar omdat de schuurmuur nu best lekker opschiet kunnen we in deze week ook nog een begin maken aan iets anders. Even de gedachten weer eens op iets anders zetten. Dat is ook weer fijn.
Ook de laatste week gebeurt er nog even heel wat. We slopen de ruimte van de broodoven helemaal leeg. Dat is nodig omdat hier een hele nieuwe verdiepingsvloer in gelegd moet worden. Deze ruimte moet de toekomstige gîte “Four au Pain” worden. Het is weer een geweldig gezicht hoe iedereen zich weer uit de naad werkt om alles klaar te krijgen. De nieuwe vloerbalken worden gelijmd en de vloerplanken worden netjes afgewerkt en geschilderd.
Franse kaas.....Chamberat.....de kaas van de buren.....
Chambérat kaas (bekend als Fromage Bourbonnais ) is een kaas gemaakt van rauwe koemelk en een korst die daarna gewassen wordt. De kaas wordt gemaakt in het gelijknamige dorp Chambérat, gelegen in het departement Allier in de regio Auvergne. Tegenwoordig wordt het geproduceerd door de ambachtelijke zuivelfabrieken, La Laiterie de la Voueize, respectievelijk gelegen in het departement Allier en Creuse. Het dorp Chambérat ligt op zo’n 15 km ten noorden van Camping “Au Bout du Monde”. Het ligt dus eigenlijk op een steenworp afstand en we kunnen dus wel zeggen dat het bijna buren zijn.
De vorm van deze kazen is als een platte schijf van ongeveer 18 centimeter en 5 centimeter hoog en weegt ongeveer 1,4 kilogram.
Er is een kleinere versie, de “Petit Chambérat” , 14 centimeter in diameter, 3 centimeter hoog en weegt 600 gram.
Het uiterlijk van de kaas is de korst. Die is dun en glad en het heeft een mooie regelmatige roze-oranje kleur. Deze kleur onstaat door het wassen van de kaas tijdens de rijping. In het waswater zit pekel en verschillende gisten die voor de roze-oranje kleur zorgen. De binnenkant van de kaas (dat heet de pasta) is ivoorkleurig en compact maar toch soepel. De kaas kan ook behoorlijk veel gaten vertonen in de pasta. De smaak is een mengeling van hazelnoot-achtige kenmerken en een stro-achtige smaak. Tijdens het eten wordt de smaak steeds krachtiger.
De Chambérat kaas wordt in de geschiedenis al genoemd in 1742 onder het bewind van Lodewijk XV. Onder dit bewind werden boeren verplicht om een deel van hun productie te betalen als belasting. Men ging toen kazen maken die niet in de wet stonden omschreven en daarom is de Chambérat kaas dus anders dan andere kazen in die tijd. De gemaakte Chambérat kazen gingen naar de Chambérat-beurs waar deze werden verhandeld en op deze manier betaalde men dus geen belasting aan de koning.
Dit is de oorsprong van een groot evenement dat ieder jaar nog steeds plaatsvindt in het dorp. Ieder jaar is er een enorme grote kaasmarkt in Chambérat. Hier is natuurlijk niet alleen de Chambérat te koop maar de hele markt staat bol van de Franse kazen. Het hele dorp staat tijdens de markt bol van de feestelijkheden en het is een mooi evenement om eens te bezoeken.
Keek op de week.....De week vanaf de bank.....
Het kan natuurlijk niet altijd meezitten. Het begon allemaal toen we op maandagavond Chef ging uitlaten. Annette ging ook mee en we liepen langs de pipowagens en we konden nog even echt genieten van de zonsondergang. We gaan dan door een stukje met bomen en komen dan op een tractorpad waar we weer verder kunnen. Maar voordat je op het pad komt moet je over een kleine greppel springen. En dat gaat dus al zo’n jaar of drie goed. Maar deze dag wilde het niet mee zitten. Waar ik normaal met mijn voeten neerkomt hadden die dag ook de koeien gelopen en één koeienpoot afdruk werd fataal. Mijn enkel kon daar niet tegen. In eerste instantie leek het wel mee te vallen maar de volgende dag zat ik gewoon op de bank met mijn voet omhoog.
Niks doen zit natuurlijk niet in mijn systeem en het is dan ook al wel snel bedacht wat ik ga doen. Er liggen nog veel werkzaamheden voor op de computer te wachten. We willen nog onze advertenties bij de verschillende platforms waar we adverteren gaan aanpassen, er moeten nog pagina’s op de website vertaald gaan worden in het Frans (we willen meer reclame gaan maken in Frankrijk zelf) en we willen nog een nieuwe reclame film gaan maken over “Au Bout du Monde”. De ideeën daarvoor borrelen al in mijn hoofd. Dus we gaan gewoon maar aan de slag.
Het is veel werk om een filmpje te maken zoals je dat precies in je hoofd hebt maar na wat uren achter de computer, zoeken naar de goede foto’s en video’s, zoeken naar de juiste muziek en geluiden die je mag gebruiken. Je moet er wel de tijd voor nemen maar die heb ik nu toch. En met veel trots kunnen we u de nieuwe promo-film van Camping “Au Bout du Monde” laten zien. U zult het de komende tijd regelmatig voorbij zien komen maar dit is wel de première van ons knutselwerk.
De grasmaaier is weer schoon.....
Annette heeft de grasmaaier nog weer eens een keer naar buiten gereden. En dat was niet om gras te gaan maaien. Zo aan het eind van het seizoen wordt de grasmaaier eens verwend met een grote schoonmaakbeurt. We zetten hem op de standaard en dan is de onderkant goed te bereiken om de maaibalk en de messen eens goed te krabben, te borstelen en te poetsen. Het gele monster heeft het hele jaar weer goed zijn best gedaan om al het gras netjes kort te houden en nu mag hij, na een goede schoonmaakbeurt, een poosje in winterslaap.
Hôtel-Dieu de Beaune.....Een paleis voor de armen.....
De 100-jarige oorlog is voorbij. Dit was een periode die het platteland totaal uitputte. Een periode van veel onrust en ziekten. De pest was niet iets waar de mensen na de oorlog nog op zaten te wachten. Er was behoefte aan rust en verzorging. In 1443 richtte kanselier Nicolas Rolin het beroemde Hôtel-Dieu op in de stad Beaune. De gedachte hierachter was het voorbeeld van het Hôtel-Dieu uit Vlaanderen en Parijs. Zo’n Hôtel-Dieu (letterlijk vertaald als Gods-Hotel) fungeert normaal als ziekenhuis maar ook als weeshuis en opvang voor verwaarloosden. Het heeft dus echt een functie voor de armen en vormt een goede ondersteuning voor de plattelandsbevolking.
Het werd een geweldig mooi gebouw. Maar wat er binnen gebeurde was natuurlijk van groter belang. De armenopvang en het ziekenhuis gedeelte waren van groot belang voor de minderbedeelden en iedereen kon te eten krijgen uit de grote keukens met de enorme Gotische openhaarden. De aanwezigheid van een zeer uitgebreide apotheek was ook heel bijzonder.
Nicolas Rolin was een zeer goede organisator en wist van het Hôtel-Dieu in Beaune een stichting te maken die een zeer goed georganiseerd ziekenhuis herbergde en daarnaast ook de opvang van wezen en armen. Door zijn goede onderhandelingsmethoden kreeg hij het voor elkaar dat iedereen het een eer ging vinden om allerlei schenkingen te doen. En dit is nu eigenlijk waar het Hospices nu zijn grote bekendheid aan te danken heeft. De schenkingen bestonden voor het grootste deel uit wijngaarden. In 1457 werd de eerste wijngaard geschonken en dit is 5 eeuwen lang doorgegaan.
Inmiddels bestaat het wijndomein uit ongeveer 60 hectare die gewijd zijn aan de Pinot Noir- en de Chardonnay-druiven. De wijn wordt toevertrouwd aan 22 wijnmakers. Dit bijzondere wijndomein telt 85% van de “premiers crus” en de “grands crus” die worden geveild op de wijnveiling die iedere derde zondag in november wordt gehouden. Deze verkoop, die tegenwoordig door veilinghuis Christie’s wordt georganiseerd, is de meest bekende wijn liefdadigheidsveiling in de wereld. De opbrengst wordt besteed aan de verbetering van ziekenhuisapparatuur en aan het behoud van het Hôtel-Dieu.
De geschiedenis van ons huis.....De schuurmuur opnieuw opmetselen.....
Voor deze terugblik op de geschiedenis gaan we naar de zomervakantie van 2012. Het was een lange hete zomer maar ook met een giga-klus in de planning. Een klus waar we eigenlijk niet op zaten te wachten, maar we gaan hem toch aanpakken. Een gedeelte van de muur van de schuur staat nogal op instorten. We hadden gehoopt dat deze muur het nog even zou volhouden maar in het voorjaar is er weer een stukje van naar beneden gevallen. Het wordt dus gewoon te gevaarlijk om hem zo te laten staan. We gaan er dus mee aan de slag.
De eerste week gaan we rustig beginnen en we zorgen dat alles klaar is om de hulptroepen te kunnen ontvangen. Dus we gaan eerste grasmaaien en we zorgen dat er slaapplekken zijn voor iedereen die langs gaat komen. En voorzichtig gaan we van start met de mega-klus.
In de tweede week gaat het echte sloopwerk van de muur van start. De eerste hulptroepen komen vanuit Nederland. Het grasmaaien gaat gewoon door en het slopen van de muur neemt natuurlijk weer meer tijd in beslag dan we gedacht hadden maar we gaan toch lekker door. Het is hard werken maar we komen toch waar we willen zijn.
In de derde week zijn we met veel. We gaan weer beton storten. Iedereen weet nog hoe dat ging. Dat hebben we met deze groep het afgelopen jaar ook gedaan dus iedereen weet nog wat er gedaan moet worden. Alles wordt weer in gereedheid gebracht en de betonmolen gaat weer draaien. Iedereen op zijn plaats en gaan…….. Ook wordt de nieuwe vuurplaats gevonden, helemaal schoongemaakt en in gebruik genomen. Ook dit is weer een mijlpaal. Deze plek is nog steeds in gebruik als de vuurplaats.
Keek op de week.....De heggen worden geknipt.....Het landschap hier in de Creuse wordt gekenmerkt door een lapjesdeken van kleine en onrelgelmatige percelen die worden afgeschermd door heggen. houtwallen en muurtjes. Dit landschap heet een “bocagelandschap”.  Dit landschap is door zijn kleinschaligheid en door de hagen en houtwallen van groot belang voor de dieren en planten. De heggen fungeren als goede en beschermde plekken voor vogels om te broeden. Je ziet veel meidoorn en sleedoorn in deze hagen en door hun stekelige takken zijn de vogels goed beschermd. De heggen en houtwallen zijn ook bepalend voor het microklimaat in het bocagelandschap. Ze doen dienst als windbrekers en ze beschermen de percelen tegen bodem-erosie, met name in heuvelachtige gebieden. Door de variatie van zon en schaduw en de plaats van de hagen ontstaan een goede leefomstandigheden voor vogels, amfibieën, vlinders etc.  Het woord bocage stamt van het Latijnse boscus. In het oud-Frans werd dit bosc, later bois of bosquet. De oude term boscage of bocage werd in de 12e eeuw wel gebruikt als aanduiding voor een klein bos, later ook als aanduiding voor een ruig stuk land. De huidige betekenis kwam in gebruik in de periode 1960-1980.  En omdat dit landschap zo bepalend is voor de regio is dit landschap dus beschermd door de Franse regering. En daarom is dus iedere gemeente en eigenaar van een perceel met heggen of houtwallen verplicht dit ieder jaar goed te onderhouden. De heggen moeten dus kort gehouden worden en dus gemaaid of geknipt en dit moet dan ook nog allemaal gebeuren aan het eind van de herfst. Dit is het moment dat de groei van de natuur stilvalt en de vogels en andere dieren er het minste last van hebben.
Ieder jaar is dus hetzelfde ritueel aan de gang. Je ziet en je hoort overal de boeren met hun tractors, met een grote arm met daaraan een flinke klepelmaaier, om alle heggen te maaien en netjes bij te houden. En wij moeten dat dus ook doen. Alleen moeten wij het dus doen met het gereedschap dat wij hebben. Maar gelukkig is daar boer Boudeau die dan vraagt of hij even onze heggen moet meenemen wanneer hij dan toch bezig is. Ik moet zeggen dat het ook best nog een kunst is om de klepelmaaier te besturen terwijl je ook de tractor moet rijden. Dus ook dit jaar komt boer Boudeau om de heggen te knippen. En binnen een uur is alles weer geregeld en zitten we aan tafel om een goede pastis naar binnen te werken. Het gedoe met de heggen is voor dit jaar weer geregeld.
De werking van zo’n klepelmaaier is alles behalve subtiel. Het is een grote stalen balk met daaraan allemaal stalen klauwtjes die met een oog aan de balk hangen. Dit zijn dus de zogenaamde klepels. Deze balk draait in het rond en de klepels vermorzelen alles wat ze tegenkomen. Het voordeel is dat al het haksel gewoon weer in de heg valt en daar weer als voedsel kan dienen voor de planten en de dieren. Reserveren bij “Au Bout du Monde”…..Waarom zou ik dat doen…..?Het afgelopen jaar is natuurlijk een heel gek jaar geworden. De hele wereld is in de ban van het virus. En ook wanneer je aan “het einde van de wereld” woont ontkom je niet aan de maatregelen die er zijn. Maar uiteindelijk is het een redelijk jaar geworden.
Je merkt wel dat iedereen het weer erg fijn zou vinden wanneer het “gewone” leven weer opgepakt kan worden. Iedereen wil het komende jaar wel weer gewoon met vakantie en we hopen daar natuurlijk ook op. Maar wij merken het al met de reserveringen voor het volgende jaar. Iedereen wil er zeker van zijn dat de vakantie naar “Au Bout du Monde” wel door kan gaan en daarom hebben we al wat reserveringen voor het komende vakantie-seizoen.  “Au Bout du Monde” is natuurlijk al een perfecte plek om te zijn wanneer je lekker afgezonderd vakantie wilt houden. En dit is natuurlijk nu tijdens de virus perikelen alleen nog maar belangrijker geworden. De ruimte die je hier hebt is zo groot dat je hier in quarantaine zit zonder dat je er erg in hebt. Dus wanneer je zeker wilt zijn van een plekje op het landgoed is het misschien wel aan te raden om er op tijd bij te zijn en reserveren is dan wel een hele goede optie.
De gîte “Four au Pain” is inmiddels al voor 5 weken volgeboekt en ook voor de camping zijn de eerste reserveringen al binnen gekomen en voor de pipowagens is de eerste reservering ook een feit. Maar er is natuurlijk nog volop plek beschikbaar en wanneer je misschien nog speciale wensen hebt is er altijd een mogelijkheid om te overleggen. We horen het graag. Op herhaling……De houtkrullen-blokkenpers……Vorig jaar hebben we dit al een keer laten zien maar ook dit jaar zijn we weer volop aan de slag om blokken te persen voor de kachel. Het lijkt ons leuk om dit nog een keer uitgebreid te laten zien. Het werkt goed en zo zijn we zijn toch flink in de weer om van ons eigen afval wat warmte te maken die we dan weer goed kunnen gebruiken in de winter.  Dit is het verhaal van vorig jaar. Wanneer we flink wat werk verzetten in de werkplaats is dat natuurlijk goed voor het inkomen maar het heeft ook een andere kant. De voorraad plasticzakken vol met houtkrullen wordt zienderogen groter en je kan je kont niet meer keren. En voor dat je het in de gaten hebt staat de hele werkplaats vol met zakken met houtkrullen. Toen Chef nog buiten in zijn hok woonde maakte we een mooie houtkrullen laag waardoor Chef lekker zacht heen en weer kon lopen. Maar Chef woont tegenwoordig binnen en de houtkrullen mogen dat niet van Annette. We moeten dus iets bedenken om hier vanaf te komen. En na lang prakkiseren is er een plan uit de hoge hoed gekomen. We hebben de beschikking over een geweldige fineerpers. Vorig jaar hebben we een mal gemaakt om blokken te gaan persen van de houtkrullen. Die blokken kunnen we dan in de kachel verbranden en zo hebben we er nog wat warmte van ook. Goed plan maar…….dit is wel sneller bedacht dan gemaakt.  De eerste mal is gemaakt en de eerste testen kunnen gedaan worden. Het resultaat is zeker nog niet goed. De krullen blijven niet goed samengeperst zitten tot een blok. En voordat het blok uit de mal is, is het geen blok meer maar gewoon weer zaagsel. Het valt met dezelfde vaart weer uit elkaar. Na wat uitproberen komen we er achter dat de druk behoorlijk omhoog geschroefd moet worden. Daar heeft de pers weinig moeite mee maar de mal wel. De uiteindelijke druk komt uit tot net boven de 100 bar. Dat is best veel, als je bedenkt dat de druk in een autoband ongeveer 3 bar is.  We moeten de mal dus wel wat steviger maken. Maar hierbij komt een volgend probleem. De mal is gemaakt van kaal multiplex en dat heeft natuurlijk geen glad oppervlak. Wanneer nu het persen klaar is zit het blok zo vast in de mal dat het haast niet meer te doen is om het geperste blok uit de mal te krijgen. Hier bedenken we dan ook weer een oplossing voor. Ik heb nu de binnenkant van de mal bekleed met restjes marmoleum en dat werkt aardig. We kunnen nu met een hoge druk persen en het blok kunnen we er redelijk uitkrijgen. We gaan de goede kant op. Voorlopig kunnen we er voor gaan zorgen dat er een aantal zakken met houtkrullen als blokken de kachel in gaan.
Nu zijn we weer belandt in de winter van 2020 en zijn we weer druk bezig om de blokken te persen. Inmiddels weten we wel dat het persen een aantal uren in beslag neemt. Wanneer ik tegen de avond een blok pers kan deze de volgende ochtend er weer uit en het blijft dan ook een poosje een goed blok. Hij moet dan ook wel binnen een half uur de kachel in. Maar wanneer we het tempo erin houden kunnen we dus drie keer per dag een blok maken en dat zijn dus negen doosjes met houtkrullen die we kwijtraken op een dag. Recept van de week…..Financiers……Een sponsachtige cake gemaakt van amandelbloem, dat is de financier.  De naam zou zijn bedacht door een patissier, een zekere Lasne, die vlak bij de beurs van Parijs werkte. Hij constateerde rond 1890 dat de bankiers in hun lunchpauze graag een gebakje aten dat hun handen niet te plakkerig maakte en bedacht de financier, ter ere van de bankiers in de vorm van een goudstaaf. Ook de kleur paste daarbij. Tegenwoordig worden ze ook in andere vormen gemaakt, dus de vergelijking gaat niet altijd meer op. Een van de meest karakteristieke ingrediënten van de financier is gebruinde boter ofwel beure noisette. Overigens hadden nonnen van de orde van de Visitandine in de 17e eeuw al de visitandine bedacht, een amandeltaartje met eenzelfde soort receptuur. Financiers aux pistaches.
Bereidingswijze:
George Sand.....Een leven vol hartstocht.....
In het dorpje Nohant (niet te verwarren met Nouhant) gelegen in de boerenland van de Berry (net over de grens van de Creuse) in de buurt van de Indre, staat aan een idyllisch plein een kerkje met een rustieke poort. Niet ver daarvandaan staat het kasteel waar George Sand opgroeide.
Toen de jonge Aurore Dupin haar vader tengevolge van een ongeluk verloor, werd zij in Nohant door haar grootmoeder in huis genomen, waar ze bijna haar hele jeugd doorbracht.
Tijdens woelige periodes in haar leven keerde zij hier steeds weer terug om in het vertrouwde landschap tot rust te komen. Zij ging dan op zoek naar jeugdherinneringen en maakte, net als vroeger, grote wandeltochten in de Champagne Berrichonne (het boeren gebied in de Berry) om nieuwe kracht op te doen.
Zij leidde een bijzonder vrij leven en haar levensstijl zorgde voor de nodige opschudding: ze had kort haar, droeg herenkleding en een hoge hoed en, om haar vriend die schrijver was te imiteren, nam ze de pen ter hand en publiceerde in 1832 haar roman Indiana onder de naam George Sand. Zij was toen 28 jaar. Het succes van dit debuut was dermate groot dat zij nadien altijd is blijven schrijven.
Ook kwam zij onder invloed van humanistische filosofen en van Chopin. Zij schreef talloze romans met als kader de dorpen en kastelen van de Vallée noire, waarin boeren uit de Berry als personages voorkomen: le meunier d'Angibault, La mare au diable, Le péché de monsieur Antoine, La petite fadette, François le Champi, Les maîtres sonneurs.
George Sand stierf in 1876 in Nohant als een soort heilige. Zij was een groot voorvechtster van het hedendaagse feminisme en zij vocht voor gelijkheid met de mannelijke maatschappij om zich heen. Vanwege haar goede daden had men haar de bijnaam 'de barmhartige dame van Nohant' gegeven. Zij trad er zelfs op als dorpsdokter, na eerst met haar vroegere huisonderwijzer, Deschartres, een studie te hebben gemaakt van de anatomie en medicinale kruiden.
Kasteel
Deze buitenplaats, die rond 1760 werd gebouwd op de plaats van een voormalig kasteel, werd in 1793 het eigendom van Madame Dupin de Francueil en is thans een museum waar tal van herinneringen aan George Sand en haar gasten Chopin en Liszt, Balzac en Flaubert, Delacroix en Fromentin bewaard zijn gebleven. Men waant zich in de vorige eeuw, want sinds die tijd is hier niets veranderd.
Op de beneden verdieping zijn acht vertrekken met beschilderde lambriseringen waar de eerste boeken van de bekende romanschrijfster tot stand kwamen.
“Ik huisde toen in het vroegere boudoir (kleed/werkruimte) van mijn grootmoeder, het was zo klein dat er met al mijn boeken, mijn herbarium en mijn verzameling stenen geen plaats meer was voor een bed. Ik heb toen maar een hangmat opgehangen. Mijn schrijftafel was een kast die als een secretaire openging”.
In 1849 werd het theater geïnstalleerd waar in huiselijke kring toneelstukken werden opgevoerd. Het in 1854 ingerichte marionettentheater heeft nog altijd de talloze poppen die Maurice, de zoon van George Sand, heeft gemaakt. Deze op artistiek gebied begaafde man, heeft overal zijn sporen nagelaten: schilderijen in de vestibule, de salon, en de slaapkamer van George Sand.
Op de eerste verdieping zijn de slaapkamer van George Sand, waar zij op 8 juni 1876 haar laatste adem uitblies, haar werkkamer, die tot 1846 de slaapkamer was van Chopin, de bibliotheek en de slaapkamer van George Sand (de laatste, in 1961 gestorven bewoonster), waar George Sand in haar jeugdjaren met haar moeder sliep.
Na deze rondgang door het kasteel kan men de tuin inwandelen naar de begraafplaats van de familie, waar de graftombe van George Sand, gemaakt van steen uit Volvic, in het midden staat.
De geschiedenis van ons huis.....Een volgepland voorjaar van 2012.....
Voor deze episode in de geschiedenis gaan we terug naar het jaar 2012 en dan wel naar de maand februari. De voorjaarsvakantie is behoorlijk volgepland. We hebben veel te doen.
We kunnen definitief het raam in de kopgevel van het huis openmaken. We hebben vergunning voor de opening. Hij zat er natuurlijk al maar nu met de goedkeuring is het snel opengemaakt. Dat geeft een hoop licht op de verdiepingsvloer. Maar ook willen we het eerste dakraam gaan plaatsen. En dat geeft alles bij elkaar een prachtige hoeveelheid licht op de verdieping. Dit gedeelte moet onze toekomstige slaapkamer worden. We worden er helemaal blij van.
Wilt u het hele verhaal lezen klik dan op de knop hieronder.
Keek op de week.....Atelier du Bois.....
In het atelier zijn we even gestopt met het maken van opdrachten. Wij zijn nu even onze eigen opdrachtgever geworden. Om de pipowagens voor de winter te beschermen doen we er iedere herfst platen voor om de kozijnen af te schermen voor de regen, wind en sneeuw. Het was nog steeds onze planning om luiken te maken voor alle ramen van de pipowagens.
We hebben nu voor onszelf de tijd maar eens ingepland om deze luiken te gaan maken. Het is gewoon echt nodig om de kozijnen te beschermen. In de winter tegen de sneeuw, wind en regen en in de zomer tegen de zon. De afgelopen jaren hebben we zomers gehad met weken van 40 graden. Het is dan natuurlijk erg fijn wanneer je de luiken even dicht kan doen. Dus we gaan een aantal dagen aan de slag.
Eerst maar eens beginnen met het uitzoeken van het hout. Er moeten iets meer dan 80 deeltjes gemaakt worden. Dit moet natuurlijk netjes in het vierkant geschaafd worden en daarna moeten er groeven in en overal schuine kanten gefreesd. Gelukkig hebben we een doorvoer-apparaat op de frees. Annette zorgt dat al het hout dan dus acht keer door de machine gevoerd wordt. Je moet wel even geduld hebben.
De toekomstige moestuin…..
Ook al een jarenlange droom van ons…….een eigen moestuin. De plek is al bekend sinds we hier in Frankrijk komen. Toen we het huis hier kochten was dit al een moestuin sinds mensenheugenis. Ons idee was om deze traditie voort te zetten maar wanneer je nog niet in Frankrijk woont is dat niet te doen.
Het heeft dus wel een aantal jaren geduurd maar we gaan toch een poging wagen. Ooit hebben we de tuin vol gelegd met grote zware plastic zeilen om het onkruid te laten verstikken. Deze zeilen zijn inmiddels ook weer vastgegroeid en overwoekerd door datzelfde onkruid. Maar we gaan er tegenaan. Dat we nu ineens zo druk bezig zijn met de tuin heeft wel te maken met onze nieuwe buurman. Carl heeft aangeboden te helpen met het schoonmaken van de tuin. Dit is natuurlijk een megaklus.
Vorig jaar was een heel groot gedeelte van de tuin nog kaal gemaaid door mijn neef Leo. En dan nu met de hulp van Carl krijgen wij ook weer de energie om de tuin aan te gaan pakken. Helemaal achterin de tuin op de foto zie je Carl. Het is alleen wel een donkere schim maar we wilden hem niet storen met het werken voor het maken van een foto. Het zou natuurlijk heel mooi zijn om volgend jaar wat groenten te kunnen verbouwen. We hebben er wel zin in.
De plaat en zijn verhaal……Edith Piaf “La Môme” ……
Geboren als dochter van een kroegzangeres en opgegroeid bij haar grootmoeder in een bordeel. Niet echt een goed begin van een jong leven. Als vijftienjarige had Piaf haar debuut als straatzangeres. Ook kreeg zij als tiener een dochtertje dat niet lang leefde.
Op twintigjarige leeftijd werd ze echt ontdekt en begon ze met optreden in het Cirque Médrano in Parijs. Piaf was altijd erg zenuwachtig voor een optreden en het was dus zeker geen echte podium-artiest. Maar door haar ingetogen en schuchtere voorkomen was ze zeer geliefd. Ze kreeg hiermee de bijnaam “La Môme Piaf” dat zoiets wil zeggen als “de kleine mus”. Geen uitgesproken schoonheid, maar wel een prachtige stem met een intens lied.
Ze kreeg veel vrienden in de artiesten wereld en tijdens de Tweede Wereldoorlog was ze zowel zeer geliefd bij de Franse bevolking als ook bij de Duitse bezetters. Deze oorlog zorgde ervoor dat Piaf bekendheid kreeg buiten Frankrijk en zelfs buiten Europa.
Het tragische in haar leven was wel het feit dat ze nooit haar “echte” liefde kon trouwen. Haar leven lang was de liefde voor Cerdan er maar het bleef onbereikbaar voor Piaf. Er waren wel verschillende huwelijken tijdens haar leven maar haar ware liefde bleef voor Piaf de onbereikbare Cerdan.
Het Parijse Olympia is de plaats waar Édith Piaf bekendheid verwierf en waar zij een paar maanden voor haar dood een gedenkwaardig concert gaf. Hier zong ze dus onder andere het “Non, je ne regrette rien” en dat is dus eigenlijk een gedenkwaardig afscheid geworden van haar fans. De video’s die ik uitgezocht heb om te laten zien is het echte concert in de “Olympia” en daarna ook de scene vanuit de film “la Môme” La Vie En Rose. Een prachtige film over het leven Piaf. Actrice Marion Cotillard speelt hier de rol van Piaf fenomenaal. Dit is zeker een aanrader.
Dan de tekst in het Frans en in het Nederlands van dit toch wel dramatische lied aan het einde van het leven Piaf. Volgens mij getuigt het van veel lef wanneer je dit uit de grond van je hart kan zingen aan het einde van een toch wel dramatisch leven.
Non, rien de rien
Nee, echt niet Non, je ne regrette rien Nee, ik heb nergens spijt van Ni le bien qu'on m'a fait Noch het goede dat mij is overkomen Ni le mal Noch het kwaad Tout ça m'est bien égal Het is me allemaal om het even Non, rien de rien Nee, echt niet Non, je ne regrette rien Nee, ik heb nergens spijt van C'est payé, balayé, oublié Alles werd afbetaald, weggevaagd, vergeten Je me fous du passé Ik geef niet om het verleden Avec mes souvenirs Met mijn herinneringen J'ai allumé le feu Heb ik het vuur aangestoken Mes chagrins, mes plaisirs mijn zorgen, mijn genoegens Je n'ai plus besoin d'eux Ik heb die niet meer nodig Balayé les amours Weggevaagd zijn de liefdes Avec leurs trémolos Met hun oneindige onbereikbaarheid Balayé pour toujours Voor altijd weggevaagd Je repars à zéro Ik ga terug naar nul Non, rien de rien Nee, echt niet Non, je ne regrette rien Nee, ik heb nergens spijt van Ni le bien qu'on m'a fait Noch het goede dat mij is overkomen Ni le mal Noch het kwaad Tout ça m'est bien égal Dat is me allemaal om het even Non, rien de rien Nee, echt niet Non, je ne regrette rien Nee, ik heb nergens spijt van Car ma vie Want mijn leven Car mes joies En mijn vreugde Aujourd'hui Van vandaag Ça commence avec toi Dat begint bij jou De kraanvogels vliegen gewoon....De natuur gaat gewoon zijn gang (gelukkig).....Ieder jaar melden we het wel een paar keer. Het is weer de periode dat de kraanvogels over komen vliegen. De kraanvogels zijn onderweg van het noorden van Europa naar het warme noorden van Afrika. Het is een prachtig gezicht wanneer er grote groepen van deze grote vogels overvliegen. Het bijzondere is dat je ze eerst hoort aankomen, je spitst je oren en gaat dan meteen de lucht afspeuren naar de vogels. En soms duurt dat best wel even voor je ze gevonden hebt. Het geluid is er veel eerder dan de vogels zelf.
Er zijn een aantal routes die de vogels kunnen nemen. Er is een hele grote groep die over de oostkant van Europa gaat. Ze vliegen dan over Turkije naar de noordoost kant van Afrika. Er is ook een route die de vogels voert over Italië en die dan de Middellandse Zee oversteken. Dat is een riskante tocht natuurlijk. Maar de route waar wij van kunnen genieten is de route over Frankrijk en Spanje met een oversteek bij Gibraltar. Daar gaan de vogels naar Marokko.  De afgelopen jaren hebben we wat video’s gemaakt die de vlucht van de kraanvogels laat zien. Het is werkelijk ieder jaar een geweldig gezicht om dit te zien en mee te maken. Toen we hier net woonden kwamen we in een plaatselijke winkel en toen we de vogels hoorden ging iedereen naar buiten om de vogels over te zien vliegen. De kassière die ook naar buiten was gegaan kon alleen nog maar zeggen “de winter gaat van start nu”. En daar heeft ze helemaal gelijk in. Wanneer de vogels voorbij zijn gekomen gaat de winter echt beginnen.
Keek op de week.....Atelier du Bois.....Het werk in de werkplaats staat ook niet stil. We gaan weer door met de volgende opdracht….het maken van een zogenaamde “deckchair”. Het is een mooie, grote, degelijke zonnestoel. Hij wordt natuurlijk weer helemaal van Douglas hout gemaakt en helemaal volgens het gevraagde model van de klant.
We hebben van alle onderdelen goede mallen gemaakt zodat we de verschillende vormen goed kunnen na frezen met een kopieerfrees. Dit is een beiteltje in de machine die voorzien is van een lager. De mooi gevormde mal halen we langs het lager en alles wat buiten de mal steekt wordt netjes weg geschaafd door het freesje. Hier hebben we natuurlijk wel wat meer tijd in moeten stoppen maar dat heeft een reden.
Want we willen nog wel een vervolg op deze stoel. Wij vinden het zelf ook een mooi model en we hebben dus eigenlijk het plan om meer van deze zonnestoelen te gaan maken voor bij de pipowagens en de gîte. Ik weet niet hoever we hiermee komen voordat het vakantieseizoen weer van start gaat, maar we gaan ons best doen.
Maar voorlopig is de eerste stoel klaar en deze kan dus afgeleverd gaan worden bij de klant. Ik hoop dat we weer iemand blij en tevreden kunnen maken.
Bladeren harken.....De kastanjeboom vlak voor onze voordeur heeft de laatste tijd al zijn kastanjes laten vallen. Dit is natuurlijk altijd een heel mooi gezicht en het geeft een echt herfst-gevoel. Maar het is ook enorm lastig omdat je nogal makkelijk uitglijdt over de mooie en gladde ronde bruine bollen. Dus we harken ze regelmatig naar de zijkant.  Maar na de kastanjes komen de bladeren van de boom. Over het algemeen willen we de bladeren zo veel mogelijk in de natuur laten liggen maar zo vlak voor de deur is dat ook weer een beetje riskant. De bladeren zijn zo groot en het wordt een enorme dikke laag. Dus voor de kastanjeboom bij de voordeur maken we een uitzondering.  Annette heeft de hark weer ter hand genomen en zorgt voor een prachtige mooie en schone oprijlaan. Ook het prachtige herfstweer zorgt voor veel plezier tijdens het werk. Met de zon erbij lijkt het toch nog wel een beetje zomer. Alle bladeren gaan in de grote zakken en verhuizen naar de composthoop. Frankrijk onder het "Confinement".....Het gaat gewoon weer verder.....In Nederland wordt er al behoorlijk gezeurd over het feit dat er een aantal beperkingen zijn. Hier in Frankrijk is er nog net geen totale “confinement” maar dat scheelt allemaal niet zo erg veel meer. Iedereen doet hier toch echt weer zijn best om alles weer zo goed mogelijk te laten draaien ondanks alle beperkingen.  We mogen alleen van huis om boodschappen te doen, naar de dokter te gaan of naar de apotheek. De supermarkten zijn dus gewoon open maar daarbij zijn er ook wel andere winkels open. Maar het gaat nog steeds alleen om essentiële dingen die je mag halen in de winkels.  En omdat de grote supermarkten wel open mogen zijn en de kleinere winkels met “niet essentiele” goederen dicht moeten is er een groot protest begonnen. De enorme grote supermarkten (hpermarchés) verkopen buiten de levensmiddelen natuurlijk zoveel andere dingen. Van keukenartikelen tot telefoons en computers, gereedschap en boeken en tijdschriften. Dit is in het verkeerde keelgat geschoten van de kleinere winkels die ook deze artikelen verkopen maar nu tijdens de crisis weer verplicht dicht moeten zijn.  Er is dus weer een extra maatregel genomen. De zoveelste natuurlijk en het wordt er allemaal niet erg veel duidelijker op. Maar de grote supermarkten mogen dus alleen maar levensmiddelen verkopen en de andere afdelingen moeten gesloten zijn. Ik was de afgelopen week bij de Leclerc supermarché en daar loop je dus door een halve winkel dat lijkt op een half ingepakt verboden magazijn waar ze illegale producten verkopen. Er staan nog geen agenten bij op wacht maar in je eigen gedachten fantaseer je die er zo bij. Het is een armzalig gezicht. Maar het is de werkelijkheid weer voor een poosje. Mensen wennen snel aan bepaalde omstandigheden.  Toen ik van huis ging om boodschappen te doen had ik dus weer een stapeltje extra papieren bij me. De uitgeprinte “attestation” waarop je moet schrijven wie je bent, waar je woont en wanneer je vertrokken bent en hoe laat. Daarbij dan ook een “attestation” van de EDF. Dit is het bewijs dat je daadwerkelijk op dit adres woont. Rijbewijs, ID-kaart, mondkapje, handgel en toch ook nog het welbekende boodschappenbriefje. Ook is de regel weer dat je alleen naar de winkel moet gaan. Dus het ongezellige boodschappen doen wordt nog ongezelliger.  Voorlopig gaat dit weer tot 1 december duren maar we zijn er toch wel erg bang voor dat het gewoon weer verlengd gaat worden. We gaan het allemaal weer meemaken. |
AuteurBram en Annette Vroon eigenaren van Camping "Au Bout du Monde" voor een heerlijke rustige vakantie midden in de rust van de natuur en het authentieke Franse leven. 
Archieven
Maart 2021
Categorieën |
RSS-feed